Όταν είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε δεύτερο παιδί , ξεκίνησα την έρευνα για τοκετό στο σπιτι , κάτι που ήθελα παρά πολύ . Με την έρευνα λοιπόν κατέληξα στα κορίτσια του irois. Καναμε ένα ραντεβού προκειμένου να μου λυθούν βασικές απορίες και στο δεύτερο ραντεβού, προκειμένου να γνωρίσω και τη Μαρία , ετυχε να έχω μείνει έγκυος . 

Είχα σημειώσει ότι μπορείς να φανταστείς να ρωτήσω , φοβίες , υποθέσεις , ερωτήσεις , έφυγα ομως πλήρως καθησυχασμένη ότι αυτό ήθελα .

 Ο καιρός πέρασε και φτάσαμε στις 5/11 ,που ήταν η πητ μου , και με πιάσανε πόνοι . Δυστυχώς οι συστολές μου μετά από ώρες σταμάταγαν και έτσι το πηγαίναμε μέρα μέρα . Με συστολές να κρατάνε 10 ώρες και να σταματάνε,  περασανε 6 ημέρες . Στη 5η μερα δεν άντεξα και είπα πάμε νοσοκομείο , αποφασισμένη να γεννήσω και με καισαρική. Τα κορίτσια με κρατησανε Ψυχολογικα και έτσι πέρασε και η 5η μέρα . Η θέση του μωρού πολύ δύσκολη , όμως είχα φτάσει 9 διαστολή και ήμουν κοντά . Θα γεννούσα .. Δυστυχώς όσο και αν έσπρωχνα και ότι και αν δοκιμασαμε ήταν δύσκολο να συμβεί . Φύγαμε για το μαιευτηριο και γέννησα φυσιολογικά μετά από λίγες ώρες στις 10/11 ένα αγοράκι 3750 kg. Ήταν σαν θαύμα ! 

Όλες αυτές τις μέρες , που μου φάνηκαν αιώνες , όλους αυτούς τους πόνους που μου φάνηκαν αβάσταχτοι, όλες τις ώρες που μοιάζανε εφιαλτικές , τις πέρασαμε μαζί με την κατερινα και τη Μαρία , να με εμψυχώνουν , να με βοηθανε με κάθε τρόπο , να με στηρίζουν ...χωρις αυτές ,είναι σιγουρο ότι δε θα είχα γεννήσει φυσιολογικά και γι αυτό τους χρωστάω πολλά... ήταν μια επεισοδιακή γεννά που μπορεί να μην έγινε σπιτι , όμως το φτάσαμε μέχρι τέλους και αυτό μου αρκεί.. μια πολύ δεμένη ομάδα που κατάφερε ένα δύσκολο τοκετό σωματικά και Ψυχολογικα να τον φέρουν εις πέρας . Ακομα και αν δε σκέφτεστε να γεννήσετε σπιτι , αξίζει να τις έχετε μαζί σας ! Κορίτσια σας ευχαριστούμε για όλα και για  το πριν και το μετά ...

Αποστολία+Καλλίνικος..20/9/21

16/8/21 με Πητ αυχενικής 15/9/21..και τότε άρχισε να περναει από το μυαλό μου η ιδέα του τοκετού στο σπίτι. Οι λόγοι; Ήθελα οπωσδήποτε ο σύζυγός να είναι κοντά μου την ώρα του τοκετού (κάτι που δεν γινόταν στο μαιευτήριο που θα γεννούσα λόγω των μέτρων για τον κορωνοϊό)...και επειδή ήθελα αυτήν τη φορά να τα καταφέρω χωρίς επισκληρίδιο. Στο πρώτο μου παιδί (γέννησα φυσιολογικα σε δημόσιο μαιευτήριο)δεν κατάφερα να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο και παρεμβάσεις(ρήξη υμένων,ωκιτοκινη και σπάσιμο νερων) αν και το ήθελα.

Έτσι εκείνο το πρωί, πήρα τηλέφωνο πρωί πρωί στο κέντρο μαιευτικής φροντίδας irois για να ρωτήσω σχετικά με τον τοκετό στο σπίτι. Δεν ειχα ιδέα πόσο οργανωμένα ήταν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα και ότι ήταν εφικτό. Έτσι μίλησα με την Κατερίνα η οποία με καθησύχασε και κλείσαμε ραντεβού. Όταν βρεθήκαμε με την Κατερίνα και τη Μαρία φύγανε όλοι οι ενδοιασμοί που είχα και το πήρα απόφαση...θα γεννούσα το παιδί μου στο σπίτι μου .....!

Για καλή μου τύχη είχα ενημερωθεί σχετικά με το hypnobirthing και πρόλαβα να κάνω και δύο συναντήσεις με την Ελένη...που με βοήθησαν πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του τοκετού...
Και κάπου εκεί ...Κυριακή 19/9/21 ξεκίνησε η δίκη μου ιστορία...φυσικού τοκετού στο σπίτι....
Οι συσπάσεις ξεκίνησαν το μεσημέρι της Κυριακής 19/9/21..ήπιες και ακανόνιστες. Δε φανταζομουν ότι θα εξελισσόταν τελικά άμεσα σε τοκετό. Συνεχίστηκαν καθόλη τη διάρκεια της Κυριακής...ολοένα και πιο έντονες αλλά εξακολουθούσαν να είναι ακανόνιστες. Συνεχώς επικοινωνούσα με την Κατερίνα και τη Μαρία και τις ενημέρωνα. Εάν είχα πάει στο μαιευτήριο σίγουρα θα ζητούσα επισκληρίδιο από νωρίς  το βράδυ..αλλά στο σπίτι ήμουν αγκαλιά με τον σύζυγό μου..το παιδί μας..και σε κάθε σύσπαση είχα βοηθούς μια μπάλα pilates και τα κείμενα hypnobirthing...και ο πόνος ήταν τόσο διαχερίσιμος...
Βέβαια ακόμα δεν ήμουν σιγουρη οτι θα προχωρούσε άμεσα ο τοκετός
γιατί, καίτοι έντονες οι συσπάσεις εξακολουθούσαν να είναι ακανόνιστες...
Ώσπου εκεί γύρω στις 00:00 κατάλαβα ότι τελικά θα προχωρούσα σε τοκετό...
Ο πόνος πάντα υπαρκτός αλλά τόσο διαχερισιμος..μα τόσο διαχειρίσιμος που τελικά έβαλα γύρω στη 1:30 για ύπνο τον γιο μας.

Τελικά στις 2:00 που συντονίστηκαν οι συσπάσεις καλέσαμε την Κατερίνα...και στις 2:30 η Κατερίνα,η Μαρία κ η Ελένη ήταν σπίτι μου....
Εγώ αν και πονούσα...ήμουν έτσι όπως το είχα ονειρευτεί όταν έφθασαν σπίτι μου..όπως το ήθελα ..ήρεμη και ψύχραιμη έχοντας πάντα στο πλευρό μου τον σύζυγό μου που μου διάβαζε μέχρι τότε τα κείμενα του hypnobirthing και μου έδινε κουράγιο...και τον ήχο της βροχής που με χαλάρωνε....και όταν πια ήρθαν τα κορίτσια....τη σιγουριά ότι ό,τι και να συνέβαινε είχα δίπλα μου μια ομάδα από σωστούς επαγγελματίες...

Τελικά  όλα κύλησαν πιο γρήγορα απ'οτι φανταζομουν....Με το που γέμισε η πισίνα και μπήκα μέσα κατάφερα με μόνο μια εξώθηση να γεννήσω την κόρη μου ..
Δευτέρα 20/9/21…Ώρα  3:56... Γέννησα την κόρη μου...Πόσο ευτυχισμένη..τι ανακούφιση...τα κατάφερα..!!
Από την πρώτη στιγμή την πήρα στην αγκαλιά μου και δεν την αποχωρίστηκα καθόλου..σηκώθηκα κατευθείαν από την πισίνα και πήγα να κάτσω στον καναπέ... σαν να μην είχα γεννήσει..καμία ενόχληση...
Και τότε ξυπνησε και ο 2.5 ετών γιος μας και έφυγε ο σύζυγός μου να τον ηρεμήσει.. γιατί ήθελε εμένα...Τελικά όταν τελείωσαν τα κορίτσια με το ράψιμο(χρειάστηκα γιατί βγήκε απότομα και με τη μία η μικρή και είχα και την παλιά μου τομή)...ο σύζυγός μου ήρθε αγκαλιά με τον γιο μας και κόψανε μαζί τον ομφάλιο λώρο...το πρωί κοιμηθήκαμε όλοι μαζί ..
Τόσο όμορφη κ συγκλονιστική εμπειρία...!.
Τόσο ευτυχισμένη που τα κατάφερα...!
Είμαστε γυναίκες και είμαστε γεννημένες για να γεννάμε...
Και οτιδήποτε πιο φυσικό είναι πιο όμορφο...πιο δυνατό.!
Μια από τις πιο όμορφες και συγκλονιστικές εμπειρίες στη ζωή μου...
Όλες οι γυναίκες είμαστε δυνατές και μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να το πιστέψουμε...
Για αυτήν την μοναδική εμπειρία θα ήθελα να πω...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον σύζυγό μου που με βοήθησε καθόλη τη διάρκεια του τοκετού...
Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα, τη Μαρία και την Ελένη...που η καθεμία ξεχωριστά με τον δικό της μοναδικό τρόπο και επαγγελματισμό με καθησύχασαν ότι όλα θα πάνε καλά ..και με βοήθησαν να πιστέψω σε εμένα...

Σας ευχαριστώ πολύ για όλα ...!!

Κάποιες εβδομάδες μετά, με το μικρό μου θαυματάκι στην αγκαλιά και με δάκρυα ακόμα στα μάτια κάθε φορά που το σκέφτομαι, προσπαθώ και δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς με λογια το βίωμα αυτό. 

Ειναι μια ξεχωριστή, μοναδική "στιγμή" μέσα στο χρόνο. Ειναι ατελείωτες ώρες πόνου και προσπάθειας. Μια μάχη που δίνεις και σε αδειάζει από δυνάμεις που όμως με κάποιο μαγικό τρόπο δεν τελειώνουν ποτέ... Και μετά... το αίσθημα του απόλυτου κενού... Για ένα δευτερόλεπτο, η ίσως ένα λεπτό η μία ώρα... Ένα μούδιασμα σε όλο σου το σώμα και όλο σου το είναι... Είναι αυτή η στιγμή, η στιγμή που πριν καν κρατήσεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου ξέρεις... Ξέρεις ότι πλέον είσαι μάνα, μητέρα, μαμά... Και τότε σπρωχνεις μια τελευταία φορά που σου αλλάζει για πάντα την ζωή σου... Και για λιγο χάνονται όλα και σταματάει ο χρόνος... Βλέπεις μόνο ένα μικρό πλασματάκι, ακούς την φωνούλα του, πιάνεις το σωματάκι του, μετράς τα δακτυλάκια του... Και θες να μείνεις εκει για πάντα, πλήρης, ευτυχισμένη, γεμάτη... Τα κατάφερες...

Τα κατάφερα... Αλλά όχι μόνη μου... Δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος ο άντρας μου, το στήριγμα μου και δυο κεριά αναμμένα, η Κατερίνα και η Άννα-Μαρία... Η βοήθεια, η στήριξη, η καθοδήγηση, η ενθάρρυνση, η εμψύχωση που πήρα από όλους είναι ανεκτίμητες. 

Σας ευχαριστώ που μου προσφέρατε αυτήν την εμπειρία γιατί χωρίς εσάς τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο!

Τα κορίτσια μας τα καλά τα γνωρίσαμε τυχαία ενώ ήμουν έγκυος και ψάχναμε να βρούμε την κατάλληλη  ομάδα για εμάς, από μια διαδικτυακή εκδήλωση που μιλούσαν γονείς που έχουν γεννήσει σπίτι σε γονείς που το επιθυμούν. Αμέσως τους στείλαμε μήνυμα αφού και τόσα καλά λόγια από όλους ακούσαμε και ήταν αυτό που θέλαμε και τις συμπαθήσαμε αμέσως  Βρεθήκαμε από κοντά λοιπόν και αμέσως καταλάβαμε ότι βρήκαμε ανθρώπους να μας στηρίξουν, συζητήσαμε και λύσαμε απορίες και στην πορεία φτιάξαμε το πλάνο τοκετού. Η εγκυμοσύνη μου υγιής, κύλησε τέλεια και έχοντας μπει πια στον μήνα μου έκανα ασκήσεις στην μπάλα, περπάτημα κτλ πάντα με καθοδήγηση από τα κορίτσια. Τετάρτη λοιπόν 38 εβδομάδες ακριβώς κατά τις δύο το βράδυ με ξυπνάει ένα πονάκι περιόδου. Ιδέα μου θα ναι λέω. Μετά από ώρα να κι άλλο. Λέω ούτε καν και προσπαθώ να κοιμηθώ. Που ύπνος;
 

Πέμπτη λοιπόν και έχω πονάκια μες στην μέρα αλλά διαχείρισιμα και αραιά. Να κοιταζόμαστε με τον άντρα μου να λέμε αποκλείεται (εμπιστευτείτε το ένστικτο παιδιά ήμασταν σίγουροι ότι έρχεται απλά δεν το παραδεχόμασταν) .Περνάει Πέμπτη βράδυ ξημερώνει Παρασκευή πάλι ύπνος μηδέν. Αλλά αυτή τη φορά έρχονται τα κύματα που λέμε πιο συχνά και με περισσότερη ένταση ώρα με την ώρα δυναμώνουν. Με παίρνει η Κατερίνα τηλέφωνο (β.μ) μου λέει να έρθω από κει που είμαι κοντά να σας δω; Από μόνη μου δεν θα έλεγα να έρθουν εντωμεταξύ, με είχαν ψυχολογήσει! Έρχεται με βλέπει, μου αλλάζει θέση, μου βάζει και την σωτήρια θερμοφόρα για να με ανακουφίσει. Πάντα με αγάπη και χαμόγελο. Ειδοποιεί και τα άλλα κορίτσια να έρθουν. Τότε το παραδέχομαι και εγώ μέσα μου! Σε λίγες ώρες θα κρατάω αγκαλιά τον μπέμπη μας! Με τα κύματα να δυναμώνουν έρχονται και η Μαρία και η Κατερίνα. Ακούμε το μωρό αλλάζουμε θέσεις και σιγά σιγά γεμίζουν την πισίνα καθώς είχα πει ότι ήθελα να είμαι στο νερό. Φτιάχνουν το δωμάτιο μαγικό. Υπέροχα φωτάκια, χαλαρωτική μουσική και αιθέριο έλαιο που είχα ζητήσει να αρωματίζει τον χώρο. Θετικές φράσεις που είχα πει στον τοίχο να μου δίνουν δύναμη. Μπαίνω στην πισίνα και συνεχίζουμε. Η Μαρία και η Κατερίνα (μαία) να μου ρίχνουν νερό στην κοιλιά, ο άντρας μου να μου πιάνει το χέρι σε κάθε κύμα και πάλι από την αρχή. Σαν φύλακες άγγελοι από πάνω μου τα κορίτσια με σεβασμό πάντα και συνεχή παρακολούθηση. Να μην αφήνουν τίποτα στην τύχη.
Η Μαρία να ελέγχει συχνά το μωρό. Και να περνάνε οι ώρες. Και τα κύματα δυνατά να τεστάρουν την υπομονή και την δύναμη μου. Να αλλάζουμε θέσεις και στάσεις. Και εγώ να απελπίζομαι. Επισκληρίδιος και νοσοκομεία να στριφογυρνάνε στο μυαλό μου. Άυπνη και ταλαιπωρημένη να σκέφτομαι ότι μέχρι εδώ αντέχω.
Και να ρωτάω τα κορίτσια, σας έχει ξανασυμβεί; Ναι μου λένε. Να παίρνω δύναμη ,κάθε κύμα να μας φέρνει πιο κοντά με το παιδί μου. Και κάποια στιγμή επιτέλους, ξημερώματα νοιώθω ότι θέλω να σπρώξω, τι απίστευτη αίσθηση να σε καθοδηγεί το σώμα σου! Αρχίζω σπρώχνω αλλά με κάθε ώθηση να με χτυπάει ένας τρελός πόνος μπροστά! Ήταν ο μικρός που έβγαινε με το χεράκι του δίπλα στο κεφαλάκι του. Η Κατερίνα (μαία) δίπλα μου να μου δίνει δύναμη. Μπορείς! Και να νοιώθω ότι με νοιώθει, ήταν εκεί για μένα .

Ενώ λοιπόν είχα μπει στην μπανιέρα με βγάζουν να αλλάξω θέση. Κάθομαι στην λεκάνη της τουαλέτας όπα λέω εδώ θα γεννήσω δεν κουνιέμαι. Μου λένε τα κορίτσια δεν γίνεται, δεν έχουμε χώρο! Πάμε στην κρεβατοκάμαρα μου φέρνουν το σκαμνί τοκετού και σε λίγα λεπτά με τον άντρα μου να μου κρατάει το χέρι, την φίλη μας που ήταν εκεί όλη την ώρα και τα χαμογελαστά πρόσωπα των μαιών μας και της βοηθού μητρότητας μας γεννήθηκε ο γιος μας. Το θαύμα μας. Αυτό ήταν. Τον είχαμε στην αγκαλιά μας!

Για αυτό ένα έχουμε να πούμε στους μέλλοντες γονείς. Ότι και αν επιλέξετε να είναι μετά από έρευνα και σκέψη. Τον διεκδικήσαμε αυτόν τον τοκετό. Εμπιστεύτηκα το σώμα μου και το παιδί μου. Το ψάξαμε σε βάθος έτσι ώστε να γίνουν όλα με αγάπη και φροντίδα. Και τα τρία αυτά κορίτσια ήταν η καλύτερη γνωριμία και απόφαση που μπορούσαμε να πάρουμε να τις έχουμε μαζί μας. Είναι μια ομάδα δεμένη και πλήρως καταρτισμένη που σε στηρίζει και σε βοηθάει να βγάλεις την δύναμη που έχεις μέσα σου. Μοναδική εμπειρία ειλικρινά . Και στο δεύτερο παιδί εννοείται θα επιλέξουμε τα κορίτσια αυτά. Γιατί ξέρουμε ότι ήταν και είναι εκεί για εμάς και το παιδί μας.

Ευχαριστούμε.

Τατιάνα & Παναγιώτης

Στις 18/08, Τετάρτη βράδυ, είχα ραντεβού με τα κορίτσια για Nst , 40+5 , τελειόμηνο μωράκι πια, μετρούσα μέρες αν όχι ώρες. Με περίμενε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διορατική και εμψυχωτική που τελικά πιστεύω έμελλε να ενεργοποιήσει μέσα μου αυτό το κάτι,  για να μπω στην επόμενη φάση, στον τοκετό.
Όντως στις 19/08 ξημερώματα ξεκίνησε ο τοκετός. Ήπιες κράμπες στην αρχή που δυνάμωναν όσο περνούσε η ώρα. Ήμουν προετοιμασμένη ότι αυτό θα διαρκούσε όποτε απλά ειδοποίησα τα κορίτσια και στην συνέχεια με την βοήθεια του Δημήτρη, συγυρίσαμε λίγο το σπίτι, μου έβαλε χαλαρωτική μουσική και ξανά κοιμηθήκαμε ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκα να κάνω τις αναπνοές μου και  κάποιες στάσεις που με ανακούφιζαν. Το μεσημέρι αυξήθηκαν οι εμετοί όποτε η Κατερίνα ήρθε λίγο νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και μου έβαλε ορό. Η τρυφερή της φωνή μου κράτησε παρέα και με στήριζε στα δύσκολα που είχαν ήδη έρθει. Μετά από λίγο,  ήρθε και η Μαρία.

Από εκεί κι ύστερα γίνονται όλα θολά. Μου ετοιμάσανε την μπανιέρα με ζεστό νερό όπου και ανακουφίστηκα. Από την μπανιέρα στην λεκάνη, από εκεί στο κρεβάτι σε διάφορες στάσεις, τα κορίτσια και οι δυο, θυμάμαι περισσότερο τις φωνές τους, να με εμψυχώνουν και να με καλούν να βρω την δύναμη μου. Ο Δημήτρης μου, διακριτικά είχε γίνει κομμάτι της ομάδας και έκανε ότι του ζητούσαν τα κορίτσια. Στο τέλος, ξημερώματα της επόμενης μέρας πια, με την βοήθεια και των τριών μετακινήθηκα στο σκαμνί όπου εκεί μετά από μερικές  δυνατές εξωθήσεις ήρθε στον κόσμο η μικρή μας.
Με ένα τρόπο που πάντα ονειρευόμουν να έρθει στον κόσμο όσο πιο φυσικά και μη επεμβατικά γίνεται σήμερα.

Ταλαιπωρήθηκα ναι,  με έναν μαραθώνιο τοκετό 21 ωρών που δεν μετανιώνω και είναι η δίκη μου υπερβατική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Κάθε γυναίκα πιστεύω θα το ζήσει διαφορετικά.
Είμαι ευγνώμων στα κορίτσια για τον τρόπο που με συνόδεψαν να ζήσω τον τοκετό μου.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω κι εγώ την ιστορία του τοκετού μου HBA2C!!!
Μετά από δύο εντελώς αναίτιες καισαρικές, η μια το 2013 και η άλλη το 2019 δεν ήθελα να σκέφτομαι καθόλου ότι θα ξανακάνω τρίτη καισαρική! Ψάχνοντας μέσα από τις ομάδες και διαβάζοντας ιστορίες τοκετών αποφασίζω να επισκεφτώ τις υπέροχες μαίες μου Μαρία και Κατερίνα και την φοβερή βοηθό μητρότητας Κατερίνα οι οποίες με οδήγησαν να πάρω την πιο σωστή απόφαση που θα μπορούσα ποτέ!!Αποφασίσαμε με τον σύζυγο να γεννήσουμε το τρίτο μας μωρό στο σπίτι μας γιατί το δημόσιο νοσοκομείο απέχει μόλις 8 λεπτά και το ιδιωτικό μαιευτήριο δεν ήταν στο budget μας και κυρίως γιατί δεν θέλαμε παρεμβάσεις, μόνοηρεμία!38+4 και μετά από ασκήσεις που έκανα με την μπάλα το βράδυ για να βοηθήσω το μωρό να πάρει σωστή θέση μόλις έκατσα στον καναπέ ένοιωσα νερά να τρέχουν! Πάω στο μπάνιο και αυτά συνέχιζαν για λίγο και μετά σταμάτησαν! Ενημερώνω τις μαίες μου οι οποίες μου λένε να κοιμηθώ για να μπορέσει να ξεκινήσει ο τοκετός!(Πως να μπορέσω να κοιμηθώ εγώ από το αγχος μου. Τελικά τα κατάφερα μετά από δυο ώρες). Ξυπνάω το πρωί νερα πουθενά και αποφασίζω να πάω να στο μάθημα γιόγκα που είχα με την βοηθό μητρότητας να χαλαρώσω λίγο μήπως και ξεκινήσει ο τοκετός! Μετά το μάθημα έρχονται και οι καλές μου μαίες να κάνουμε καρδιοτοκογραφο να ακούσουμε το μωρό το οποίο έδειχνε πως ήταν καλά! Ωστόσο ξεκινάω και αντιβίωση γιατί είχαν περάσει 12 ώρες με σπασμένα νερά! Στην διάρκεια της ημέρας είχα συσπάσεις χωρίς πόνο και ακανόνιστες εντελώς! Το ίδιο βράδυ με πιάνουν πόνοι λίγο πιο έντονοι αλλά ήταν ανεκτοί αφού μπόρεσα και κοιμήθηκα!! Ξημερώνει επόμενη μέρα Σαββάτου και αφού σηκώθηκα είχα όλο και πιο έντονες συσπάσεις! Έρχεται το μεσημέρι η μαία να κάνουμε καρδιοτοκογραφο να ακούσουμε πάλι το μωρό το οποίο έδειχνε πάλι πως ήταν καλά! Αφού κάνουμε και ρεμποζο και λίγο μασάζ άρχισαν να πέφτουν τα στοιχήματα με τον σύζυγο για το ποτέ θα γεννήσω! Λέει η Μαρία μέχρι Δευτέρα θα έχεις γεννήσει, τα ίδια να λέει και ο σύζυγος και εγώ να λέω πως μέχρι αύριο το πρωί (ξημερώματα Κυριακής θα έχω γεννήσει).Βράδυ Σαββάτου γύρω στις 10 με πιάνουν πόνοι ανά 2 λεπτά που δεν μπορούσα να διαχειριστώ! Παίρνει ο σύζυγος τα κορίτσια τηλέφωνο τα οποία ήρθαν παρα πολύ γρήγορα! Προσπαθούσαμε να βρούμε στάσεις που ανακουφιζόμουν τα κορίτσια να μου κάνουν μασάζ συνεχώς μιας που με τις ανάσες το είχα χάσει εντελώς και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τους πόνους! Μετά από διάφορα που δοκιμάσαμε(τενς, ντουζ ,κ.α. κατέληξα να ανακουφίζομαι με δυο θερμοφόρες μια στην κοιλιά και μια στην μέση! Σε κάθε σύσπαση δυνατή είχα την φοβερή μαία Κατερίνα να με πιέζει δυνατά στη μέση γιατί ο πόνος στη μέση ήταν ανυπόφορος (Ίσως έφταιγε και η θέση του μωρού). Εγώ κάθε τρεις και λίγο να πρήζω την μαία μου Μαρία να ελέγχει την διαστολή μου και εκείνη μετά από ένα σημείο (Αφού την έπρηξα να μου λέει δεν θα σε ξαναελέγξω). Κάποια στιγμή είδα το κορίτσι μου Κατερίνα να φουσκώνει την πισίνα και να την γεμίζουν νερό! Νομίζω όταν έφτασα 6 διαστολή μπήκα μέσα! Τι ανακούφιση μου πρόσφερε το νερό δεν περιγράφεται! Σε κάθε σύσπαση είχα τον σύζυγο να μου ρίχνει νερό στην κοιλιά και να προσπαθεί να με χαλαρώσει! Κάποια στιγμή ένοιωσα την ανάγκη να αρχίσω να σπρώχνω! Έτσι ξεκίνησα μέσα στην πισίνα κρατώντας γερά σε κάθε σύσπαση τον σύζυγο ο οποίος μου είπε πως δεν περίμενε να έχω τόση δύναμη! Μετά από δυο ώρες και προσπαθώντας να γεννήσω το μωρό μου στο νερό έχοντας χάσει όλη μου την ενέργεια και καθώς ήμουν εντελώς κουρασμένη μου λένε τα κορίτσια μου να κάτσω στα τέσσερα στον καναπέ και να ξεκινήσω εκεί τις εξωθήσεις! Βγαίνω από την πισίνα κάθομαι ανάσκελα μαζεύω τα πόδια μου και κρατώντας τα, άρχισα να σπρώχνω! Στην τρίτη εξώθηση βγήκε το κεφαλάκι του μωρού μου και στην συνέχεια το σώμα του!! Στις 18-7-2021 λοιπόν στις 06:45 τα ξημερώματα μετά από 9 ώρες κράτησα τον κούκλο μου αγκαλιά! Έναν κούκλο που ζύγιζε 3240!Ενοιωσα τεράστια ικανοποίηση μέσα μου και είμαι πολύ συγκινημένη για αυτό! Κατάφερα να κάνω αυτό που μας προορίζει η φύση να κάνουμε! Τα κατάφερα! Μην αφήνετε να σας τρομοκρατούν εκεί έξω, διεκδικείτε το αυτονόητο, το φυσικό! HBA2C λοιπόν για εμάς!!