-
- Λίγα λόγια πριν την ιστορία του τοκετού μου
Καιρό τώρα,μήνες για την ακρίβεια, σκέφτομαι τί να γράψω και πώς να περιγράψω την εμπειρία μου και κάθε φορά απλά πλημμυρίζουν τα μάτια μου.
Την Κατερίνα και τον Σταμάτη πιστεύω ήταν αναπόφευκτο να τους συναντήσουμε στη ζωή μας. Πλέον, είναι σαν οικογένεια για εμάς κι ας μην τους γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις, κι ας μην τους βλέπουμε πια τόσο συχνά.
Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη σε μερικές περιπτώσεις από προηγούμενες εμπειρίες με γυναικολόγους, άνδρες και γυναίκες, με τις πολύωρες αναμονές, τις αναπάντητες κλήσεις, τα άγχη, τους προβληματισμούς που δεν ηρεμούσαν και δεν απαντούνταν, αποφάσισα να ακούσω την προτροπή μιας πολυαγαπημένης φίλης να τους συναντήσω. Ήταν ότι πιο σωστό είχα κάνει.
Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο ραντεβού με την Κατερίνα, καλοκαίρι του 2018, μετά την δουλειά, να τρέχω με τρελούς ρυθμούς, ώσπου μπήκα στο χώρο του IROIS και ηρέμησα με μιας. Μόλις άρχισε η Κατερίνα να μου μιλά, να κρατά τις σημειώσεις της και να συζητάμε σα να γνωριζόμασταν από πάντα, γαλήνεψα, πήρα ανάσες ακριβώς όπως όταν ξεκινούν οι καλοκαιρινές μας διακοπές, με μια ανεμελιά αλλά και την πεποίθηση ότι όλα τα μπορείς.
Τον Σταμάτη τον γνωρίσαμε λίγο αργότερα, με ένα αποτέλεσμα εξέτασης στα χέρια και την Κατερίνα να μας συνοδεύει, γιατί έτσι απλά ήθελε να ‘ναι μαζί μας.
Το νούμερο της εξέτασης χαμηλό, κλάματα κι απογοήτευση από εμένα, αλλά τους βράχους μου δίπλα μου, να με συγκρατούν και να με βοηθούν να σηκωθώ ξανά. Άνθρωποι άγνωστοι για μένα, που όμως έμελλε να γίνουν οικογένεια.
Πέρασε ο καιρός και είπαμε, πριν το ψάξουμε περαιτέρω, να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.
Είχαμε πει με τον σύντροφό μου να περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με ξέγνοιαστες διακοπές και από Σεπτέμβριο θα μπαίναμε σε διαδικασία περαιτέρω εξετάσεων.
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και με τους δυο τους. Δεν είχαμε προλάβει να κλείσουμε τις διακοπές μας, το χρονικό διάστημα που είχαμε «συμφωνήσει» να αφήσουμε τελείωνε και να σου καθυστέρηση μερικών ημερών, ένα θετικό τεστάκι και δυο καρδιές γεμάτες αγαλλίαση, χαρά και συγκίνηση.
Ένα μαγικό ταξίδι ξεκινούσε και είχα όλα όσα χρειαζόμουν.
Τον άνθρωπό μου, που ήταν παραπάνω από παρών στα πάντα, τον γυναικολόγο μου Σταμάτη Στουρνάρα και τη μαία μου Κατερίνα Γεωργακούλα.
Σε όλους του μήνες που ακολούθησαν, με τα όμορφα και τα δύσκολα, είχα πάντα αγάπη, ηρεμία, καθοδήγηση, προσοχή, χιούμορ, θετικότητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή τα χρειαζόμουν.
Επιπλέον, συμμετείχαμε στην Ομάδα Εγκυμοσύνης που έκανε το IROIS εκείνη τη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας προετοιμαστήκαμε για την Εγκυμοσύνη, τον Τοκετό και τη Γονεϊκότητα. Μάθαμε πολλά που δε γνωρίζαμε, διαγράψαμε άγχη και ερωτήσεις λόγω άγνοιας και το πιο σημαντικό, ήρθαμε πιο κοντά με το μωρό μας αλλά και μεταξύ μας.
Ένας τέλειος για εμένα, τοκετός
Κυριακή 26/01/2020
Μια όμορφη Κυριακή τελείωνε, είχαμε περάσει μια γεμάτη μέρα στην Ανάβυσσο, με όμορφη παρέα και μπόλικο γέλιο.
Δευτέρα 27/01/2020
Κοιμηθήκαμε και γύρω στις 02.30πμ ξύπνησα, νιώθοντας ότι είχα βραχεί. Συνειδητοποιώ ότι έχουν σπάσει τα νερά και παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο την Κατερίνα.
Παρ’ όλο που τη ξύπνησα μες τη νύχτα, γλυκιά όπως πάντα μου απάντησε κατευθείαν, καθησυχάζοντάς με «Ναι, έχουν σπάσει τα νερά, αλλά αφού η ποσότητα δεν είναι μεγάλη θα γίνεται σταδιακά. Κοιμήσου γιατί έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας. Ηρέμησε, ξεκουράσου και το πρωί ελάτε στο γραφείο να σε δω».
Που να ξανακοιμηθώ εγώ;!
Κοιτούσα συνέχεια το κινητό και υποτίθεται μετρούσα τις συσπάσεις μου!
Δε νύσταζα, δεν είχα άγχος, απλά περίμενα με ένα κρυφό χαμόγελο.
Σκεφτόμουν το μωρό μας που σε λίγες ώρες θα είχαμε αγκαλιά, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, πώς η αγάπη μετασχηματίζεται σε μια ολοκαίνουρια ύπαρξη, πώς δυο ατελείς άνθρωποι δημιουργούν ένα τέλειο πλασματάκι κι άλλα τέτοια φιλοσοφικά.
Το πρωί πήγαμε στο IROIS χαρούμενοι και με μεγάλη δόση ανυπομονησίας, ακούσαμε την μικρούλα μας, κάναμε κάποιες ασκήσεις, η Κατερίνα μας έδωσε οδηγίες για να προετοιμάσω το στήθος μου για τον θηλασμό -επειδή η μικρή μας ήταν βιαστική και θα μας συναντούσε σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την αντιβίωση που έπρεπε να μου χορηγηθεί, εφόσον δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, «κλέψαμε» μια μπάλα γυμναστικής από το IROISμιας και δεν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα στο σπίτι.
Στο σπίτι έκανα ότι μου είχε πει η Κατερίνα, το μεσημέρι ξαπλώσαμε και περιμέναμε. Σταδιακά, ο πόνος άρχιζε να γίνεται πιο έντονος αλλά ήταν πάντα διαχειρίσιμος.
Ένα άγνωστο βίωμα, διότι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.
Όταν πλέον καταλάβαινα τι σημαίνει «μετράω τις συσπάσεις μου», είχε έρθει και η Κατερίνα σπίτι μας, οπότε ήμουν ήρεμη.
Αλλάζαμε θέσεις όποτε το επιθυμούσα για να νιώθω άνετα, στην ηρεμία του σπιτιού μας, με χαμηλό φωτισμό, χαλαρωτική μουσική, τον σύντροφό μου στήριγμα μου συνεχώς με ενεργό ρόλο στη διαχείριση των συσπάσεων, η αγκαλιά του μου ηρεμούσε τον πόνο και την Κατερίνα μου, σαν αερικό με μια διακριτική παρουσία – τώρα που το σκέφτομαι, τη θυμάμαι σε όλες τις γωνίες και τους τοίχους του σπιτιού, να παρακολουθεί και να συμβουλεύει τον σύντροφό μου για το τί πρέπει να κάνει.
Η εικόνα της θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου, σα μια φωτεινή, θετική, δυνατή μα συνάμα αόρατη δύναμη, που με το άσπρο της πουκαμισάκι και το φως των κεριών, μου φάνταζε σαν αγγελάκι που μας προστατεύει.
Όταν κατάλαβε ότι σαν κάπως να κόλλησε η διαδικασία και «πάγωσε» η εξέλιξη των συσπάσεων, θυμήθηκε ότι είχαμε συζητήσει πως θα ήθελα να γεννήσω στο νερό. Οπότε, είπε στον σύντροφό μου να ετοιμάσει το μπάνιο, σε αντίστοιχο ύφος-με φως κεριών, νερό στη σωστή θερμοκρασία και απέραντη αγάπη.
Μετά όλα ήταν μαγικά, χαλάρωσα τόσο πολύ, απήλαυσα το κάθε δευτερόλεπτο, η θέρμη του νερού βοήθησε πολύ τον τοκετό να εξελιχθεί και εγώ εκείνη τη στιγμή τους αγαπούσα ακόμη περισσότερο.
Βγήκα από το νερό και επιστρέψαμε στο σαλόνι. Καθόμουν στη γωνία του καναπέ όταν άκουσα την Κατερίνα να μου λέει:
- Τι κάνεις; Σπρώχνεις!
- Δεν καταλαβαίνω Κατερίνα. Τι κάνω;
Πήρε επιτόπου τον Σταμάτη τηλέφωνο. Την άκουγα που έλεγε ότι δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στο μαιευτήριο και ότι θα γεννήσω σπίτι.
Ο Σταμάτης όμως, επειδή η μικρή μας ερχόταν σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα και δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, όπως είχαμε προγραμματίσει, επέμενε να πάμε στο μαιευτήριο, για παν ενδεχόμενο.
Μάζεψα ότι δυνάμεις είχα, έβαλα κυριολεκτικά ότι βρήκα μπροστά μου και φύγαμε.
Οι συσπάσεις δυνατές και συνεχόμενες.
Μένουμε στο δεύτερο όροφο και η πολυκατοικία δεν έχει ασανσέρ.
Κατεβαίνουμε στον πρώτο και να σου μια δυνατή. Δεν ήθελα να ακουστώ, όποτε τη πέρασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Φτάνουμε στο αμάξι, ο σύντροφος μου είχε ξεχάσει τα κλειδιά μες στον πανικό του.
Να σου και η επόμενη!
Εγώ στα πλάγια του αυτοκινήτου, βράδυ, να βρέχει, να αναπνέω σταθερά μέχρι να περάσει.
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και ξεκινάμε.
Η Κατερίνα μπροστά με το δικό της, εμείς ακολουθούσαμε.
Η μεγαλύτερη διαδρομή της ζωής μου...
Το παιδί μου να θέλει να βγει και εγώ να κρατιέμαι να μην την γεννήσω εν κινήσει. Φανάρια, κίνηση, βροχή, η παραφροσύνη των οδηγών, τζάμια θολωμένα από τις ανάσες μου και η θερμοκρασία μου που είχε ανέβει στο θεό.
«Φτάσαμε!» ακούω τον σύντροφό μου να λέει.
«Υπομονή αγάπη μου, σε δυο λεπτά θα είσαι στα χέρια του Σταμάτη».
Και έτσι έγινε.
Παρατήσαμε κυριολεκτικά το αυτοκίνητο μες στην μέση -μετά έμαθα ότι κάπου το πάρκαρε ο security!
Μόλις είδα το γνώριμο πρόσωπο του Σταμάτη, μέσα στη θολούρα μου ηρέμησα και ξαναβρήκα τη συγκέντρωση μου.
Δεν με ένοιαζε τίποτα. Παρ’ όλο που δεν ήθελα πολυκοσμία και έντονα φώτα γύρω μου, κυριολεκτικά δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά.
Είχα συγκεντρωθεί ήδη στις εξωθήσεις μου, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σταμάτη και της Κατερίνας, όταν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου άκουσα «Πείτε του να έρθει τώρα μέσα, θα γεννήσει και δε θα είναι εδώ» – είχαν κρατήσει τον σύντροφό μου για τα διαδικαστικά και πάλευε να έρθει κοντά μου.
Όταν ήρθε, σε μια – δυο εξωθήσεις, η κόρη μας ήταν αγκαλιά μου.
Η Κατερίνα να με βοήθα να τη βάλω στο στήθος μου και τα μάτια μου να περιεργάζονται ασταμάτητα με λατρεία το πλασματάκι που είχε φωλιάσει ήρεμο μες στα δυο μου χέρια.
Οι στιγμές που ακολούθησαν δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια, ούτε τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Τίποτα δεν έχει σημασία.
Τα πάντα σου τα έχεις αγκαλιά σου, η αγάπη που νιώθεις αλλά και η αγάπη που σε περιβάλλει, σχεδόν δε σε αφήνει να αναπνεύσεις.
Αξίζει να αναφέρω ότι περιμέναμε έως ότου αδειάσει ο ομφάλιος λώρος και μετά έγινε η απολίνωση του, τον όποιο μάλιστα μετά από μια χιουμοριστική στιχομυθία, έκοψε ο σύντροφός μου.
Ήταν ο μεγάλος ήρωας της βραδιάς.
Παντού εκεί, παρών στα πάντα, έκανε όλα όσα είχε πει ότι ίσως δεν αντέξει να κάνει.
Μετά μεταφερθήκαμε σε ένα δωμάτιο που περάσαμε ούτε εγώ κατάλαβα πόσες ώρες. Ηρεμία, χαμηλός φωτισμός, αγάπη κατέκλυζε τα πάντα.
Παρόντες στο δωμάτιο εκτός από τους τρεις μας κι η Κατερίνα με τον Σταμάτη.
Μαγική στιγμή όταν η Κατερίνα πήρε την μικρή και την έβαλε στην αγκαλιά του συντρόφου μου, μέσα από την μπλούζα του.
Ήταν η καλύτερη ανταμοιβή σε όλα όσα είχε ήδη δώσει απλόχερα.
Την υπόλοιπη ιστορία – την ιστορία της ζωής μας – συνεχίζουμε να τη γράφουμε καθημερινά.
Κατερίνα, Σταμάτη, σας ευγνωμονούμε για όλα !!!
Κάλλη – Γιάννης και Σταλίτσα
