16/1/2017 Η γέννηση της κόρης μου. Μια καισαρική που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Εγώ ανέτοιμη για το ρόλο που μου είχε ανατεθεί, αυτόν της μαμάς, με έναν υπέρμετρο φόβο μέσα μου για τα πάντα, ήμουν τελείως αντίθετη στην ιδέα ενός φυσιολογικού τοκετού. Ήμουν διατεθειμένη να γεννήσω με ραντεβού, όποτε θα μου υποδείκνυε ο γιατρός μου, μπαίνοντας σε ένα χειρουργείο και αφαιρώντας μου το παιδί μου κι εγώ απλός παρατηρητής όλης της διαδικασίας. Τα γεγονότα με πρόλαβαν όμως.
38+3 αυτόματη έναρξη τοκετού με σχετικά γρήγορη εξέλιξη. Έφτασα στο δημοσιο μαιευτήριο με 5λεπτους πόνους και διαστολή 2 και τρομερά φοβισμένη. Όποιον από το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό έβλεπα του έλεγα ότι πάω για καισαρική. Δεν ήθελα να με αφήσουν να γεννήσω σε καμία περίπτωση. Ήταν 3.30 τα ξημερώματα, είδα το γιατρό μου στις 8.30 το πρωί όταν και με προγραμμάτισε για καισαρική σε 2 ώρες. Στο μεταξύ ήμουν στην αίθουσα οδινών, μόνη, ξαπλωμένη, με τον καρδιοτοκογραφο και ακινητοποιημενη στο κρεβάτι για να μη μετακινείται ο καρδιοτοκογραφος. Οι πόνοι να δυναμώνουν απελπιστικά κι εγώ να βρίσκομαι σε απελπισία από την ακινησία, την αϋπνία, την πείνα και τη δίψα, ολομόναχη για ώρες χωρίς να ξέρω καν τι κάνουν οι δικοί μου έξω κι ούτε εκείνοι τι κάνω εγώ.
Το χειρότερο της εμπειρίας όμως ήταν άλλο. Ο τακτικός και επίπονος έλεγχος της διαστολής από διαφορετικά άτομα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα. Ένιωθα άβουλη και ότι το κορμί μου δεν μου ανήκει.
Εν τέλει η κόρη μου ήρθε στον κόσμο 10.34 το πρωί με μια καισαρική που με λυτρωσε από τους αφόρητους πόνους τόσων ωρών που οδήγησαν σε διαστολή 7. (Πλέον μετανιώνω για την απόφασή μου, αλλά τότε ήμουν ανέτοιμη, φοβισμένη και καθόλου συνδεδεμένη με το σώμα μου.)
Η γέννηση της κόρης μου ακολουθήθηκε από μια επιλοχειο κατάθλιψη 2 χρόνων που τελικά οδήγησε σε λήψη αγχολυτικων. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου ήρθε η επόμενη εγκυμοσύνη. Στην καλύτερη στιγμή! Αυτή η γέννα θα ήταν διαφορετική!!!
Δεν ήξερα ότι και όλη η εγκυμοσύνη θα ηταν διαφορετική! Πανδημία, καραντίνα, φοβος και ένα 3χρονο στο σπίτι με τρομερή ενέργεια. Παρόλο που ήμουν αποφασισμένη σε αυτή την εγκυμοσύνη να ακούω το σώμα μου και να μην αγχώνομαι, η κατάσταση ήταν τοσο δύσκολη που παρόλο που η εγκυμοσύνη μου ήταν εύκολη, εγώ συνέχιζα να ζω μέσα στο άγχος για όλα. Κυρίως γιατί είχα πάρει μια απόφαση που ήθελα πάση θυσία να γίνει πραγματικότητα και έβλεπα παντού αναποδιές κι ανασταλτικους παράγοντες.
Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω vbac!!!!!
Επρεπε να βρω υποστηρικτική ομάδα γιατρου-μαιας.
Να φροντίσω να εξασφαλίσω το κόστος της ομάδας κι ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου (Στην Αθήνα δε γίνεται προσπάθεια για vbac στα δημόσια μαιευτήρια).
Να πείσω το σύζυγό μου και τη μητέρα μου που φοβόντουσαν.
Ήταν όλα ένα βουνό!
Άρχισα να μελετάω κάθε παράμετρο και κάθε παράγοντα που θα μπορούσε να σταθεί εμποδιο. Ήξερα κάθε πιθανή παρέμβαση και δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να κάνουν καισαρική. Ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να αναζητησω. Ποια είναι τα δικαιώματά μου. Άρχισα να ρωτάω μαμάδες που είχαν κάνει vbac για τις ομάδες τους. Μετά από πολύ κόπο και ψαξιμο κατέληξα λίγο πριν την καραντίνα στην Κατερίνα. Το πρώτο μας ραντεβού ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνα. Ένας ήρεμος άνθρωπος με σιγουριά, τρομερή γνώση του αντικειμένου της και αγάπη για τη γυναίκα και τα μωρά. Δε χρειαζόμουν κάτι άλλο. Μου συστησε το γιατρό με τον οποίο συνεργάζεται, το Σταμάτη Στουρναρα και σε λίγες μέρες επισκέφθηκα και εκείνον. Είχα βρει την ομάδα μου και ένιωσα έτοιμη και σίγουρη.
Και τότε έρχεται η καραντίνα. Ο,τι είχα ονειρευτεί για την περίοδο της εγκυμοσύνης μου έγινε διαφορετικά. Μαθήματα τοκετού και γονεικοτητας από την Κατερίνα και την ομάδα της μέσω ίντερνετ, μόνο οι απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις και επισκέψεις στο γιατρό, πολλά κιλά παραπάνω λόγω ακινησίας, πολύ άγχος και κακη ψυχολογία.
Παρόλα αυτά έφτασα 39+6.
3 ημέρες πριν είχα συστολές, έντονες αλλά ακανόνιστες τη νύχτα. Πίστεψα ότι θα γεννούσα. Η Κατερίνα πάντα εκεί μέσω τηλεφώνου ψύχραιμη να με καθησυχάζει. Μου εξήγησε ότι έπρεπε να περιμένω αρκετά ακόμα κι ήρθε σπίτι μου για καρδιοτοκογραφημα 2 ημέρες μετά. Καθησυχαστική, ήρεμη και σίγουρη.
Επί 3 μέρες τις νύχτες είχα επώδυνες συστολές και μια μέρα πριν γεννήσω, λίγο αφότου έφυγε η Κατερίνα, άρχισα να χάνω το τραχηλικο πώμα. Ειχα μπει σε λανθάνουσα φάση τοκετού.
Το σώμα μου όμως είχε άλλη γνώμη. 39+6 22.30 κι ενώ χαλαρώνω στον καναπέ νιώθω κάπως. Πάω τουαλέτα και διαπιστωνω τρομερή αιμορραγία. Πανικός! Καλώ την Κατερίνα η οποια ψυχραιμη μου λέει να πάω στο μαιευτήριο. Στο μεταξύ ενημερώνει τον γιατρό και το μαιευτήριο. Σε 10 λεπτά ήμουν εκεί.
Στην είσοδο ενήμεροι όλοι. Μπαίνω και με παραλαμβάνουν 3 άτομα. Μου βάζουν αμέσως παλμογραφο και ακούω το μωρό. Εκεί ηρεμώ ότι το μωρο μου ζει και συνειδητοποιώ ότι το όνειρο του vbac μόλις έσβησε! Τότε έφτασε και ο γιατρός. Τρομερά γρήγορα! Με ενημερώνει ότι μπαίνουμε για καισαρική γιατί έχουμε αποκόλληση πλακούντα. Μέχρι να με ετοιμάσουν κατέφθασε και η Κατερίνα. Με κράτησε αγκαλιά και με καθησύχασε!
Λίγο πριν μπούμε ο γιατρός με ρώτησε αν συμφωνώ να με εξετάσουν για να δουν μήπως το μωρό είναι χαμηλά για να προσπαθήσουμε. Ο γλυκός μου πάντα ρωτούσε για οτιδήποτε θα έκανε στο σωμα μου. Με άγχος μη με πονέσει ή μη δυσανασχετησω. Το μωρό ψηλα κι έτσι μπήκαμε στο χειρουργείο.
Εγώ με κλάματα, τρόμο και τάσεις για κρίση πανικού. Τους τρέλανα. Παρόλα αυτά η Κατερίνα πάντα στο προσκεφάλι μου ήρεμη. Να μου εξηγεί όλη τη διαδικασία, να με ενημερώνει για κάθε κίνηση. Και βγήκε το μωρό μου 23.40 τη νύχτα. Η Κατερίνα μου τον έδωσε αμέσως. Μου απελευθέρωσε τα χέρια και μου τον έδωσε στο στήθος αμέσως μόλις τον έβγαλαν από μέσα μου. Έτσι μείναμε έως ότου τελειώσει η επέμβαση, εκτός από ένα μικρό διάλειμμα για ζύγισμα του μωρού και την πρώτη εξέταση.
Βγήκαμε ύστερα από 40 λεπτά και δε μεταφέρθηκα στο χωρο ανανηψης. Πήγαμε εγώ, ο σύζυγός μου (Γιώργος), το μωρό, ο γιατρός και η Κατερίνα σε ένα δωμάτιο ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό ώσπου να περάσει η επήρεια της επισκληριδιου. Αυτή ήταν η ωραιότερη στιγμή της γέννας μου. Είχαμε πια όλοι χαλαρώσει. Κάναμε αστεία, βγάζαμε φωτογραφίες, γελούσαμε, εγώ θηλαζα, ο Γιώργος έκανε bonding skin to skin με το μωρό. Ένιωθα υπέροχα!!!!! Ήμουν ήρεμη ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονταν εμένα και το μωρό μου!!!
Η ανάρρωση μου ήταν εκπληκτικά γρήγορη. Εντός 3 ωρών περπάτησα και μέσα στις επόμενες 40 ώρες έφυγα και από το μαιευτήριο. Ένιωθα αμέσως εντελως καλά! Σαν να μην είχα κάνει ποτέ χειρουργείο.
Η Κατερίνα ήρθε τα επόμενα 2 πρωινά να με δει στο μαιευτήριο, παρότι αυπνη και κουρασμένη, για να με βοηθήσει με το θηλασμό. Ήρθε και στο σπίτι για ζύγισμα του μωρού και όποια άλλη βοήθεια χρειαζόμουν. Και πάντα ήταν εκεί. Στο τηλέφωνο ή στο viber για ο,τι χαζό κι αν Ρωτούσα. Παρότι αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με το θηλασμό, οι συμβουλές της βοήθησαν το παιδί μου να θηλάσει αποτελεσματικά!
Συμπερασματικά, το tolac μου απέτυχε, αλλά κέρδισα μια εκπληκτική εμπειρία καισαρικης που ούτε φανταζόμουν! Και 2 ανθρώπους, τρομερούς επαγγελματίες και φοβερούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Τους ευχαριστώ βαθύτατα για την εμπειρία που προσέφεραν σε μένα και το μωρό μου και που μας έσωσαν κυριολεκτικά!!!!
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ!!!