• • Λίγα λόγια πριν την ιστορία του τοκετού μου

Καιρό τώρα,μήνες για την ακρίβεια, σκέφτομαι τί να γράψω και πώς να περιγράψω την εμπειρία μου και κάθε φορά απλά πλημμυρίζουν τα μάτια μου.

Την Κατερίνα και τον Σταμάτη πιστεύω ήταν αναπόφευκτο να τους συναντήσουμε στη ζωή μας. Πλέον, είναι σαν οικογένεια για εμάς κι ας μην τους γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις, κι ας μην τους βλέπουμε πια τόσο συχνά.

Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη σε μερικές περιπτώσεις από προηγούμενες εμπειρίες με γυναικολόγους, άνδρες και γυναίκες, με τις πολύωρες αναμονές, τις αναπάντητες κλήσεις, τα άγχη, τους προβληματισμούς που δεν ηρεμούσαν και δεν απαντούνταν,  αποφάσισα να ακούσω την προτροπή μιας πολυαγαπημένης φίλης να τους συναντήσω. Ήταν ότι πιο σωστό είχα κάνει.

Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο ραντεβού με την Κατερίνα, καλοκαίρι του 2018, μετά την δουλειά, να τρέχω με τρελούς ρυθμούς, ώσπου μπήκα στο χώρο του IROIS και ηρέμησα με μιας. Μόλις άρχισε η Κατερίνα να μου μιλά, να κρατά τις σημειώσεις της και να συζητάμε σα να γνωριζόμασταν από πάντα, γαλήνεψα, πήρα ανάσες ακριβώς όπως όταν ξεκινούν οι καλοκαιρινές μας διακοπές, με μια ανεμελιά αλλά και την πεποίθηση ότι όλα τα μπορείς.

Τον Σταμάτη τον γνωρίσαμε λίγο αργότερα, με ένα αποτέλεσμα εξέτασης στα χέρια και την Κατερίνα να μας συνοδεύει, γιατί έτσι απλά ήθελε να ‘ναι μαζί μας.

Το νούμερο της εξέτασης χαμηλό, κλάματα κι απογοήτευση από εμένα, αλλά τους βράχους μου δίπλα μου, να με συγκρατούν και να με βοηθούν να σηκωθώ ξανά.  Άνθρωποι άγνωστοι για μένα, που όμως έμελλε να γίνουν οικογένεια.

Πέρασε ο καιρός και είπαμε, πριν το ψάξουμε περαιτέρω, να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.

Είχαμε πει με τον σύντροφό μου να περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με ξέγνοιαστες διακοπές και από Σεπτέμβριο θα μπαίναμε σε διαδικασία περαιτέρω εξετάσεων.

Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και με τους δυο τους. Δεν είχαμε προλάβει να κλείσουμε τις διακοπές μας, το χρονικό διάστημα που είχαμε «συμφωνήσει» να αφήσουμε τελείωνε και να σου καθυστέρηση μερικών ημερών, ένα θετικό τεστάκι και δυο καρδιές γεμάτες αγαλλίαση, χαρά και συγκίνηση.

Ένα μαγικό ταξίδι ξεκινούσε και είχα όλα όσα χρειαζόμουν.

Τον άνθρωπό μου, που ήταν παραπάνω από παρών στα πάντα, τον γυναικολόγο μου Σταμάτη Στουρνάρα και τη μαία μου Κατερίνα Γεωργακούλα.

Σε όλους του μήνες που ακολούθησαν, με τα όμορφα και τα δύσκολα, είχα πάντα αγάπη, ηρεμία, καθοδήγηση, προσοχή, χιούμορ, θετικότητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή τα χρειαζόμουν.

Επιπλέον, συμμετείχαμε στην Ομάδα Εγκυμοσύνης που έκανε το IROIS εκείνη τη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας προετοιμαστήκαμε για την Εγκυμοσύνη, τον Τοκετό και τη Γονεϊκότητα. Μάθαμε πολλά που δε γνωρίζαμε, διαγράψαμε άγχη και ερωτήσεις λόγω άγνοιας και το πιο σημαντικό, ήρθαμε πιο κοντά με το μωρό μας αλλά και μεταξύ μας.

 

Ένας τέλειος για εμένα, τοκετός

Κυριακή 26/01/2020

Μια όμορφη Κυριακή τελείωνε, είχαμε περάσει μια γεμάτη μέρα στην Ανάβυσσο, με όμορφη παρέα και μπόλικο γέλιο.

Δευτέρα 27/01/2020

Κοιμηθήκαμε και γύρω στις 02.30πμ ξύπνησα, νιώθοντας ότι είχα βραχεί. Συνειδητοποιώ ότι έχουν σπάσει τα νερά και παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο την Κατερίνα.

Παρ’ όλο που τη ξύπνησα μες τη νύχτα, γλυκιά όπως πάντα μου απάντησε κατευθείαν, καθησυχάζοντάς με «Ναι, έχουν σπάσει τα νερά, αλλά αφού η ποσότητα δεν είναι μεγάλη θα γίνεται σταδιακά. Κοιμήσου γιατί έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας. Ηρέμησε, ξεκουράσου και το πρωί ελάτε στο γραφείο να σε δω».

Που να ξανακοιμηθώ εγώ;!

Κοιτούσα συνέχεια το κινητό και υποτίθεται μετρούσα τις συσπάσεις μου!

Δε νύσταζα, δεν είχα άγχος, απλά περίμενα με ένα κρυφό χαμόγελο.

Σκεφτόμουν το μωρό μας που σε λίγες ώρες θα είχαμε αγκαλιά, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, πώς η αγάπη μετασχηματίζεται σε μια ολοκαίνουρια ύπαρξη, πώς δυο ατελείς άνθρωποι δημιουργούν ένα τέλειο πλασματάκι κι άλλα τέτοια φιλοσοφικά.

Το πρωί πήγαμε στο IROIS χαρούμενοι και με μεγάλη δόση ανυπομονησίας, ακούσαμε την μικρούλα μας, κάναμε κάποιες ασκήσεις, η Κατερίνα μας έδωσε οδηγίες για να προετοιμάσω το στήθος μου για τον θηλασμό -επειδή η μικρή μας ήταν βιαστική και θα μας συναντούσε σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την αντιβίωση που έπρεπε να μου χορηγηθεί, εφόσον δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, «κλέψαμε» μια μπάλα γυμναστικής από το IROISμιας και δεν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα στο σπίτι.

Στο σπίτι έκανα ότι μου είχε πει η Κατερίνα, το μεσημέρι ξαπλώσαμε και περιμέναμε. Σταδιακά, ο πόνος άρχιζε να γίνεται πιο έντονος αλλά ήταν πάντα διαχειρίσιμος.

Ένα άγνωστο βίωμα, διότι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.

Όταν πλέον καταλάβαινα τι σημαίνει «μετράω τις συσπάσεις μου», είχε έρθει και η Κατερίνα σπίτι μας, οπότε ήμουν ήρεμη.

Αλλάζαμε θέσεις όποτε το επιθυμούσα για να νιώθω άνετα, στην ηρεμία του σπιτιού μας, με χαμηλό φωτισμό, χαλαρωτική μουσική, τον σύντροφό μου στήριγμα μου συνεχώς με ενεργό ρόλο στη διαχείριση των συσπάσεων, η αγκαλιά του μου ηρεμούσε τον πόνο και την Κατερίνα μου, σαν αερικό με μια διακριτική παρουσία – τώρα που το σκέφτομαι, τη θυμάμαι σε όλες τις γωνίες και τους τοίχους του σπιτιού, να παρακολουθεί και να συμβουλεύει τον σύντροφό μου για το τί πρέπει να κάνει.

Η εικόνα της θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου, σα μια φωτεινή, θετική, δυνατή μα συνάμα αόρατη δύναμη, που με το άσπρο της πουκαμισάκι και το φως των κεριών, μου φάνταζε σαν αγγελάκι που μας προστατεύει.

Όταν κατάλαβε ότι σαν κάπως να κόλλησε η διαδικασία και «πάγωσε» η εξέλιξη των συσπάσεων, θυμήθηκε ότι είχαμε συζητήσει πως θα ήθελα να γεννήσω στο νερό. Οπότε, είπε στον σύντροφό μου να ετοιμάσει το μπάνιο, σε αντίστοιχο ύφος-με φως κεριών, νερό στη σωστή θερμοκρασία και απέραντη αγάπη.

Μετά όλα ήταν μαγικά, χαλάρωσα τόσο πολύ, απήλαυσα το κάθε δευτερόλεπτο, η θέρμη του νερού βοήθησε πολύ τον τοκετό να εξελιχθεί και εγώ εκείνη τη στιγμή τους αγαπούσα ακόμη περισσότερο.

Βγήκα από το νερό και επιστρέψαμε στο σαλόνι. Καθόμουν στη γωνία του καναπέ όταν άκουσα την Κατερίνα να μου λέει:

- Τι κάνεις; Σπρώχνεις!

- Δεν καταλαβαίνω Κατερίνα. Τι κάνω;

Πήρε επιτόπου τον Σταμάτη τηλέφωνο. Την άκουγα που έλεγε ότι δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στο μαιευτήριο και ότι θα γεννήσω σπίτι.

Ο Σταμάτης όμως, επειδή η μικρή μας ερχόταν σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα και δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, όπως είχαμε προγραμματίσει, επέμενε να πάμε στο μαιευτήριο, για παν ενδεχόμενο.

Μάζεψα ότι δυνάμεις είχα, έβαλα κυριολεκτικά ότι βρήκα μπροστά μου και φύγαμε.

Οι συσπάσεις δυνατές και συνεχόμενες.

Μένουμε στο δεύτερο όροφο και η πολυκατοικία δεν έχει ασανσέρ.

Κατεβαίνουμε στον πρώτο και να σου μια δυνατή. Δεν ήθελα να ακουστώ, όποτε τη πέρασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.

Φτάνουμε στο αμάξι,  ο σύντροφος μου είχε ξεχάσει τα κλειδιά μες στον πανικό του.

Να σου και η επόμενη!

Εγώ στα πλάγια του αυτοκινήτου, βράδυ, να βρέχει, να αναπνέω σταθερά μέχρι να περάσει.

Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και ξεκινάμε.

Η Κατερίνα μπροστά με το δικό της, εμείς ακολουθούσαμε.

Η μεγαλύτερη διαδρομή της ζωής μου...

Το παιδί μου να θέλει να βγει και εγώ να κρατιέμαι να μην την γεννήσω εν κινήσει.  Φανάρια, κίνηση, βροχή, η παραφροσύνη των οδηγών, τζάμια θολωμένα από τις ανάσες μου και η θερμοκρασία μου που είχε ανέβει στο θεό.

«Φτάσαμε!» ακούω τον σύντροφό μου να λέει.

«Υπομονή αγάπη μου, σε δυο λεπτά θα είσαι στα χέρια του Σταμάτη».

Και έτσι έγινε.

Παρατήσαμε κυριολεκτικά το αυτοκίνητο μες στην μέση -μετά έμαθα ότι κάπου το πάρκαρε ο security!

Μόλις είδα το γνώριμο πρόσωπο του Σταμάτη, μέσα στη θολούρα μου ηρέμησα και ξαναβρήκα τη συγκέντρωση μου.

Δεν με ένοιαζε τίποτα.  Παρ’ όλο που δεν ήθελα πολυκοσμία και έντονα φώτα γύρω μου, κυριολεκτικά δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά.

Είχα συγκεντρωθεί ήδη στις εξωθήσεις μου, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σταμάτη και της Κατερίνας, όταν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου άκουσα «Πείτε του να έρθει τώρα μέσα, θα γεννήσει και δε θα είναι εδώ» – είχαν κρατήσει τον σύντροφό μου για τα διαδικαστικά και πάλευε να έρθει κοντά μου.

Όταν ήρθε, σε μια – δυο εξωθήσεις, η κόρη μας ήταν αγκαλιά μου.

Η Κατερίνα να με βοήθα να τη βάλω στο στήθος μου και τα μάτια μου να περιεργάζονται ασταμάτητα με λατρεία το πλασματάκι που είχε φωλιάσει ήρεμο μες στα δυο μου χέρια.

Οι στιγμές που ακολούθησαν δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια, ούτε τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Τίποτα δεν έχει σημασία.

Τα πάντα σου τα έχεις αγκαλιά σου, η αγάπη που νιώθεις αλλά και η αγάπη που σε περιβάλλει, σχεδόν δε σε αφήνει να αναπνεύσεις.

Αξίζει να αναφέρω ότι περιμέναμε έως ότου αδειάσει ο ομφάλιος λώρος και μετά έγινε η απολίνωση του, τον όποιο μάλιστα μετά από μια χιουμοριστική στιχομυθία, έκοψε ο σύντροφός μου.

Ήταν ο μεγάλος ήρωας της βραδιάς.

Παντού εκεί, παρών στα πάντα, έκανε όλα όσα είχε πει ότι ίσως δεν αντέξει να κάνει.

Μετά μεταφερθήκαμε σε ένα δωμάτιο που περάσαμε ούτε εγώ κατάλαβα πόσες ώρες. Ηρεμία, χαμηλός φωτισμός, αγάπη κατέκλυζε τα πάντα.

Παρόντες στο δωμάτιο εκτός από τους τρεις μας κι η Κατερίνα με τον Σταμάτη.

Μαγική στιγμή όταν η Κατερίνα πήρε την μικρή και την έβαλε στην αγκαλιά του συντρόφου μου, μέσα από την μπλούζα του.

Ήταν η καλύτερη ανταμοιβή σε όλα όσα είχε ήδη δώσει απλόχερα.

Την υπόλοιπη ιστορία – την ιστορία της ζωής μας – συνεχίζουμε να τη γράφουμε καθημερινά.

​​​​​​​Κατερίνα, Σταμάτη, σας ευγνωμονούμε για όλα !!!

 

Κάλλη – Γιάννης και Σταλίτσα

Πέρασαν σχεδόν 5 μήνες από το τοκετό μου και οι μνήμες της πιο συγκλονιστικήςεμπειρίαςστηζωή μου, είναι εδώ καθημερινά για να μου υπενθυμίζουν ότι τα καταφέραμε!
Ωστόσο, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαμε δίπλα μας τη μαία μας Κατερίνα Γεωργάκουλα και το γιατρό μας Σταμάτη Στουρνάρα.
Η γνωριμία μου με την αγαπημένη μου Κατερίνα έγινε διαδικτυακά, όταν έλαβα μέρος στα σεμινάρια προετοιμασίας γονεικότητας. Μέσα από αυτές τις συνεδρίες πήρα όλες τις απαραίτητες γνώσεις, ενώ το σημαντικότερο είναι ότι μου γνωστοποιήθηκαν τα δικαιώματά μου ως προς το σώμα μου και το μωρό μου κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Γενικά, είχα μία φυσιολογική εγκυμοσύνη και καλή ψυχολογία και ήξερα πως υπήρχαν όλες οι απαραίτητεςπροϋποθέσεις για ένα φυσιολογικό τοκετό. Έχοντας λοιπόν και τη δύναμη της γνώσης καταλάβαινα από τα λεγόμενα του γιατρού (που με παρακολουθούσε τα τελευταία 10 χρόνια), ότι όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένος να μου δώσει αυτά που ήθελα και δικαιούμουν για τη γέννηση του μωρού μου, αλλά θα με οδηγούσε και σε αναίτια καισαρική. Η απόφασή μου να αλλάξω γυναικολόγο πάρθηκε τελευταία στιγμή (38η εβδομάδα) και παρά όλες τις αντιδράσεις των οικείων μας, ευτυχώς ο άντρας μου, μου έδειξε εμπιστοσύνη και ακούσαμε το ένστικτό μας. Μετά από πολλές εβδομάδες άγχους, δυσπιστίας και αμφιβολιών επιτέλους νιώσαμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια μετά το πρώτο μας ραντεβού με την Κατερίνα και αφού συναντηθήκαμε και οι τέσσερις στο ιατρείο του κ. Στουρνάρα.
Τότε, λύνοντας όλες τις απορίες μας και συζητώντας το πλάνο μας φύγαμε από εκεί με προσμονή και ανυπομονησία για τη στιγμή που ο μπέμπης μας θα έπαιρνε την απόφαση να μας γνωρίσει. Αυτή η μέρα δεν άργησε πολύ!
Διανύαμε την 39η εβδομάδα και τα μεσάνυχτα της Κυριακής έσπασαν τα νερά! Παγωμένη και αγχωμένη τηλεφωνώ στην Κατερίνα, η οποία με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι είναι πολύ νωρίς και ότι είναι καλύτερα να ξανακοιμηθώ για να έχω δυνάμεις. Εγώ φυσικά, παρόλο που το προσπάθησα, δεν μπόρεσα και άρχισα να μετράω και να σημειώνω τις συσπάσεις μου. Στις 6 το πρωί ήμουν σίγουρη ότι έχω διαστολή και είμαι έτοιμη να γεννήσω κι έτσι τηλεφωνώ ξανά στην Κατερίνα.
Φυσικά από τα λεγόμενά της κατάλαβα ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να έρθει ο ενεργός τοκετός, ενώ με διαβεβαίωσε ότι σε λίγη ώρα θα είναι σπίτι για να με δει και να ακούσουμε το μωρό. Έτσι κι έγινε, η γλυκιά μου Κατερίνα (εδώ θα τονίσω ότι διένυε τον 7ο μήνα εγκυμοσύνης), ήρθε το πρωί στο σπίτι, με βοήθησε να χαλαρώσω θυμίζοντάς μου να αναπνέω για να διαχειριστώ τις ωδίνες μου. Αλλάζαμε στάσεις χρησιμοποιώντας την μπάλα, κάνοντάς μου μασάζ και κατευθύνοντας το σύζυγό μου να έχει ενεργό ρόλο σε αυτό.
Έπειτα γεμίσαμε τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Κάπως έτσι περάσαμε αρκετές ώρες στο σπίτι, μέχρι νωρίς το απόγευμα που ήμαστε πλέον έτοιμοι να κατευθυνθούμε προς το μαιευτήριο. Η Κατερίνα μας ακολουθούσε, ενώ είχε ενημερώσει το γιατρό μας και το μαιευτήριο. Φτάνοντας, μπήκαμε στο δωμάτιο παραλαβής όπου μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις.
Θυμάμαι ότι ήταν η ώρα 17:00 και η διαστολή μου είχε φτάσει τα 8 εκ. Μετά από 10’ έφτασε ο γιατρός μας και κάπου εκεί ήρθε η ώρα των εξωθήσεων. Το μόνο μου άγχος ήταν αν θα προλάβει να βγει το αρνητικό test covidτου άντρα μου ώστε να παρευρεθεί στην αίθουσα.
Με την Κατερίνα συνέχισα με τις διάφορες στάσεις που με βόλευαν για τις εξωθήσεις, ενώ ο γιατρός μου ήταν δίπλα μας διακριτικός θεατής και συμπαραστάτης.
Έτσι, 10’πριν γεννηθεί ο γιος μας, επιτρέπεται η είσοδος και στον άντρα μου και τότε αφέθηκα στη δύναμη του σώματός μου και της πρώτης μάχης που έδινε το μωρό μου για να έρθει στον κόσμο μας.
 

Ήταν 18:58 όταν μου είπαν ‘Δώσε μου τα χέρια σου’ και τότε κράτησα το γιο μου για πρώτη φορά. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά, τον κοιτούσαμε μαζί με τον άντρα μου και τότε η Κατερίνα τον προέτρεψε να ξεκουμπώσει το πουκάμισό του και να τον πάρει και εκείνος αγκαλιά.
Το μωρό μας ήταν ακόμα συνδεδεμένο με τον ομφάλιο λώρο, τον οποίο έκοψε ο άντρας μου στο δωμάτιο ανάνηψης κι ενώ τον θήλαζα με τη βοήθεια της Κατερίνας. Ναι, ήταν γεγονός! Η γέννηση του μωρού μας πραγματοποιήθηκε με απολύτως φυσιολογικό τρόπο, με την απαραίτητη υποστήριξη και σεβασμό, όπως θα άξιζε στον καθένα!
Η Κατερίνα και ο Σταμάτης μας επισκέπτονταν καθημερινά στο μαιευτήριο και ήταν δίπλα μας για οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστήκαμε. Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά, αλλά προσπάθησα να μείνω στα πιο σημαντικά !

Σας είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που μας χαρίσατε αυτή τη μοναδική εμπειρία και εύχομαι κάθε γυναίκα να λαμβάνει την απαραίτητη ενημέρωση και να διεκδικεί αυτό που της αξίζει!

Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τη μέρα που γεννήθηκες και γέμισες τις καρδιές μας με το φώς σου μικρέ μας ήλιε. Μα αυτή η ιστορία ξεκινά 4 ολόκληρα χρόνια πριν, με ένα άλλο μωράκι, το πρώτο μου μωράκι…τον Γιάννη μου.

Ίδιο μαιευτήριο, ίδιος γιατρός, μα στην πραγματικότητα όλα ήταν διαφορετικά. Βλέπετε στην Ελλάδα των καισαρικών, όταν γεννάς “φυσιολογικά” θεωρείσαι τυχερή! Μα αυτό που ένιωθα εγώ όταν όλα…τελείωσαν, ήταν φόβος. Και δεν εννοώ μόνο όταν ήμουν εκεί -μόνη, γυμνή, στο κρύο δωμάτιο με τα δυνατά φώτα και τους αγνώστους να μπαινοβγαίνουν. Εννοώ πως για τα επόμενα 2.5 χρόνια, όποτε έβλεπα εγκυούλα ή όταν κάποια φίλη μου, μου έλεγε με χαρά ότι είναι έγκυος, το στομάχι μου σφιγγόταν και σκεφτόμουν: σε λυπάμαι γι’αυτό που θα περάσεις …εγώ δεν θέλω να το ξαναπεράσω ποτέ!

Μα τι έφταιξε; Αφού είχα διαβάσει, είχα προετοιμαστεί (νόμιζα). Και ο γιατρός μου δεν είναι από “εκείνους”. Και το μωράκι μου το έδωσαν αμέσως στην αγκαλιά μου και περιμέναμε να κόψουμε το λώρο και δεν το έβγαλαν έξω να το δείξουν σαν τρόπαιο. Και αφού γεννήθηκε γιατί αισθάνομαι πως “δεν τα κατάφερα”; Γιατί αισθάνομαι πως δεν γέννησα εγώ… αλλά σαν κάποια ξένα χέρια με ξεγέννησαν;

Νομίζω αυτό που καλύτερα περιγράφει το πώς αισθανόμουν μετά την πρώτη μου γέννα και για τα μετέπειτα χρόνια, είναι να το παρομοιάσω με μια μάχη. Αισθανόμουν σαν είχα πάει να πολεμήσω με εχθρούς (!) και να βγήκα δαρμένη (!) και ηττημένη. Και με αυτήν την ψυχολογία και μια κοιλιά τούμπανο από τα φάρμακα ξεκίνησα το ταξίδι μου ως “first time mum”. Καλή μου τύχη….

Η ζωή μου άλλαξε μερικούς μήνες αργότερα όταν είδα, τυχαία, μια εγγλέζα youtuber να μιλάει για τη γέννα του δεύτερου παιδιού της με hypnobirthing και πόσο διαφορετική και όμορφη ήταν η εμπειρία της. Αυτό το τυχαίο γεγονός άλλαξε τα πάντα! Αν είχα δει τη λέξη αυτή κάπου γραμμένη...ή και αν ακόμα κάποια άλλη μαμά στην κουβέντα μου το ανέφερε πιστεύω πως δεν θα είχα ακούσει. Μα τώρα άκουσα. Και αναρωτήθηκα γιατί στην Ελλάδα οι γέννες είναι τόσο “ιατροκεντρικές” ενώ στην Αγγλία και στην Αμερική  οι γέννες στο σπίτι με μαίες μόνο ή οι γέννες σε μαιευτικά κέντρα είναι τόσο καθημερινό γεγονός για της χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες; Σίγουρα σε αυτές τις χώρες δεν θα ρίσκαραν για κάτι τόσο σημαντικό όσο η γέννηση ενός παιδιού.

 Πριν καν αποφασίσουμε ότι θα κάναμε κι άλλο παιδάκι είχα δει, μάθει και διαβάσει τόσα για το hypnobirthing που ήξερα πως αυτό ήθελα αν ερχόταν ξανά η στιγμή. Είχα βρει ακόμα και online training μιας και στην Ελλάδα δεν είχα ακούσει κανέναν ποτέ να μιλάει για αυτό. Όμως, ο γιατρός μου θα «καταλάβαινε»; Ένιωθα άβολα και με άγχωνε η «αναμέτρηση». Και ο Θωμάκος μου θα με στήριζε;

 Fast forward με τον μικρό Ιάσονα στην κοιλιά μου πλέον, η αγαπημένη μου δασκάλα pilates μου αναφέρει ένα μαιευτικό κέντρο, το Irois. Μπήκα στη σελίδα τους και εκεί, μπροστά στα μάτια μου, η “μαγική λέξη”: Hypnobirthing. Αυτό είναι σίγουρα σημάδι. Θυμάμαι ότι πήρα τηλέφωνο επιτόπου, από το αυτοκίνητο στο δρόμο για το σπίτι. Στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε η πιο γλυκιά φωνή, η Κατερίνα, η μαία της καρδιάς μου. Με έφερε σε επαφή με την Ελένη και αρχίσαμε τα μαθήματα – ο Θωμάς μαζί μου! Η χημεία μας απίθανη. Ο φόβος ήταν ακόμα εκεί... μα κάπως η διάθεση άλλαξε. Αυτό το χαμογελαστό πλάσμα με τα όμορφα vibes που γνώριζα για πρώτη φορά έλεγε αυτά που ήθελα να μάθω για τη γέννα μου. Με κάθε επίσκεψη με γέμιζε σιγουριά. Κατάλαβα επιτέλους «το γιατί» της πρώτης μου εμπειρίας. Κατάλαβα, πως δεν φτάνει να έχεις ένα φυσιολογικό τοκετό για να νιώσεις όμορφα. Πρέπει να διαλέξεις την ομάδα σου! Αυτούς που όταν εσύ «δεν θα μπορείς», ξέρουν αυτό που θέλεις και είναι η δύναμή σου και η φωνή σου! Και ξέρω πως αυτή τη φορά θέλω τον Θωμά μου να είναι η φωνή μου, “keeper of my cave”. Γιατί στη γέννα σου έχεις φωνή! Απλά δεν στο λένε...

 Οι μήνες περνούν και ο Covid-19 μπαίνει δυναμικά στις ζωές μας. Νέος φόβος για αυτό το άγνωστο για όλους. Και 2 μήνες πριν γεννήσω, το περίφημο «πρώτο lockdown». Άπειρες συζητήσεις θεωρητικές: τι γίνεται στη γέννα; Τα μωρά κολλάνε; Μάσκα ποιός φοράει; Ο πατέρας μπορεί να είναι μέσα; Κάτι στατιστικά από την Κίνα... ένα μωρό που κόλλησε στο Λονδίνο και ξαφνικά το σπιτάκι μας φάνταζε πιο ασφαλές από το μαιευτήριο -μήπως;

 Και ΤΟΤΕ γνώρισαμε την Κατερίνα- μέσω skype! Και όμως ήταν σαν να τη γνώριζα καιρό. Ένιωσα ασφάλεια.... σαν μια ζεστή αγκαλιά. Η φωνή της ήρεμη μα σίγουρη. Έμπειρη! Όμως με άκουγε. Μου έδινε χώρο. Με έκανε να νιώσω σιγουριά σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας. Όταν το κλείσαμε κοιταχτήκαμε με το Θωμά και ήξερα πως ένιωθε το ίδιο: αυτή ήταν η ομάδα μας! Αλλά έπρεπε να είναι και ο γιατρός “on board” – ένιωθα μια «υποχρέωση» που μας είχε φτάσει ως εκεί.

 Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Κάπως μαγικά, μια μέρα πριν τελικά έρθει ο μικρός Ιάσονας, όλα τα θέλω μου συνυπήρξαν αρμονικά. Πιστεύω πως δεν ήταν τυχαίο. Πιστεύω πως αυτός ο μικρούλης με τον οποίο ήμουν τόσο συνδεδεμένη, περίμενε να νιώσω ασφαλής. Και τότε ήρθε. Είχα το χρόνο να παίξω με τον (μεγάλο) μικρούλη μου, να περπατήσω με την κοιλίτσα μου για τελευταία φορά. Να απολαύσω ζεστό μπάνιο στο σπιτάκι μου, με τη μουσικούλα που με ηρεμεί, τη μυρωδιά που με γαληνεύει, στο οικείο περιβάλλον μου και με τον άνθρωπο που με κάνει να νιώθω αγάπη και σιγουριά. Και όταν ήρθαν η Ελένη και η Κατερίνα στο σπίτι, συνέχισα να νιώθω το ίδιο: ηρεμία, γαλήνη και σιγουριά. Και στο δρόμο για το μαιευτήριο, με τα μάτια κλειστά και ακούγοντας στα ακουστικά μου τις θετικές προτάσεις (positive affirmations) που είχα επιλέξει και άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τόσο καιρό, κατάφερα να παραμείνω ήρεμη και γαλήνια... in MY zone.

 Το μαιευτήριο ήσυχο το βράδυ (οι περισσότερες γέννες «προγραμματίζονται» πρωί άλλωστε). Το δωμάτιο σκοτεινό μόνο με τα φωτάκια που είχαμε φέρει απ’το σπίτι. Το hypnobirthing playlist ακουγόταν μόνο πάνω από τους ψίθυρους. Όποιος έμπαινε σε αυτό το περιβάλλον προσαρμοζόταν αμέσως, δεν υπήρχαν «εισβολείς». Έτσι θα έπρεπε να είναι. Ο Θωμάς μου εκεί, ΠΑΡΩΝ, η φωνή μου, η αγάπη που χρειαζόμουν. Η Κατερίνα, η ήρεμη δύναμη που με καθοδηγούσε. Ο γιατρός εκεί, μα σε μια άκρη -σεβάστηκε τη χημεία μας και κατάλαβε πως έτσι θα έχω τη γέννα που θέλω. Και κάπως έτσι, αργά, με λίγο φόβο, πολύ πόνο, καθόλου φάρμακα, πολλή δύναμη και ακόμα περισσότερη θέληση, τράβηξα τον μικρό μου ήλιο κοντά μου.

 Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει λοιπόν από τη μέρα που ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ μικρέ μου ήλιε. Και όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές μας, χαμογελώ.

Όλα ξεκινούν όταν στις 33 εβδομάδες μου ανακοινώνει ο εμβρυολόγος στο ντόπλερ ότι το μωράκι μου είναι ισχιακό και θα πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πώς θα το γυρίσω κι αν δεν το γυρίσω τι θα κάνω
Επειδή είχα παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και είχα ενημερωθεί για τις προβολές του εμβρύου αλλά και για πολλά άλλα σε σχέση με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό αμέσως κατάλαβα ότι αυτό το νέο δεν ήταν πολύ καλό…
Ή τουλάχιστον έτσι είχα ακούσει...
Ξεκινάω λοιπόν ένα φαύλο κύκλο ασκήσεων, για να αλλάξει θέση το μωρό από ισχιακο σε κεφαλικο,  ομοιοπαθητικών, βελονισμό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, δοκίμασα και εξωτερικό μετασχηματισμό
Μετά από τρεις ( Ναι παρακαλώ) τρεις εξωτερικούς μετασχηματισμούς το πήρα απόφαση ότι το παιδάκι μου είναι ισχιακό...
Όμως στο μεσοδιάστημα των μετασχηματισμών ήμουν σε πάρα πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση γιατί έβλεπα ότι αν διάλεγα το μαιευτήριο οι πιθανότητες να οδηγηθω σε καισαρική ίσως ήταν μεγαλύτερες....όχι μόνο γιατί ελάχιστοι αναλαμβάνουν φυσιολογικό τοκετό ποια για ισχιακό μωρό (και ας λένε ότι αναλαμβάνουν) θα προσπαθήσουν να σας μεταπείσουν και να πάτε για καισαρική λόγω του ρίσκου που έχει ένα ισχιακό....
Ήθελα να το γεννήσω φυσιολογικά γιατί ήξερα ότι με τόσο καλές βάσεις ένα υγιέστατο μωρό, ένα δυνατό μωρό (σε κανέναν μετασχηματισμό δεν κατέβασε παλμους και ας ήταν σκληροι....)
Έπρεπε να πάρει αυτό που του άξιζε δηλαδή έναν τοκετό με σεβασμό χωρίς παρεμβάσεις και με ηρεμία...
Έτσι κι αλλιώς ισχιακό και παρεμβάσεις δεν πάνε μαζί οπότε καταλαβαίνω ότι ή θα ακολουθήσω έναν φυσικό τοκετό σε σπίτι με όλο το σεβασμό που πρέπει αλλά και κάνοντας το καλύτερο δυνατόν όσον αφορά τους επαγγελματίες που τον πλαισιώνουν..
Ήδη είχα μία υπέροχη ομάδα μαιών και βοηθού μητρότητας που με εμψυψχωνε και με καθοδηγούσε σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου (και τις ευχαριστώ πάρα πολύ) για αυτό αλλά έπρεπε να βρούμε και μία νμαια με πολύ μεγάλη εμπειρία και ειδικά σε ισχιακα μωρά και ευτυχώς την βρήκαμε....
Και παιρνουμε τελικά απόφαση αυτό το μωράκι να γεννηθεί σε σπίτι, όλες μαζί ενωμένες πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε.
Όμως έχουμε να ξεπεράσουμε και ένα άλλο εμπόδιο την απόσταση του σπιτιου μας από το μαιευτήριο είναι γύρω στα 40 λεπτά αυτό για μία γέννα στο σπίτι με ισχιακό μωρό και ειδικά σε πρωτότοκη είναι ρίσκο γιατί εάν κάτι συμβεί θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο κοντά στο μαιευτήριο οπότε έπρεπε να νοικιάσουμε ένα σπίτι κοντά στο μαιευτήριο και να γίνει εκεί ο τοκετός.
Λίγη η αγωνία... λίγο να διαλέξουμε σπίτι... είχα αρχίσει να κουράζομαι πολύ... μας βοήθησε όμως η βοηθός μητρότητας σε αυτό και βρήκαμε ένα υπέροχο σπίτι το οποίο και τελικά νοικιάσαμε για 10 μέρες εγώ πραγματικά ευχόμουν να γεννήσω μέσα σε αυτές τις 10 μέρες είχα φτάσει κοντά στις 40 εβδομάδες και απλά αγωνιούσα το μωρό δεν είχε κατέβει αρκετά οπότε έπρεπε να ξεκινήσω περπάτημα μέσα σε τέσσερις μέρες είχα κάνει πάνω από 40 χιλιάδες βήματα για 4 ημέρες δεν είχα κάτσει καθόλου σε καρέκλα η πολυθρόνα παρά μόνο στην μπάλα πιλάτες...
Ενιωθα το μωρό μου να συνεργάζεται μαζί μου και να κατεβαίνει άρχισαν σιγά-σιγά όλα να μπαίνουν στη θέση τους και εγώ αισθανόμουν τρεις φορές πιο δυνατή για να συνεχίσω...
40+ 5 ημέρα Κυριακή αποφασίζουμε με τον άντρα μου να περάσουμε τέλεια πηγαίνοντας για βόλτα αλλά και το μεσημέρι για ψαράκι....μ από κει αρχίζουν κάτι περίεργοι πόνοι αριστερά μέχρι το πόδι κάτω δεν ήταν έντονοι αλλά ήταν ένα μήνυμα... 
Κάτι αρχίζω να ψιλιάζομαι λέω αλλά το αφήνω εκεί...
Πριν φύγουμε από το μαγαζί δεύτερος πόνος και μέχρι το βραδάκι είχα τέτοια μικρόπονάκια και ο άντρας μου είχε πει ότι η κοιλιά μου είχε σκληρύνει πολύ. 
Πέφτουμε να κοιμηθούμε και κατά τις 4:00 ξυπνάω από  κάτι δυνατους πόνους χαμηλά στην κοιλιά που δεν έμοιαζαν με κανέναν άλλον μέχρι τώρα ήταν τα "κύματα" αυτά τα κύματα που είχα μάθει από τα σεμινάρια της βοηθού μητρότητας μου....!
 Έεχεται αργά πόνος κλιμακώνεται όλο και περισσότερο και στη συνέχεια χάνεται απαλά...
Περιμένω να περάσει λίγο η ώρα ενώ οι πονοι συνεχώς επαναλαμβάνονται κάθε πέντε λεπτά περίπου...
Αποφασίζω να πάρω τη μία μαια μου Maria Stokou η οποία μου λέει για το επόμενο μισάωρο να δω εάν αυτοί οι πόνοι θα είναι εντονότεροι, εάν θα σταματήσουν και σε κάθε περίπτωση να ξαπλώσω ξανά για να έχω δυνάμεις εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα τι εννοούσε να έχω δύναμη τώρα ξέρω 
Οι ήταν σταθεροι και λίγο πιο έντονοι.... ξαπλώνω και αποφασίζω να τους μετρήσω όπως μου είχε πει και εκείνη πάνω όμως που είχα ξεκινήσει να μετράω μία σύσπαση ακριβώς στα 58 δευτερόλεπτα αισθάνομαι κάτι να σπάει μέσα μου και να γουργουρίζει πετάγομαι από το κρεβάτι σαν τρελή (για να μη λερώσω δα)  χαχαχα ξυπνάει ο άντρας μου μου λέει τι έγινε; του λέω σπάσαν τα νερά! και εκείνος απαντάει τέλεια! ήξερε ότι μόλις είχε αρχίσει η ωραιότερη στιγμή στη ζωή μας.....
Τρέχω στο μπάνιο για να πλυθώ, τα νερά έτρεχαν και έτρεχαν βγαίνοντας από την μπανιέρα ξαναετρεχαν, κάθομαι στη λεκάνη και γω αν θα δω το τραχηλικο πωμα να το κρατήσω για τις μαιες μου να τους το δείξω! Το είχα μάθει στα σεμινάρια και μου είχαν δείξει και εκείνες την συλλογή τους.
Τραχηλικο πωμα πουθενά θα το έχασα λέω φαίνεται με το που έκατσα στη λεκάνη...
Αμέσως μετά παίρνω τη μαια μου και της ανακοινώνω ότι σπάσαν τα νερά εκείνη ιδιαίτερα χαρούμενη μου λέει τώρα θα πρέπει να δεις εάν οι πόνοι που είχες θα είναι πιο έντονοι ακόμα και θα με πάρεις πάλι σε μισή ώρα....
Έτσι και έγινε οι πόνοι ήταν πολύ εντονότεροι τα κύματα έρχονταν και έφευγαν και εγώ ήξερα πως είχε έρθει η στιγμή που περίμενα όχι τόσους μήνες αλλά αυτόν τον τελευταίο μήνα πολλά είχαν γυρίσει ανάποδα που μία προβολή καθόριζε όλο τον τοκετό....
Όλα ήταν έτοιμα από βαλίτσες και τα λοιπά καταφέρνουμε και φεύγουμε για το σπίτι που είναι κοντά στο μαιευτήριο.
Οι πονοι είναι πολύ έντονοι μέσα στο αυτοκίνητο έχω πιάσει ό,τι χερούλι ή γωνία και άλλα αντικείμενα για να διαχειριστώ τα κύματα μου... Είμαι συγκεντρωμένη μόνο σε αυτά....
Φτάνουμε στο σπίτι το οποίο παρεμπιπτόντως τυχαίνει να μην έχει εκείνη την ώρα ασανσέρ να μη δουλεύει δηλαδή αλλά ευτυχώς έπρεπε να ανέβω μόνο δύο ορόφους με τις σκάλες και δύο κύματα στη μέση 
Ανεβαίνουμε στο σπίτι και καταλήγω για την επόμενη ώρα να έχω πιαστεί από το χερούλι την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και την κάσα και να περνάω τα κύματα όρθια με λυγισμένα γόνατα, ο άντρας μου μετράει τις συσπάσεις ...3 λεπτά, 2,5 λεπτά  γύρω στη διάρκεια του ενός λεπτού η κάθε μία....
Έρχεται πρώτη η βοηθός μητρότητητας Γάτου Κατερίνα και επόμενη η μια μαία μου η Μαρία  ξεκινούν να γεμίζουν την πισίνα  οργανώνουν το χώρο... ενω πριν μου βάζουν στην πλάτη τα tens ξαπλώνοντας  στην κρεβατοκάμαρα και μπροστά στην κοιλιά μία ηλεκτρική θερμοφόρα..mmm ανακουφίζομαι απίστευτα σε σχέση με την όρθια θέση που ήμουν.
Κοιτάζοντας με η Μαρία  πολύ ελαφρά από κάτω μου λέει ότι έχω 6 διαστολή και ξεκινάω τις αναπνοες και την δύναμη των ήχων του στόματος για να διαχειριστώ και ίσως να απαλύνω τον πόνο....
Η πισίνα είναι έτοιμη και μπαίνω μέσα ενώ παράλληλα οι δύο επόμενες μαιες μου Katerina Georgakoula και Ελευθερία Δημοπούλου έρχονται μαζί ....
Τώρα όλοι είμαστε εδώ...
Ξεκινούν να μου ρίχνουν νερό στην πλάτη και στη μέση και να ανακουφίζομαι αρκετά κάθομαι στα τέσσερα και προσπαθώ να αρχίσω να γίνομαι ένα με τον πόνο για να καταλάβω την πορεία του.
Νιώθω ότι δεν με βολεύει όμως αυτή η στάση γιατί έχω τεράστια πίεση στη μέση μου και  προτείνουν να πάμε και τουαλέτα να αποσυμφωρηθω.... εκεί στη λεκάνη νιώθω ένα γδούπο προς τα κατω ..... προτείνω να το γεννήσω στη λεκάνη χαχαχα εκείνες όμως έχουν μία καλύτερη ιδέα το σκαμνί τοκετου!!!
Έτσι και έγινε!
Από το σκαμνί και μετά μπαίνω στην τελική φάση των εξωθησεων... Εγώ και το μωρό μου είμαστε ένα .....
"Έρχεται" έλεγα σε κάθε εξώθηση και ερχόσουν πιο κοντά.... Και κρατούσα το χέρι της Κατερίνας που στεκόταν βράχος διπλα μου.... και άλλος ένας βράχος πισω μου... ο άντρας μου....Και όλες οι μαίες γύρω χωρίς παρεμβάσεις αλλά με απόλυτη αρμονία και σεβασμό να πλαισιώνουν την απόλυτη εμπειρία τοκετού...
Και έρχεται στον κόσμο το αγοράκι μου  5/10 στις 11:50πμ 40+6 εβδομαδων ....
Η χαρά απερίγραπτη ο μπαμπάς μαςσυγκινημενος πίσω από την πλάτη μου που με στήριζε εγώ να τον έχω στα χέρια μου και να μην το πιστεύω.... Τα είχαμε καταφέρει... Όλοι ... Όλοι όσοι ήμασταν εκεί..... Μα περισσότερο από όλους τα κατάφερες εσύ μωρό μου.... 

Πιστέψτε στο σώμα σας και στο μωρό σας ... Εμπιστευτείτε τη φύση σας...αλλά και το ένστικτο σας.
Ερευνήστε, ρωτήστε και πιστέψτε το! Μπορείτε!
 

Πριν από 13 χρόνια (29/7/2007) γέννησα στο Έλενα τον 1ο μου γιο (3.430 κ, 53 εκ.). Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου δε με ανησυχούσε ο τοκετος μου, είχα στο μυαλό μου πως ήταν κάτι το φυσικό. Γέννησα στις 40 + 4, ηταν μια πολύ ωραία εμπειρία για μένα και πάντα μιλαω με θαυμασμό για τον τοκετό μου. Οι πόνοι μου είχαν ξεκινήσει στις 40 + 2  (κάθε 10'), εκείνη τη μέρα ο γιατρός με εξέτασε και με έστειλε σπίτι μου. Είχα ακανονιστους πόνους, όπως και την επόμενη μέρα. Στις 40 + 4 πήγα στο μαιευτήριο να με δει ο γιατρός (χωρίς να το πω στη μητέρα μου, αφού τις δύο προηγούμενες μέρες τον κατηγορούσε που δε με κράτησε να γεννήσω με τεχνητους πονους και κινδύνευε η ζωή του μωρου αφού είχα ξεπεράσει τις 40 βδομάδες). Αυτή τη φορά με κράτησε στο μαιευτήριο, ακολούθησε ξύρισμα, κλίσμα, ορός με τεχνητους πονους, σπάσιμο νερών. Εγώ ξάπλα ανάσκελα με τον καρδιοτοκογραφο, ο γιατρός με μερικές μαιες έξω από το δωμάτιο να τρώνε παγωτό και να μιλάνε για διακοπές. Οι πόνοι μου δυναμωναν αλλά τους διαχειριζομουνα τέλεια κάνοντας αναπνοές που είχα μάθει από το ίντερνετ. Όταν με πήγαν στο χειρουργείο εσπρωξα δύο φορές και το μωρό βγήκε πολύ ευκολα. Είδα το μωρό για λίγα δευτερόλεπτα που το πέρασαν από μπροστά μου. Χρειάστηκε να μου κάνουν 3 εσωτερικά ράμματα για τα οποία δεν είχα κάποια αναισθησία και ήταν η πιο οδυνηρη στιγμή της γέννας μου. Τραυματική εμπειρία. Όλες οι άλλες παρεμβάσεις που έγιναν δε με ενόχλησαν καθόλου, τις έβλεπα τοτε ως απαραίτητες για τη γεννα. Ο τοκετός μου στο μαιευτήριο πρέπει να κράτησε περίπου 1 ώρα.

Μετά από 13 χρόνια χρειάστηκε να αφαιρέσω μια σάλπιγγα και ενώ θέλαμε πολύ ένα παιδάκι με το νέο μου συζυγο ο γιατρός που με χειρουργησε πιστευε πως θα έμενα πολύ δύσκολα έγκυος, αφού 1) είχα μια σάλπιγγα, 2) ο άντρας μου λόγω δουλειάς ελειπε για μηνες και 3) ήμουνα σχεδόν 41 χρόνων. Τον διαψευσαμε όμως, γιατί μετά από 3 μήνες έμεινα έγκυος σε δίδυμα. Στη 10η βδομάδα το ένα έμβρυο παλινδρομησε και ευτυχώς το άλλο συνέχισε να αναπτύσσεται κανονικά. Καπου στον 4ο μήνα δηλωσα στο γυναικολογο που με είχε αναλαβει ότι θέλω να γεννήσω χωρίς επισκληριδιο. Εκείνος μου ανέφερε (μεταξύ σοβαρού κ αστείου) πως μπορώ να γεννήσω στο νερό στο μαιευτήριο ή ακόμα και στο σπίτι. Δεν έδωσα σημασια. Μετά από 2 βδομάδες, ενώ είχαμε καραντίνα (λόγω κορωνοιου), παρακολούθησα μια διαδικτυακή συζήτηση από μαιες με θέμα τον τοκετό στο σπίτι. Τότε συνειδητοποίησα τις παρεμβάσεις που υπηρξαν στον 1ο μου τοκετό. Αυτή τη φορά ήθελα να τις αποφυγω και να ζησω έναν όσο το δυνατόν πιο φυσικό τοκετό. Ήμουνα σίγουρη ότι θα ήταν ιδανικό για μένα, το μωρό και τον άντρα μου να γεννησω στο σπίτι μου μέσα στο νερό. Όταν είπα την ιδέα μου στο γιατρό μου ήταν αρνητικός και προσπάθησε να με αποτρέψει, λέγοντας μου πως στο σπίτι θα μου στοιχίσει πολλά χρήματα, ότι είναι επικινδυνο και κάτι άσχετα.. απλά για να με τρομάξει. Εγώ όμως ήμουνα αποφασισμένη και έτσι έψαξα για την ομάδα μου. Ο άντρας μου έλειπε ταξίδι και το έμαθε από το τηλέφωνο. Ηταν συμφωνος, επειδή με εμπιστεύεται, αν και φοβόταν γιατί ήταν κάτι που δε γνώριζε. Συναντηθηκαμε αρκετές φορές με την ομάδα μου, τη βοηθό μητρότητας και τις δύο μαιες. Διάβασα πολλές ιστορίες στο ίντερνετ και είδα πολλά βίντεο από φυσικούς τοκετούς με ενθουσιασμό, ενώ περίμενα τη μεγάλη μέρα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, 5ο & 6ο μήνα, έκανα yoga εγκυμοσύνης και σχεδόν καθημερινα περπατούσα για 1-1,5 ώρα. Ένιωθα πολύ ωραία με το σώμα μου και μου είχε φτιάξει πολύ η διάθεση. Ενώ μέχρι τον 4ο μήνα που δεν έκανα τίποτα από σωματική άσκηση ένιωθα χοντρή και πιασμενη, ειδικά στην πλάτη. Όταν έκλεισα τον 6ο μήνα, το Μάιο, ξεκίνησα και τα μπάνια στη θάλασσα. Πήγαινα μαζί με το μεγάλο μου γιο. Παίζαμε βόλεϊ στα ρηχα μέχρι να ζεσταθούμε και να βουτήξουμε. Μέχρι και 1 μέρα πριν ξεκινήσουν οι πόνοι κολυμπούσα. Το είχα αποθημενο από την 1η μου εγκυμοσύνη που δεν είχα κάνει ούτε 1 μπάνιο όλο το καλοκαίρι. Ο άντρας μου ήρθε όταν μπήκα στο μηνα μου μετά από 7 μήνες απουσίας. Τον τελευταίο μήνα μου σταμάτησα να πηγαίνω στο γιατρό, γιατί με παρακολουθούσαν οι μαιες μου. Με τον άντρα μου κάναμε καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, έρωτα, περπάτημα και πήγαμε δύο φορές για χορό latin. Προετοιμαζομουν για τη μεγάλη μέρα και έκανα ότι μπορούσα να έρθει σύντομα και να γεννήσω φυσικά σπίτι μου.

Μόλις έκλεισα τις 40 βδομάδες συνάντησα ακόμα μια φορά την ομάδα μου. Είχα λίγες συσπάσεις τις οποίες δεν αντιλαμβανομουν. Εκείνο το βράδυ πήγε ο μεγάλος μου γιος στον πατέρα του και έτσι χαλάρωσα. Τη νύχτα ξεκίνησαν πόνοι χαμηλά στην κοιλια και είχα λίγο ροζ αίμα. Κάναμε έρωτα με τον άντρα μου (ενώ ήξερε πως είχα που και που κάποιες ενοχλησουλες, δεν του είπα πως πονάω και πλησιάζει η ώρα του τοκετού μην τον αγχώσω. Νόμιζα ότι θα γεννουσα εκείνο το βράδυ και έκανα συνέχεια ασκήσεις, ενώ αυτός κοιμόταν. Σε συνεννόηση με τις μαιες μου ξάπλωσα τελικα και κοιμηθηκα. Την επόμενη μέρα οι πονοι συνεχίστηκαν. Περπάτησα, εκανα ασκήσεις στη μπάλα, ανέβηκα σκαλες, ήπια τσάι, έφαγα χουρμάδες, ανανά. Το βράδυ κατά τις 21:30 οι πόνοι δυναμωσαν κι εγώ καθισμένη στη μπάλα έκανα κυκλικές κινήσεις και ο άντρας μου μου έκανε μασαζ και πιέσεις στη μέση.. πολύ ανακουφιστικο!! Κατά τις 22:30 ήρθαν στο σπίτι η β.μ. με τις μαιες. Η Κ.Γα. στόλισε το χώρο με φωτάκια και ετοίμασε την πισίνα. Είχα ήδη ανάψει κεράκια και είχα βάλει χαλαρωτική μουσική. Η Μ.Σ. μου έβαλε στη μέση τα tens στα οποία ρύθμιζα εγώ την ένταση.  Ενιωθα πως κάπως με βοηθούσαν, παρολο που ο πόνος ήταν εσωτερικός και έντονος και τα tens μου έκαναν ένα μασάζ που δεν έφτανε στο βάθος του πονου. Άλλαζα στάσεις.. μία καθόμουν στη μπάλα, μία ήμουν στα τέσσερα στον καναπέ. Η Κ.Γε. με έβαλε να ξαπλώσω πλάγια με μαξιλάρια ανάμεσα στα πόδια και τοτε οι πόνοι δυναμωσαν πολύ. Κρατούσα το χέρι του άντρα μου και το εσφιγγα. Τοτε μου ειπαν ότι μπορούσα να μπω στην πισίνα εφόσον το ήθελα.. και μπήκα. Το νερό το ενιωθα καυτό και μετά από λίγο σταμάτησαν οι πόνοι εντελώς.  Ίσως είχα βιαστεί για την πισινα. Είχα απογοητευτεί, φοβόμουν πως είχα ακόμη μέλλον για να γεννήσω, πως άδικα εφερα τις κοπέλες σπίτι αφού ο τοκετός δεν εξελισσοταν, σκεφτόμουν πως μπορει να κατέληγα και στο μαιευτήριο..αλλά αυτά τα κρατούσα μέσα μου. Έκανα ασκησουλες (περπάτημα καμήλας, κ.α.),  rebozo και μετά πήγαμε 1 ώρα για περπάτημα με τον άντρα μου στις 5:00 πμ. Όταν ερχονταν τα κύματα, στηριζομουν πάνω του ή όπου έβρισκα. Όταν γυρίσαμε, ο άντρας μου πήγε για ύπνο και η Μ. Σ. μου έκανε ένα εκπληκτικο μασάζ μίας ώρας, ενώ καθόμουν στη μπάλα και κοντευε να με πάρει ο ύπνος καθιστη. Ταυτόχρονα, μου έδειξε και εναν τρόπο να μαζεύω την κοιλιά μου προς τα μέσα σε κάθε συσπαση, που με βοηθούσε πολύ! Μετά με έβαλαν για ύπνο, ώστε να έχω δυνάμεις, ξαπλωμένη πλάγια με τα μαξιλάρια ανάμεσα στα πόδια. Κοιμήθηκα 1 ώρα βαθειά και αμέσως μετά ξεκίνησε ο ενεργός τοκετός που κράτησε 1 ώρα. Καθε φορά που ερχόταν ο έντονος πόνος πιανόμουν από το χέρι μιας πολυθρόνας και το τραβούσα με όλη μου τη δύναμη, φωναζοντας. Τα κορίτσια προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με τις αναπνοες, αλλά εγώ δε μπορούσα να ακολουθήσω. Ένιωθα πως δεν τα κατάφερνα, είχα απογοητευτεί και έκλαιγα. Δεν το περίμενα να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση (ήθελα για ακόμη μια φορά να έχω τον έλεγχο) όταν στην 1η μου γέννα ειχα διαχειριστεί άψογα τις συσπάσεις (αναρωτιέμαι μήπως μου είχαν ρίξει τίποτα στον ορό τότε και αντεχα). Σε αυτή τη φάση, ο άντρας μου ήταν απόλυτα ήσυχος από την πορεία του τοκετού μου, γιατί τον είχαν καθησυχασει τα κορίτσια με τα λόγια και με τα χαμόγελα που ήταν συνεχώς ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι ήθελα να κάνω κακά, αλλά πίστευα πως δεν προλάβαινα να πάω τουαλέτα γιατί τα κύματα ερχονταν πολύ συχνά. Ένιωθα πως το μωρό είχε κατέβει και ήθελε να βγει, ζητούσα να με εξετάσουν για να ξέρω τι γίνεται, αλλά δεν το έκαναν, το θεωρούσαν ως παρεμβαση. Κατά κάποιον τρόπο κρατιόμουν μη σπρωξω γιατί δεν ήθελα να γεννησω στον καναπέ, αλλά μέσα στο νερο. Ίσως για αυτό ήθελα να διώχνω τον πόνο. Τότε η Κ.Γε. μου είπε πολύ ωραία λογάκια που με βοήθησαν.. άρχισα να το διαχειριζομαι καλύτερα, όχι διώχνοντας τον πόνο, αλλά σπρώχνοντας τον εσωτερικά προς τα κάτω.. κάτι τέτοιο θυμάμαι. Αμέσως μετά μπήκα στην πισίνα, όπου είχαν χαμηλώσει τη θερμοκρασία και ήταν πολύ ευχάριστη η αισθηση. Είχα κάτσει γονατιστή στην άκρη της πισίνας και κρατούσα τα χέρια του άντρα μου που καθόταν απ έξω βράχος, απόλυτα υποστηρικτικος (κάθε στιγμή). Είχα αρχικά άγχος για το τι πρέπει να κάνω.. τα κορίτσια με χαλάρωσαν λέγοντας μου να κάνω ότι μου έρθει και πως τα πάω πολύ καλά! Ζητούσα από την Κ.Γε. να μου πει πάλι ωραία λογάκια να νιώσω πάλι χαλαρα​. ​Ενιωθα μεγάλη πίεση από το σάκο που δεν είχε σπασει, αλλά χαίρομαι για αυτό γιατί το μωρακι μου ενιωθε χαλαρό και ασφαλές μέχρι που βγήκε. Νομίζω 2 φορές εσπρωξα και βγήκε το μωρο (5' ήμουν μέσα στο νερό μέχρι τη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου). Ήταν απόλαυση να είμαι στο νερό αγκαλιά με το μωρό μου. Ο άντρας μου κατενθουσιασμενος και πανευτυχής!! Ο ομφάλιος λωρος ήταν πολύ κοντός. Υστερα ξάπλωσα δίπλα στον καναπέ, όπου βγηκε ο πλακούντας και πήρε το μωρό ο μπαμπάς του. Ο μικρός τον κοιτουσε ήρεμος με ορθάνοιχτα ματιά. Ο μπαμπάς έκοψε τον ομφάλιο λώρο ακριβώς 1 ώρα μετά τη γέννηση του. Η Κ.Γε. μου έκανε 2 ραμματακια σε μια γρατσουνιά που είχα σε ένα σημείο, χωρίς να πονέσω καθολου. Εκανα ένα ωραίο ντουσακι και επέστρεψα να θηλασω το μωρό μου, ενώ με τάιζε ο άντρας μου μια φανταστική ομελέτα από τα χεράκια της Κ.Γα. Μετά έφυγα μαζί με το μωρό μου και πήγα για ύπνο, σαν στο σπίτι μου. Ο άγγελος μας ήρθε στον κόσμο μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς μας και του σπιτιού μας 3.200 κ, 52 εκ, στις 9:25 πμ, 8/8/2020, 40 + 2 εβδομάδα. Το βράδυ ήρθε η μαμά μου και την αλλη μέρα τα πεθερικα, αδέλφια, κλπ.. Δεν είχαν ιδέα ότι θα γεννουσα σπίτι. Όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια και έλεγαν πως δεν έμοιαζα με λεχωνα, αφού πετούσα. Την 1η νύχτα κοιμήθηκαμε με το μωρό μας στο κρεβάτι μας. Το πρωί άνοιξε τα μάτια ο άντρας μου και αντικρυσε το ωραιότερο θεαμα της ζωής του! Η απόλυτη ευτυχια! Με τον άντρα μου νιωθαμε πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Τα αγαπημένα μου κορίτσια ήρθαν και τις επόμενες μέρες να μας δουν και να μας φροντίσουν. Ήταν άψογες σε όλα τους και τις ευχαριστουμε πολύ!  Ένα κομμάτι του πλακούντα το κάναμε ομοιοπαθητικα που πήρα τον πρώτο καιρό.

Αν κάνουμε άλλο παιδάκι θελουμε να το γεννησουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με απόλυτη ηρεμία, αγάπη και σεβασμό, στο σπίτι μας​ ​γεμάτος ευγνωμοσύνη.

 

Δεύτερη εγκυμοσύνη και πριν καν συλλάβω το μωρό έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αυτή τη φορά εάν όλα πάνε καλά θα ήθελα να γεννήσω στο σπίτι.
Μετά από έναν πολύ όμορφο πρώτο τοκετό όπως το χα μέχρι τότε στο μυαλό μου, φυσικό, παρόλο που γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο, χωρίς παρεμβάσεις (νόμιζα), χωρίς επισκληριδιο, με σχετική ελευθερία (νόμιζα) κινήσεων και στάσεων, χωρίς περινεοτομή και με την αγαπημένη μου ξαδέρφη και μαία Κατερίνα Γεωργακούλα διπλά μου ήρθε στον κόσμο ο πρώτος μου έρωτας, η κόρη μου, η Αριάδνη μου. Την τράβηξα και την έβγαλα εγώ την ώρα που γεννιόταν σε εκεινο το γεματο φως και κοσμο δωματιο τοκετου, την ακουμπησα πανω μου, εκοψα τον ομφαλιο και μειναμε καμια ωρα στην ανανηψη μαζι αγκαλια και θηλασε αμεσως. Ολα ηταν πολυ ομορφα και συγκινητικα εφοσον ηταν και το πρωτο παιδακι κι ολα τα συναισθηματα ηταν πρωτογνωρα και εντονα. Απο τοτε μου χε αναφερει η μαια μου λοιπον για τον τοκετο στο σπιτι και μου χε αναψει το φυτιλακι οτι το δευτερο θα μπορουσα ανετα αν ηθελα στο σπιτι. Και το πρωτο δηλαδη θα μπορουσα αλλα ηταν too much τοτε τοσο για μενα οσο κ για τον συζυγο!
Κι ερχομαστε 4.5 χρονια μετα οπου ξαναεμφανιζεται η πολυποθητη γραμμουλα στο τεστ.  Το πρωτο πράγμα που εκανα ηταν να αρχισω να πιπιλαω τα αυτια του "αρχηγου" οτι θελω να γεννησω σπιτι. Μου εκανε τον δυσκολο στην αρχη, δεν νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα, δεν ξερω, θα δουμε, μιλαμε και με Κατερινα, τελικα συμφωνει. (Αν ηθελε ας εκανε κι αλλιως). Κι ενω ολα ξεκινανε καλα να σου που η δικια σου ειναι βιαστικη και θελει να βγει νωρις νωρις... βρε καλο μου βρε χρυσο μου δεν ειναι ωρα ακομα, περιμενε, τελικα 24η εβδομαδα κανω περιδεση. Μια μερα πριν την καραντινα! Σπιτι ξαπλα εγω, καραντινα ολοι οι αλλοι!( μην ζηλευω που δεν μπορουσα να παρταρω δηλαδη!) Μετα κοπων και βασανων με φουλ συσπασεις, χαπια, τοκολυτικα, προγεστερονη κ ολα τα συναφη φτανω 36η οπου κοβω ραμματα, μην σου τυχει τετοια εμπειρια, ακομα κραταω μουτρα στο γιατρο μου . Λεω τωρα κανε θεε μου να φτασουμε την 37η να μπορεσω να γεννησω σπιτι 

Περναει κ η 37η και η 38η και η 39η...  τιποτα. Ουτε ιχνος μπεμπας. Τι θα γινει θελουμε να παμε και διακοπες να μου λενε ολοι!! Εχει ζεστη και δεν θελει να βγει να τους λεω εγω, τι να κανω... Τελικα 40+2 το πρωι 13/7 ξυπναω με πονακια. Λες να ναι false alarm παλι, αναρωτιεμαι; Παίρνω ξαδερφη, της λεω δεν ειμαι σιγουρη αλλα νομιζω ξεκινησε. Σε ακουω απ τη φωνη μου λεει, αυτο ειναι, ξεκιναω. Κατσε τι απο τωρα λεω?? Δεν θα αργησει μου λεει, φουσκωστε πισινα κ ερχομαι. Ξεκιναει ο συζυγος το φουσκωμα κ εγω μπαινω για μπανιο να κανω τα beaute μου. Αρχιζουμε και το γεμισμα ερχεται το Κατερινιω έρχεται κ η μικρη sister μου που την ειχαμε κανει ρεζερβε για φωτογραφιση, λιγο αργοτερα ερχονται κ οι αλλες δυο μαιες. Το νερο βαλσαμο... τυφλα να χει η επισκληριδιος ( δεν εχω κανει ποτε αλλα λεμε). Μια που μπηκα και μια που δεν ηθελα να ξαναβγω. Οι μαιες μου διπλα μου αθορυβες και διακριτικες μου εφτιαξαν ατμοσφαιρα με κερια και φωτακια, η αδερφη μου μου επλεξε τα μαλλια, η κορη μου μου εριχνε νερο στην κοιλια μαζι με την ξαδερφη μου, ο αντρας μου σε κατασταση σοκ χωρις να το ξερει βεβαια, κι ολοι εκει μαζι περιμεναμε το Αμελακι μας. 8 ξεκινησαν οι πονοι, 10 μπαινω πισινα, 11:30 γεννησα.  Ολα εγιναν τοσο ηρεμα, τοσο αβιαστα κι ενω ειχα τόσα ατομα γυρω μου γεννησα τοσο μονη μου το μωρο μου που δεν το πιστευα οτι ειχα τετοια δυναμη μεσα μου. Δεν με αγγιξαν στιγμη, δεν μετρησαν τραχηλο ποτε, οτι επρεπε να κανουν και να ελεγξουν το εκαναν χωρις να το καταλαβω και χωρις να με ενοχλησουν, ηταν πλαι μου και με τα λογια τους μου εδιναν δυναμη και κουραγιο. Το σωμα ηξερε τι πρεπει να κανει. Κι εκει μεσα στην γαληνη και το οικειο ζεστο περιβαλλον του σπιτιου μας, αναμεσα σε αγαπημενα προσωπα γεννηθηκε η γλυκια μου Αμελια.

Κι ετσι ξαφνικα η πρωτη γεννα εχασε την μαγεια της γιατι αρχισα να συγκρινω και να μετρω τις παρεμβασεις που ειχα τοτε... μετρηση τραχηλου ουτε θυμαμαι ποσες φορες, κλισμα, σπασιμο οσων αμνιακων ειχαν απομεινει, κοσμος και φοιτητες που καναν την πρακτικη τους να μπαινοβγαινουν και ποσα ακομα που τοτε έμοιαζαν φυσιολογικα και ασήμαντα.
Δεν λεω οτι δεν χρειάζεται κ η ιατρικη σε μια γεννα. Αλλοίμονο, τοσες γυναίκες και μωρα εχουν σωθεί απ αυτην. Θα ευχομουν μονο να παρεμβαίνει εκει που πραγματικα ειναι αναγκη. Ειναι τοσο ομορφη μια γέννα και ποναει λιγοτερο οταν περιβάλλεται απο αγάπη και σεβασμό.

Θελω να ευχαριστησω λοιπον πρωτα απ ολα την ξαδερφη μου και μαια της καρδιας μας Κατερίνα Γεωργακούλα και το IROIS καθως και τις αλλες δυο μαιες που ηταν διπλα μου και μας φροντισαν Μαρία Στώκου και Ελένη Ασημάκη και φυσικα τον καταπληκτικο γιατρο μου Σταμάτη Στουρνάρα που μπορει να μην ηταν παρών στον τοκετο αλλα ηταν διπλα μας σε ολα.
Κι ευχομαι καθε μανουλα να ζει τον τοκετο της οπως αξιζει τοσο στην ιδια οσο και στο μωρο της, με αγαπη και σεβασμο. 

Κατερίνα μου απο την πρώτη στιγμή που σε βρηκα στο διαδίκτυο γνώριζα μέσα μου πως ήσουν το άτομο που θα εμπιστευόμουν για τον τοκετό μου. Όταν ήρθαμε στον χώρο σου και σε γνωρίσαμε από κοντά, ο άντρας μου γεμάτος στοργή μου είπε: Τώρα καταλαβαίνω πραγματικά για ποιο λόγο θέλεις να γεννήσεις στο σπίτι με τα συγκεκριμένα άτομα ( τότε ήσουν εσύ με την Μαρία, στη συνέχεια προστέθηκε και η Ελένη). Η κατάρτιση, η στοργή και η αφοσίωση σου μας άγγιξε βαθειά. Κάθε στιγμή ήσουν δίπλα μας καθόλη τη διάρκεια της κύησης. Με στήριζες και με καθησύχαζες σε παρορμητικά συμπεράσματα γιατρών, κάναμε εξωτερικό μετασχηματισμό και βάλαμε τα δυνατά μας. Εκείνη την ημέρα δε θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ, πήρα τοση χαρά και δύναμη γιατί πάντα πίστευα στον φυσικό τοκετό.. Ευγνώμων που σε γνωρίζω, ευγνώμων που ήσασταν κοντά μου, δίπλα μου , μαζί μου και οι 3 σας, πάντα με σεβασμό και διακριτικότητα!!! Αν το ξανα έκανα πάλι τα ίδια ακριβώς θα ήθελα να γίνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, νομίζω πως αυτό τα λέει όλα!!!

Η ιστορία η δική μας ξεκίνησε ξημερώματα  μιας όμορφης μέρας στις αρχές  του Οκτώβρη. Ξεκίνησαν οι συστολές αργά αργά και ολοένα δυνάμωναν σε συχνότητα και σε ένταση, σηματοδοτώντας τον ερχομό του μικρού μας μπέμπη, ή αλλιώς του μικρού στρατιώτη όπως τον είχα ήδη ονομάσει. Η γλυκιά μας Κατερίνα ήρθε να μας επισκεφτεί πρωί πρωί , μας έδωσε τις πρώτες οδηγίες και επαλήθευσε ότι όντως ο τοκετός είχε ήδη ξεκινήσει. Το πρωί εξελίχθηκε ομαλά, ήρεμα και όμορφα με χαλαρωτική διάθεση και συγκέντρωση καθώς υποδεχόμουν τις ωδίνες . Ο μεγάλος μας πια γιος ήταν εκεί και πρόσθετε μια γλυκιά και χαρούμενη νότα σε όλο αυτό το σκηνικό. Μεσημεράκι πια χρειαζόμουν περισσότερη συγκέντρωση και ηρεμία , καθώς οι συστολές δυνάμωναν. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι γύρω μου και η σκέψη για το όμορφο αυτό γεγονός ότι σε λίγο θα αντικρύσω το μωράκι που τόσο καιρό φιλοξενώ στην κοιλιά μου, μου έδιναν δύναμη και πίστη να φέρω εις πέρας έναν όμορφο φυσιολογικό τοκετό που τόσο   πολύ επιθυμούσα ( καθότι VBac). Μέσα στην ηρεμία της συγκέντρωσης μου, ένιωσα κάποια στιγμή τα νερά να σπάνε καθώς προσπαθούσα να ξεκινήσω για το μαιευτήριο.

 Η διαδρομή ήταν για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας διότι ένιωθα ότι κανείς και τίποτα δεν ήθελα να με αποσπά από τη συγκέντρωση μου, καθώς προσπαθούσα να ακούσω το σώμα μου και το μωρό μου. Στο μαιευτήριο μέσα σε ένα κλίμα χαράς, έντασης, ανυπομονησίας και  δυσκολίας να μιλήσω για να διεκπεραιώσω τα βασικά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο τελικό δωμάτιο και να εξωθώ. Εκεί, στις 5 ώρα το απογευματάκι, υποδεχτήκαμε μετά από λίγη κιόλας ώρα μαζί με τον άνδρα μου και την Κατερίνα μας το γλυκό μας μωράκι μέσα σε ένα όμορφο, γλυκό και συνάμα γεμάτο χιούμορ περιβάλλον.

Δε θα άλλαζα τίποτα σε αυτήν την ιστορία , πολύ απλά γιατί έτσι διάλεξε ο μικρός αυτός στρατιώτης να έρθει στον κόσμο! Ευχαριστώ από καρδιάς τον άνδρα μου που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν εκεί να με στηρίζει κυριολεκτικά ( σε στάση άλογο – Kung – Fu όπως έλεγε) και μεταφορικά, την μαία μας τη φανταστική και μοναδική την Κατερίνα τη γλυκιά μας, που με τόσο σεβασμό, πίστη και σταθερότητα μας καθοδηγούσε σε όλο αυτό το όμορφο ταξίδι μας και φυσικά τον Γιατρό μας ( Γ κεφαλαίο) που επίσης με σεβασμό πολύ, υπομονή , επιστημονικότητα , αγάπη και όρεξη να ακούσει τους προβληματισμούς μας Σταμάτη Στουρνάρα που μας βοήθησε σε όλο αυτό το ταξίδι (« Γιατό Σταμάτη βάλε καρντιά») . Σας ευχαριστούμε και να συνεχίστε να κάνετε αυτό που με τόση αγάπη κάνετε.