• Τοκετός στο σπίτι: Τατιάνα & Παναγιώτης

    Τα κορίτσια μας τα καλά τα γνωρίσαμε τυχαία ενώ ήμουν έγκυος και ψάχναμε να βρούμε την κατάλληλη  ομάδα για εμάς, από μια διαδικτυακή εκδήλωση που μιλούσαν γονείς που έχουν γεννήσει σπίτι σε γονείς που το επιθυμούν. Αμέσως τους στείλαμε μήνυμα αφού και τόσα καλά λόγια από όλους ακούσαμε και ήταν αυτό που θέλαμε και τις συμπαθήσαμε αμέσως  Βρεθήκαμε από κοντά λοιπόν και αμέσως καταλάβαμε ότι βρήκαμε ανθρώπους να μας στηρίξουν, συζητήσαμε και λύσαμε απορίες και στην πορεία φτιάξαμε το πλάνο τοκετού. Η εγκυμοσύνη μου υγιής, κύλησε τέλεια και έχοντας μπει πια στον μήνα μου έκανα ασκήσεις στην μπάλα, περπάτημα κτλ πάντα με καθοδήγηση από τα κορίτσια. Τετάρτη λοιπόν 38 εβδομάδες ακριβώς κατά τις δύο το βράδυ με ξυπνάει ένα πονάκι περιόδου. Ιδέα μου θα ναι λέω. Μετά από ώρα να κι άλλο. Λέω ούτε καν και προσπαθώ να κοιμηθώ. Που ύπνος;
     

    Πέμπτη λοιπόν και έχω πονάκια μες στην μέρα αλλά διαχείρισιμα και αραιά. Να κοιταζόμαστε με τον άντρα μου να λέμε αποκλείεται (εμπιστευτείτε το ένστικτο παιδιά ήμασταν σίγουροι ότι έρχεται απλά δεν το παραδεχόμασταν) .Περνάει Πέμπτη βράδυ ξημερώνει Παρασκευή πάλι ύπνος μηδέν. Αλλά αυτή τη φορά έρχονται τα κύματα που λέμε πιο συχνά και με περισσότερη ένταση ώρα με την ώρα δυναμώνουν. Με παίρνει η Κατερίνα τηλέφωνο (β.μ) μου λέει να έρθω από κει που είμαι κοντά να σας δω; Από μόνη μου δεν θα έλεγα να έρθουν εντωμεταξύ, με είχαν ψυχολογήσει! Έρχεται με βλέπει, μου αλλάζει θέση, μου βάζει και την σωτήρια θερμοφόρα για να με ανακουφίσει. Πάντα με αγάπη και χαμόγελο. Ειδοποιεί και τα άλλα κορίτσια να έρθουν. Τότε το παραδέχομαι και εγώ μέσα μου! Σε λίγες ώρες θα κρατάω αγκαλιά τον μπέμπη μας! Με τα κύματα να δυναμώνουν έρχονται και η Μαρία και η Κατερίνα. Ακούμε το μωρό αλλάζουμε θέσεις και σιγά σιγά γεμίζουν την πισίνα καθώς είχα πει ότι ήθελα να είμαι στο νερό. Φτιάχνουν το δωμάτιο μαγικό. Υπέροχα φωτάκια, χαλαρωτική μουσική και αιθέριο έλαιο που είχα ζητήσει να αρωματίζει τον χώρο. Θετικές φράσεις που είχα πει στον τοίχο να μου δίνουν δύναμη. Μπαίνω στην πισίνα και συνεχίζουμε. Η Μαρία και η Κατερίνα (μαία) να μου ρίχνουν νερό στην κοιλιά, ο άντρας μου να μου πιάνει το χέρι σε κάθε κύμα και πάλι από την αρχή. Σαν φύλακες άγγελοι από πάνω μου τα κορίτσια με σεβασμό πάντα και συνεχή παρακολούθηση. Να μην αφήνουν τίποτα στην τύχη.
    Η Μαρία να ελέγχει συχνά το μωρό. Και να περνάνε οι ώρες. Και τα κύματα δυνατά να τεστάρουν την υπομονή και την δύναμη μου. Να αλλάζουμε θέσεις και στάσεις. Και εγώ να απελπίζομαι. Επισκληρίδιος και νοσοκομεία να στριφογυρνάνε στο μυαλό μου. Άυπνη και ταλαιπωρημένη να σκέφτομαι ότι μέχρι εδώ αντέχω.
    Και να ρωτάω τα κορίτσια, σας έχει ξανασυμβεί; Ναι μου λένε. Να παίρνω δύναμη ,κάθε κύμα να μας φέρνει πιο κοντά με το παιδί μου. Και κάποια στιγμή επιτέλους, ξημερώματα νοιώθω ότι θέλω να σπρώξω, τι απίστευτη αίσθηση να σε καθοδηγεί το σώμα σου! Αρχίζω σπρώχνω αλλά με κάθε ώθηση να με χτυπάει ένας τρελός πόνος μπροστά! Ήταν ο μικρός που έβγαινε με το χεράκι του δίπλα στο κεφαλάκι του. Η Κατερίνα (μαία) δίπλα μου να μου δίνει δύναμη. Μπορείς! Και να νοιώθω ότι με νοιώθει, ήταν εκεί για μένα .

     

    Ενώ λοιπόν είχα μπει στην μπανιέρα με βγάζουν να αλλάξω θέση. Κάθομαι στην λεκάνη της τουαλέτας όπα λέω εδώ θα γεννήσω δεν κουνιέμαι. Μου λένε τα κορίτσια δεν γίνεται, δεν έχουμε χώρο! Πάμε στην κρεβατοκάμαρα μου φέρνουν το σκαμνί τοκετού και σε λίγα λεπτά με τον άντρα μου να μου κρατάει το χέρι, την φίλη μας που ήταν εκεί όλη την ώρα και τα χαμογελαστά πρόσωπα των μαιών μας και της βοηθού μητρότητας μας γεννήθηκε ο γιος μας. Το θαύμα μας. Αυτό ήταν. Τον είχαμε στην αγκαλιά μας!

     

    Για αυτό ένα έχουμε να πούμε στους μέλλοντες γονείς. Ότι και αν επιλέξετε να είναι μετά από έρευνα και σκέψη. Τον διεκδικήσαμε αυτόν τον τοκετό. Εμπιστεύτηκα το σώμα μου και το παιδί μου. Το ψάξαμε σε βάθος έτσι ώστε να γίνουν όλα με αγάπη και φροντίδα. Και τα τρία αυτά κορίτσια ήταν η καλύτερη γνωριμία και απόφαση που μπορούσαμε να πάρουμε να τις έχουμε μαζί μας. Είναι μια ομάδα δεμένη και πλήρως καταρτισμένη που σε στηρίζει και σε βοηθάει να βγάλεις την δύναμη που έχεις μέσα σου. Μοναδική εμπειρία ειλικρινά . Και στο δεύτερο παιδί εννοείται θα επιλέξουμε τα κορίτσια αυτά. Γιατί ξέρουμε ότι ήταν και είναι εκεί για εμάς και το παιδί μας.

     

    Ευχαριστούμε.

     

     

     

    Τατιάνα & Παναγιώτης

  • Τοκετός στο σπίτι: Μαρία και Δημήτρης

    Στις 18/08, Τετάρτη βράδυ, είχα ραντεβού με τα κορίτσια για Nst , 40+5 , τελειόμηνο μωράκι πια, μετρούσα μέρες αν όχι ώρες. Με περίμενε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διορατική και εμψυχωτική που τελικά πιστεύω έμελλε να ενεργοποιήσει μέσα μου αυτό το κάτι,  για να μπω στην επόμενη φάση, στον τοκετό.
    Όντως στις 19/08 ξημερώματα ξεκίνησε ο τοκετός. Ήπιες κράμπες στην αρχή που δυνάμωναν όσο περνούσε η ώρα. Ήμουν προετοιμασμένη ότι αυτό θα διαρκούσε όποτε απλά ειδοποίησα τα κορίτσια και στην συνέχεια με την βοήθεια του Δημήτρη, συγυρίσαμε λίγο το σπίτι, μου έβαλε χαλαρωτική μουσική και ξανά κοιμηθήκαμε ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκα να κάνω τις αναπνοές μου και      κάποιες στάσεις που με ανακούφιζαν. Το μεσημέρι αυξήθηκαν οι εμετοί όποτε η Κατερίνα ήρθε λίγο νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και μου έβαλε ορό. Η τρυφερή της φωνή μου κράτησε παρέα και με στήριζε στα δύσκολα που είχαν ήδη έρθει. Μετά από λίγο,  ήρθε και η Μαρία.

    Από εκεί κι ύστερα γίνονται όλα θολά. Μου ετοιμάσανε την μπανιέρα με ζεστό νερό όπου και ανακουφίστηκα. Από την μπανιέρα στην λεκάνη, από εκεί στο κρεβάτι σε διάφορες στάσεις, τα κορίτσια και οι δυο, θυμάμαι περισσότερο τις φωνές τους, να με εμψυχώνουν και να με καλούν να βρω την δύναμη μου. Ο Δημήτρης μου, διακριτικά είχε γίνει κομμάτι της ομάδας και έκανε ότι του ζητούσαν τα κορίτσια. Στο τέλος, ξημερώματα της επόμενης μέρας πια, με την βοήθεια και των τριών μετακινήθηκα στο σκαμνί όπου εκεί μετά από μερικές      δυνατές εξωθήσεις ήρθε στον κόσμο η μικρή μας.
    Με ένα τρόπο που πάντα ονειρευόμουν να έρθει στον κόσμο όσο πιο φυσικά και μη επεμβατικά γίνεται σήμερα.

    Ταλαιπωρήθηκα ναι,      με έναν μαραθώνιο τοκετό 21 ωρών που δεν μετανιώνω και είναι η δίκη μου υπερβατική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Κάθε γυναίκα πιστεύω θα το ζήσει διαφορετικά.
    Είμαι ευγνώμων στα κορίτσια για τον τρόπο που με συνόδεψαν να ζήσω τον τοκετό μου.

  • HBA2C: Κατερίνα τοκετός στο σπίτι

    Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω κι εγώ την ιστορία του τοκετού μου HBA2C!!!
    Μετά από δύο εντελώς αναίτιες καισαρικές, η μια το 2013 και η άλλη το 2019 δεν ήθελα να σκέφτομαι καθόλου ότι θα ξανακάνω τρίτη καισαρική! Ψάχνοντας μέσα από τις ομάδες και διαβάζοντας ιστορίες τοκετών αποφασίζω να επισκεφτώ τις υπέροχες μαίες μου Μαρία και Κατερίνα και την φοβερή βοηθό μητρότητας Κατερίνα οι οποίες με οδήγησαν να πάρω την πιο σωστή απόφαση που θα μπορούσα ποτέ!!Αποφασίσαμε με τον σύζυγο να γεννήσουμε το τρίτο μας μωρό στο σπίτι μας γιατί το δημόσιο νοσοκομείο απέχει μόλις 8 λεπτά και το ιδιωτικό μαιευτήριο δεν ήταν στο budget μας και κυρίως γιατί δεν θέλαμε παρεμβάσεις, μόνοηρεμία!38+4 και μετά από ασκήσεις που έκανα με την μπάλα το βράδυ για να βοηθήσω το μωρό να πάρει σωστή θέση μόλις έκατσα στον καναπέ ένοιωσα νερά να τρέχουν! Πάω στο μπάνιο και αυτά συνέχιζαν για λίγο και μετά σταμάτησαν! Ενημερώνω τις μαίες μου οι οποίες μου λένε να κοιμηθώ για να μπορέσει να ξεκινήσει ο τοκετός!(Πως να μπορέσω να κοιμηθώ εγώ από το αγχος μου. Τελικά τα κατάφερα μετά από δυο ώρες). Ξυπνάω το πρωί νερα πουθενά και αποφασίζω να πάω να στο μάθημα γιόγκα που είχα με την βοηθό μητρότητας να χαλαρώσω λίγο μήπως και ξεκινήσει ο τοκετός! Μετά το μάθημα έρχονται και οι καλές μου μαίες να κάνουμε καρδιοτοκογραφο να ακούσουμε το μωρό το οποίο έδειχνε πως ήταν καλά! Ωστόσο ξεκινάω και αντιβίωση γιατί είχαν περάσει 12 ώρες με σπασμένα νερά! Στην διάρκεια της ημέρας είχα συσπάσεις χωρίς πόνο και ακανόνιστες εντελώς! Το ίδιο βράδυ με πιάνουν πόνοι λίγο πιο έντονοι αλλά ήταν ανεκτοί αφού μπόρεσα και κοιμήθηκα!! Ξημερώνει επόμενη μέρα Σαββάτου και αφού σηκώθηκα είχα όλο και πιο έντονες συσπάσεις! Έρχεται το μεσημέρι η μαία να κάνουμε καρδιοτοκογραφο να ακούσουμε πάλι το μωρό το οποίο έδειχνε πάλι πως ήταν καλά! Αφού κάνουμε και ρεμποζο και λίγο μασάζ άρχισαν να πέφτουν τα στοιχήματα με τον σύζυγο για το ποτέ θα γεννήσω! Λέει η Μαρία μέχρι Δευτέρα θα έχεις γεννήσει, τα ίδια να λέει και ο σύζυγος και εγώ να λέω πως μέχρι αύριο το πρωί (ξημερώματα Κυριακής θα έχω γεννήσει).Βράδυ Σαββάτου γύρω στις 10 με πιάνουν πόνοι ανά 2 λεπτά που δεν μπορούσα να διαχειριστώ! Παίρνει ο σύζυγος τα κορίτσια τηλέφωνο τα οποία ήρθαν παρα πολύ γρήγορα! Προσπαθούσαμε να βρούμε στάσεις που ανακουφιζόμουν τα κορίτσια να μου κάνουν μασάζ συνεχώς μιας που με τις ανάσες το είχα χάσει εντελώς και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τους πόνους! Μετά από διάφορα που δοκιμάσαμε(τενς, ντουζ ,κ.α. κατέληξα να ανακουφίζομαι με δυο θερμοφόρες μια στην κοιλιά και μια στην μέση! Σε κάθε σύσπαση δυνατή είχα την φοβερή μαία Κατερίνα να με πιέζει δυνατά στη μέση γιατί ο πόνος στη μέση ήταν ανυπόφορος (Ίσως έφταιγε και η θέση του μωρού). Εγώ κάθε τρεις και λίγο να πρήζω την μαία μου Μαρία να ελέγχει την διαστολή μου και εκείνη μετά από ένα σημείο (Αφού την έπρηξα να μου λέει δεν θα σε ξαναελέγξω). Κάποια στιγμή είδα το κορίτσι μου Κατερίνα να φουσκώνει την πισίνα και να την γεμίζουν νερό! Νομίζω όταν έφτασα 6 διαστολή μπήκα μέσα! Τι ανακούφιση μου πρόσφερε το νερό δεν περιγράφεται! Σε κάθε σύσπαση είχα τον σύζυγο να μου ρίχνει νερό στην κοιλιά και να προσπαθεί να με χαλαρώσει! Κάποια στιγμή ένοιωσα την ανάγκη να αρχίσω να σπρώχνω! Έτσι ξεκίνησα μέσα στην πισίνα κρατώντας γερά σε κάθε σύσπαση τον σύζυγο ο οποίος μου είπε πως δεν περίμενε να έχω τόση δύναμη! Μετά από δυο ώρες και προσπαθώντας να γεννήσω το μωρό μου στο νερό έχοντας χάσει όλη μου την ενέργεια και καθώς ήμουν εντελώς κουρασμένη μου λένε τα κορίτσια μου να κάτσω στα τέσσερα στον καναπέ και να ξεκινήσω εκεί τις εξωθήσεις! Βγαίνω από την πισίνα κάθομαι ανάσκελα μαζεύω τα πόδια μου και κρατώντας τα, άρχισα να σπρώχνω! Στην τρίτη εξώθηση βγήκε το κεφαλάκι του μωρού μου και στην συνέχεια το σώμα του!! Στις 18-7-2021 λοιπόν στις 06:45 τα ξημερώματα μετά από 9 ώρες κράτησα τον κούκλο μου αγκαλιά! Έναν κούκλο που ζύγιζε 3240!Ενοιωσα τεράστια ικανοποίηση μέσα μου και είμαι πολύ συγκινημένη για αυτό! Κατάφερα να κάνω αυτό που μας προορίζει η φύση να κάνουμε! Τα κατάφερα! Μην αφήνετε να σας τρομοκρατούν εκεί έξω, διεκδικείτε το αυτονόητο, το φυσικό! HBA2C λοιπόν για εμάς!!

  • Δημήτρης και Τόνια Τοκετός στο σπίτι

    Την Κατερίνα και την Μαρία τις γνωρίσαμε στις αρχές της πρώτης καραντίνας καθώς ψάχναμε με τη σύζυγό μου να κάνουμε μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων αποφασίσαμε ότι θέλαμε να συνεχίσουμε μαζί τους και να είναι οι μαίες στον τοκετό της συζύγου.
    Αφού συζητήσαμε το πλάνο τοκετού αποφασίσαμε να γεννήσουμε στο σπίτι. Καθώς οι μέρες περνούσαν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα, καθώς ο τοκετός θα μπορούσε να ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή.

    5 Αυγούστου το απόγευμα άρχισε η σύζυγος να νιώθει κάποιους πόνους οι οποίοι μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα δυνάμωσαν πολύ! Αμέσως ενημερώσαμε τα κορίτσια τα οποία ήρθαν αμέσως στο σπίτι καθώς είχε αρχίσει πλέον η διαδικασία του τοκετού… Ετοιμάσαμε τον χώρο μαζί με τα κορίτσια έτσι ώστε να βιώσουμε αυτή την εμπειρία όσο πιο όμορφα γίνεται! Τοποθετήσαμε λαμπάκια για να έχουμε έναν μαλακό και ωραίο φωτισμό, βάλαμε αρωματικό λάδι λεβάντας, μουσική αυτοσυγκέντρωσης και γεμίσαμε την φουσκωτή πισίνα με ζεστό νερό. Ξεκινάμε να κάνουμε εναλλάξ χαλαρωτικό μασάζ στη μέση της συζύγου για να την χαλαρώσουμε, πηγαίναμε στο μπάνιο για ζεστό ντουζ και κάναμε βόλτες στο σαλόνι. Τα κορίτσια έκαναν σε τακτά χρονικά διαστήματα άκουγαν την καρδιά του μωρού . Στις 12 είχαμε φτάσει στην τέλεια διαστολή! Τότε ζήτησε η σύζυγος να μπει και στην πισίνα για να χαλαρώσει λίγο ακόμα. Έτσι κύλησε η νύχτα μέχρι τη στιγμή της γέννησης…
    Η στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μας, την ακούμπησαν στο στήθος της μητέρας της και με τα δύο της τα μισάνοιχτα μάτια με κοιτούσε κατάματα, είναι μία εικόνα που αν δεν την βιώσει κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Μία στιγμή για την οποία θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα… Αφού περιποιήθηκαν τη σύζυγο και την κόρη μας είχε έρθει η ώρα να ξεκουραστούμε όλοι μας. Για την επόμενη εβδομάδα κάθε μέρα έρχονταν στο σπίτι για να μας βοηθήσουν με το βρέφος και να μας λύσουν τυχόν απορίες.
    Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την Κατερίνα και τη Μαρία που μας έδωσαν την ευκαιρία να βιώσουμε αυτή την εμπειρία με αυτό τον τόσο ωραίο και μοναδικό τρόπο!

    Δημήτρης

  • Aλεξάνδρα τοκετός στο σπίτι

    Στα 18α γενέθλιά μου ο πατέρας μου αντί δώρου μου έγραψε μια κάρτα με ευχές μα  κυρίως συμβουλές.
    Η ενηλικίωσή μου σηματοδοτούσε μια σειρά από αποφάσεις,  αλλαγές στον τρόπο σκέψης μου, σε γενικές γραμμές επέφερε νέο αέρα στη ζωή μου! Μία απ όλες τις συμβουλές ήταν : «Να αντιδράς!»
    Και πιστέψτε με,  δεν το εννοούσε με τον εύκολο τρόπο, αλλά με συμβούλευε να ψάχνω- δρω πριν πάρω την  τελική απόφαση, να ερευνώ και να ακολουθώ πιστά το στόχο μου! 20 χρόνια μετά , έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη πρώτα στο σώμα μου  λόγω μακροχρόνιας εκγύμνασής του αλλά και απόλυτη εμπιστοσύνη στην ομάδα που επέλεξα για τον τοκετό του τρίτου μου μωρού, μπορώ περήφανα να δηλώσω ότι ακολούθησα και σε αυτόν τον τομέα, σε αυτήν την σημαντική στιγμή ενός ανθρώπου (την δική μου αλλά και του παιδιού μου )τη συμβουλή του πατέρα μου!
    Έψαξα, ενημερώθηκα, ταίριαξα σε απόψεις με τον άντρα μου και την ομάδα μας και ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της φύσης, του σώματός μου αλλά και των μαιών κι όλα πήγαν κατ’ ευχήν!
    Όπως ακριβώς είχα φανταστεί!
    Είχα εξ αρχής επιλέξει φυσικό τοκετό στο νερό, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς κολπική εξέταση, χωρίς παρέμβαση….
    Έτσι εξελίχθηκε … 41+2 μέρες … «εάν είσαι σαφής στη ζωή σου, με τον ίδιο τρόπο θα σε αντιμετωπίζουν και οι γύρω σου» … έγραφε στην  κάρτα τότε… έτσι αντιμετώπισα κι εγώ τον εαυτό  μου, τον γυναικολόγο μου και τις μαίες μου… Κατερίνα Γεωργακούλα., Μαρία Στόκου και Άννα Μαρία Νικολούλια.
    Σας ευχαριστώ, έχετε πια μια θέση στη καρδιά μου…!!

  • Ιστορία τοκετού
    Κάλλη – Γιάννης και Σταλίτσα 
      • Λίγα λόγια πριν την ιστορία του τοκετού μου

    Καιρό τώρα,μήνες για την ακρίβεια, σκέφτομαι τί να γράψω και πώς να περιγράψω την εμπειρία μου και κάθε φορά απλά πλημμυρίζουν τα μάτια μου.

    Την Κατερίνα και τον Σταμάτη πιστεύω ήταν αναπόφευκτο να τους συναντήσουμε στη ζωή μας. Πλέον, είναι σαν οικογένεια για εμάς κι ας μην τους γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις, κι ας μην τους βλέπουμε πια τόσο συχνά.

    Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη σε μερικές περιπτώσεις από προηγούμενες εμπειρίες με γυναικολόγους, άνδρες και γυναίκες, με τις πολύωρες αναμονές, τις αναπάντητες κλήσεις, τα άγχη, τους προβληματισμούς που δεν ηρεμούσαν και δεν απαντούνταν,  αποφάσισα να ακούσω την προτροπή μιας πολυαγαπημένης φίλης να τους συναντήσω. Ήταν ότι πιο σωστό είχα κάνει.

    Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο ραντεβού με την Κατερίνα, καλοκαίρι του 2018, μετά την δουλειά, να τρέχω με τρελούς ρυθμούς, ώσπου μπήκα στο χώρο του IROIS και ηρέμησα με μιας. Μόλις άρχισε η Κατερίνα να μου μιλά, να κρατά τις σημειώσεις της και να συζητάμε σα να γνωριζόμασταν από πάντα, γαλήνεψα, πήρα ανάσες ακριβώς όπως όταν ξεκινούν οι καλοκαιρινές μας διακοπές, με μια ανεμελιά αλλά και την πεποίθηση ότι όλα τα μπορείς.

    Τον Σταμάτη τον γνωρίσαμε λίγο αργότερα, με ένα αποτέλεσμα εξέτασης στα χέρια και την Κατερίνα να μας συνοδεύει, γιατί έτσι απλά ήθελε να ‘ναι μαζί μας.

    Το νούμερο της εξέτασης χαμηλό, κλάματα κι απογοήτευση από εμένα, αλλά τους βράχους μου δίπλα μου, να με συγκρατούν και να με βοηθούν να σηκωθώ ξανά.  Άνθρωποι άγνωστοι για μένα, που όμως έμελλε να γίνουν οικογένεια.

    Πέρασε ο καιρός και είπαμε, πριν το ψάξουμε περαιτέρω, να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.

    Είχαμε πει με τον σύντροφό μου να περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με ξέγνοιαστες διακοπές και από Σεπτέμβριο θα μπαίναμε σε διαδικασία περαιτέρω εξετάσεων.

    Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και με τους δυο τους. Δεν είχαμε προλάβει να κλείσουμε τις διακοπές μας, το χρονικό διάστημα που είχαμε «συμφωνήσει» να αφήσουμε τελείωνε και να σου καθυστέρηση μερικών ημερών, ένα θετικό τεστάκι και δυο καρδιές γεμάτες αγαλλίαση, χαρά και συγκίνηση.

    Ένα μαγικό ταξίδι ξεκινούσε και είχα όλα όσα χρειαζόμουν.

    Τον άνθρωπό μου, που ήταν παραπάνω από παρών στα πάντα, τον γυναικολόγο μου Σταμάτη Στουρνάρα και τη μαία μου Κατερίνα Γεωργακούλα.

    Σε όλους του μήνες που ακολούθησαν, με τα όμορφα και τα δύσκολα, είχα πάντα αγάπη, ηρεμία, καθοδήγηση, προσοχή, χιούμορ, θετικότητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή τα χρειαζόμουν.

    Επιπλέον, συμμετείχαμε στην Ομάδα Εγκυμοσύνης που έκανε το IROIS εκείνη τη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας προετοιμαστήκαμε για την Εγκυμοσύνη, τον Τοκετό και τη Γονεϊκότητα. Μάθαμε πολλά που δε γνωρίζαμε, διαγράψαμε άγχη και ερωτήσεις λόγω άγνοιας και το πιο σημαντικό, ήρθαμε πιο κοντά με το μωρό μας αλλά και μεταξύ μας.

     

    Ένας τέλειος για εμένα, τοκετός

    Κυριακή 26/01/2020

    Μια όμορφη Κυριακή τελείωνε, είχαμε περάσει μια γεμάτη μέρα στην Ανάβυσσο, με όμορφη παρέα και μπόλικο γέλιο.

    Δευτέρα 27/01/2020

    Κοιμηθήκαμε και γύρω στις 02.30πμ ξύπνησα, νιώθοντας ότι είχα βραχεί. Συνειδητοποιώ ότι έχουν σπάσει τα νερά και παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο την Κατερίνα.

    Παρ’ όλο που τη ξύπνησα μες τη νύχτα, γλυκιά όπως πάντα μου απάντησε κατευθείαν, καθησυχάζοντάς με «Ναι, έχουν σπάσει τα νερά, αλλά αφού η ποσότητα δεν είναι μεγάλη θα γίνεται σταδιακά. Κοιμήσου γιατί έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας. Ηρέμησε, ξεκουράσου και το πρωί ελάτε στο γραφείο να σε δω».

    Που να ξανακοιμηθώ εγώ;!

    Κοιτούσα συνέχεια το κινητό και υποτίθεται μετρούσα τις συσπάσεις μου!

    Δε νύσταζα, δεν είχα άγχος, απλά περίμενα με ένα κρυφό χαμόγελο.

    Σκεφτόμουν το μωρό μας που σε λίγες ώρες θα είχαμε αγκαλιά, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, πώς η αγάπη μετασχηματίζεται σε μια ολοκαίνουρια ύπαρξη, πώς δυο ατελείς άνθρωποι δημιουργούν ένα τέλειο πλασματάκι κι άλλα τέτοια φιλοσοφικά.

    Το πρωί πήγαμε στο IROIS χαρούμενοι και με μεγάλη δόση ανυπομονησίας, ακούσαμε την μικρούλα μας, κάναμε κάποιες ασκήσεις, η Κατερίνα μας έδωσε οδηγίες για να προετοιμάσω το στήθος μου για τον θηλασμό -επειδή η μικρή μας ήταν βιαστική και θα μας συναντούσε σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την αντιβίωση που έπρεπε να μου χορηγηθεί, εφόσον δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, «κλέψαμε» μια μπάλα γυμναστικής από το IROISμιας και δεν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα στο σπίτι.

    Στο σπίτι έκανα ότι μου είχε πει η Κατερίνα, το μεσημέρι ξαπλώσαμε και περιμέναμε. Σταδιακά, ο πόνος άρχιζε να γίνεται πιο έντονος αλλά ήταν πάντα διαχειρίσιμος.

    Ένα άγνωστο βίωμα, διότι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.

    Όταν πλέον καταλάβαινα τι σημαίνει «μετράω τις συσπάσεις μου», είχε έρθει και η Κατερίνα σπίτι μας, οπότε ήμουν ήρεμη.

    Αλλάζαμε θέσεις όποτε το επιθυμούσα για να νιώθω άνετα, στην ηρεμία του σπιτιού μας, με χαμηλό φωτισμό, χαλαρωτική μουσική, τον σύντροφό μου στήριγμα μου συνεχώς με ενεργό ρόλο στη διαχείριση των συσπάσεων, η αγκαλιά του μου ηρεμούσε τον πόνο και την Κατερίνα μου, σαν αερικό με μια διακριτική παρουσία – τώρα που το σκέφτομαι, τη θυμάμαι σε όλες τις γωνίες και τους τοίχους του σπιτιού, να παρακολουθεί και να συμβουλεύει τον σύντροφό μου για το τί πρέπει να κάνει.

    Η εικόνα της θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου, σα μια φωτεινή, θετική, δυνατή μα συνάμα αόρατη δύναμη, που με το άσπρο της πουκαμισάκι και το φως των κεριών, μου φάνταζε σαν αγγελάκι που μας προστατεύει.

    Όταν κατάλαβε ότι σαν κάπως να κόλλησε η διαδικασία και «πάγωσε» η εξέλιξη των συσπάσεων, θυμήθηκε ότι είχαμε συζητήσει πως θα ήθελα να γεννήσω στο νερό. Οπότε, είπε στον σύντροφό μου να ετοιμάσει το μπάνιο, σε αντίστοιχο ύφος-με φως κεριών, νερό στη σωστή θερμοκρασία και απέραντη αγάπη.

    Μετά όλα ήταν μαγικά, χαλάρωσα τόσο πολύ, απήλαυσα το κάθε δευτερόλεπτο, η θέρμη του νερού βοήθησε πολύ τον τοκετό να εξελιχθεί και εγώ εκείνη τη στιγμή τους αγαπούσα ακόμη περισσότερο.

    Βγήκα από το νερό και επιστρέψαμε στο σαλόνι. Καθόμουν στη γωνία του καναπέ όταν άκουσα την Κατερίνα να μου λέει:

    - Τι κάνεις; Σπρώχνεις!

    - Δεν καταλαβαίνω Κατερίνα. Τι κάνω;

    Πήρε επιτόπου τον Σταμάτη τηλέφωνο. Την άκουγα που έλεγε ότι δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στο μαιευτήριο και ότι θα γεννήσω σπίτι.

    Ο Σταμάτης όμως, επειδή η μικρή μας ερχόταν σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα και δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, όπως είχαμε προγραμματίσει, επέμενε να πάμε στο μαιευτήριο, για παν ενδεχόμενο.

    Μάζεψα ότι δυνάμεις είχα, έβαλα κυριολεκτικά ότι βρήκα μπροστά μου και φύγαμε.

    Οι συσπάσεις δυνατές και συνεχόμενες.

    Μένουμε στο δεύτερο όροφο και η πολυκατοικία δεν έχει ασανσέρ.

    Κατεβαίνουμε στον πρώτο και να σου μια δυνατή. Δεν ήθελα να ακουστώ, όποτε τη πέρασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.

    Φτάνουμε στο αμάξι,  ο σύντροφος μου είχε ξεχάσει τα κλειδιά μες στον πανικό του.

    Να σου και η επόμενη!

    Εγώ στα πλάγια του αυτοκινήτου, βράδυ, να βρέχει, να αναπνέω σταθερά μέχρι να περάσει.

    Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και ξεκινάμε.

    Η Κατερίνα μπροστά με το δικό της, εμείς ακολουθούσαμε.

    Η μεγαλύτερη διαδρομή της ζωής μου...

    Το παιδί μου να θέλει να βγει και εγώ να κρατιέμαι να μην την γεννήσω εν κινήσει.  Φανάρια, κίνηση, βροχή, η παραφροσύνη των οδηγών, τζάμια θολωμένα από τις ανάσες μου και η θερμοκρασία μου που είχε ανέβει στο θεό.

    «Φτάσαμε!» ακούω τον σύντροφό μου να λέει.

    «Υπομονή αγάπη μου, σε δυο λεπτά θα είσαι στα χέρια του Σταμάτη».

    Και έτσι έγινε.

    Παρατήσαμε κυριολεκτικά το αυτοκίνητο μες στην μέση -μετά έμαθα ότι κάπου το πάρκαρε ο security!

    Μόλις είδα το γνώριμο πρόσωπο του Σταμάτη, μέσα στη θολούρα μου ηρέμησα και ξαναβρήκα τη συγκέντρωση μου.

    Δεν με ένοιαζε τίποτα.  Παρ’ όλο που δεν ήθελα πολυκοσμία και έντονα φώτα γύρω μου, κυριολεκτικά δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά.

    Είχα συγκεντρωθεί ήδη στις εξωθήσεις μου, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σταμάτη και της Κατερίνας, όταν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου άκουσα «Πείτε του να έρθει τώρα μέσα, θα γεννήσει και δε θα είναι εδώ» – είχαν κρατήσει τον σύντροφό μου για τα διαδικαστικά και πάλευε να έρθει κοντά μου.

    Όταν ήρθε, σε μια – δυο εξωθήσεις, η κόρη μας ήταν αγκαλιά μου.

    Η Κατερίνα να με βοήθα να τη βάλω στο στήθος μου και τα μάτια μου να περιεργάζονται ασταμάτητα με λατρεία το πλασματάκι που είχε φωλιάσει ήρεμο μες στα δυο μου χέρια.

    Οι στιγμές που ακολούθησαν δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια, ούτε τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Τίποτα δεν έχει σημασία.

    Τα πάντα σου τα έχεις αγκαλιά σου, η αγάπη που νιώθεις αλλά και η αγάπη που σε περιβάλλει, σχεδόν δε σε αφήνει να αναπνεύσεις.

    Αξίζει να αναφέρω ότι περιμέναμε έως ότου αδειάσει ο ομφάλιος λώρος και μετά έγινε η απολίνωση του, τον όποιο μάλιστα μετά από μια χιουμοριστική στιχομυθία, έκοψε ο σύντροφός μου.

    Ήταν ο μεγάλος ήρωας της βραδιάς.

    Παντού εκεί, παρών στα πάντα, έκανε όλα όσα είχε πει ότι ίσως δεν αντέξει να κάνει.

    Μετά μεταφερθήκαμε σε ένα δωμάτιο που περάσαμε ούτε εγώ κατάλαβα πόσες ώρες. Ηρεμία, χαμηλός φωτισμός, αγάπη κατέκλυζε τα πάντα.

    Παρόντες στο δωμάτιο εκτός από τους τρεις μας κι η Κατερίνα με τον Σταμάτη.

    Μαγική στιγμή όταν η Κατερίνα πήρε την μικρή και την έβαλε στην αγκαλιά του συντρόφου μου, μέσα από την μπλούζα του.

    Ήταν η καλύτερη ανταμοιβή σε όλα όσα είχε ήδη δώσει απλόχερα.

    Την υπόλοιπη ιστορία – την ιστορία της ζωής μας – συνεχίζουμε να τη γράφουμε καθημερινά.

    ​​​​​​​Κατερίνα, Σταμάτη, σας ευγνωμονούμε για όλα !!!

     

    Κάλλη – Γιάννης και Σταλίτσα

  • Σοφία: Ο τοκετός μου
    Σοφία: Ο τοκετός μου

    Πέρασαν σχεδόν 5 μήνες από το τοκετό μου και οι μνήμες της πιο συγκλονιστικήςεμπειρίαςστηζωή μου, είναι εδώ καθημερινά για να μου υπενθυμίζουν ότι τα καταφέραμε!
    Ωστόσο, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαμε δίπλα μας τη μαία μας Κατερίνα Γεωργάκουλα και το γιατρό μας Σταμάτη Στουρνάρα.
    Η γνωριμία μου με την αγαπημένη μου Κατερίνα έγινε διαδικτυακά, όταν έλαβα μέρος στα σεμινάρια προετοιμασίας γονεικότητας. Μέσα από αυτές τις συνεδρίες πήρα όλες τις απαραίτητες γνώσεις, ενώ το σημαντικότερο είναι ότι μου γνωστοποιήθηκαν τα δικαιώματά μου ως προς το σώμα μου και το μωρό μου κατά τη διάρκεια του τοκετού.
    Γενικά, είχα μία φυσιολογική εγκυμοσύνη και καλή ψυχολογία και ήξερα πως υπήρχαν όλες οι απαραίτητεςπροϋποθέσεις για ένα φυσιολογικό τοκετό. Έχοντας λοιπόν και τη δύναμη της γνώσης καταλάβαινα από τα λεγόμενα του γιατρού (που με παρακολουθούσε τα τελευταία 10 χρόνια), ότι όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένος να μου δώσει αυτά που ήθελα και δικαιούμουν για τη γέννηση του μωρού μου, αλλά θα με οδηγούσε και σε αναίτια καισαρική. Η απόφασή μου να αλλάξω γυναικολόγο πάρθηκε τελευταία στιγμή (38η εβδομάδα) και παρά όλες τις αντιδράσεις των οικείων μας, ευτυχώς ο άντρας μου, μου έδειξε εμπιστοσύνη και ακούσαμε το ένστικτό μας. Μετά από πολλές εβδομάδες άγχους, δυσπιστίας και αμφιβολιών επιτέλους νιώσαμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια μετά το πρώτο μας ραντεβού με την Κατερίνα και αφού συναντηθήκαμε και οι τέσσερις στο ιατρείο του κ. Στουρνάρα.
    Τότε, λύνοντας όλες τις απορίες μας και συζητώντας το πλάνο μας φύγαμε από εκεί με προσμονή και ανυπομονησία για τη στιγμή που ο μπέμπης μας θα έπαιρνε την απόφαση να μας γνωρίσει. Αυτή η μέρα δεν άργησε πολύ!
    Διανύαμε την 39η εβδομάδα και τα μεσάνυχτα της Κυριακής έσπασαν τα νερά! Παγωμένη και αγχωμένη τηλεφωνώ στην Κατερίνα, η οποία με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι είναι πολύ νωρίς και ότι είναι καλύτερα να ξανακοιμηθώ για να έχω δυνάμεις. Εγώ φυσικά, παρόλο που το προσπάθησα, δεν μπόρεσα και άρχισα να μετράω και να σημειώνω τις συσπάσεις μου. Στις 6 το πρωί ήμουν σίγουρη ότι έχω διαστολή και είμαι έτοιμη να γεννήσω κι έτσι τηλεφωνώ ξανά στην Κατερίνα.
    Φυσικά από τα λεγόμενά της κατάλαβα ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να έρθει ο ενεργός τοκετός, ενώ με διαβεβαίωσε ότι σε λίγη ώρα θα είναι σπίτι για να με δει και να ακούσουμε το μωρό. Έτσι κι έγινε, η γλυκιά μου Κατερίνα (εδώ θα τονίσω ότι διένυε τον 7ο μήνα εγκυμοσύνης), ήρθε το πρωί στο σπίτι, με βοήθησε να χαλαρώσω θυμίζοντάς μου να αναπνέω για να διαχειριστώ τις ωδίνες μου. Αλλάζαμε στάσεις χρησιμοποιώντας την μπάλα, κάνοντάς μου μασάζ και κατευθύνοντας το σύζυγό μου να έχει ενεργό ρόλο σε αυτό.
    Έπειτα γεμίσαμε τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Κάπως έτσι περάσαμε αρκετές ώρες στο σπίτι, μέχρι νωρίς το απόγευμα που ήμαστε πλέον έτοιμοι να κατευθυνθούμε προς το μαιευτήριο. Η Κατερίνα μας ακολουθούσε, ενώ είχε ενημερώσει το γιατρό μας και το μαιευτήριο. Φτάνοντας, μπήκαμε στο δωμάτιο παραλαβής όπου μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις.
    Θυμάμαι ότι ήταν η ώρα 17:00 και η διαστολή μου είχε φτάσει τα 8 εκ. Μετά από 10’ έφτασε ο γιατρός μας και κάπου εκεί ήρθε η ώρα των εξωθήσεων. Το μόνο μου άγχος ήταν αν θα προλάβει να βγει το αρνητικό     test covidτου άντρα μου ώστε να παρευρεθεί στην αίθουσα.
    Με την Κατερίνα συνέχισα με τις διάφορες στάσεις που με βόλευαν για τις εξωθήσεις, ενώ ο γιατρός μου ήταν δίπλα μας διακριτικός θεατής και συμπαραστάτης.
    Έτσι, 10’πριν γεννηθεί ο γιος μας, επιτρέπεται η είσοδος και στον άντρα μου και τότε αφέθηκα στη δύναμη του σώματός μου και της πρώτης μάχης που έδινε το μωρό μου για να έρθει στον κόσμο μας.
     

    Ήταν 18:58 όταν μου είπαν ‘Δώσε μου τα χέρια σου’ και τότε κράτησα το γιο μου για πρώτη φορά. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά, τον κοιτούσαμε μαζί με τον άντρα μου και τότε η Κατερίνα τον προέτρεψε να ξεκουμπώσει το πουκάμισό του και να τον πάρει και εκείνος αγκαλιά.
    Το μωρό μας ήταν ακόμα συνδεδεμένο με τον ομφάλιο λώρο, τον οποίο έκοψε ο άντρας μου στο δωμάτιο ανάνηψης κι ενώ τον θήλαζα με τη βοήθεια της Κατερίνας. Ναι, ήταν γεγονός! Η γέννηση του μωρού μας πραγματοποιήθηκε με απολύτως φυσιολογικό τρόπο, με την απαραίτητη υποστήριξη και σεβασμό, όπως θα άξιζε στον καθένα!
    Η Κατερίνα και ο Σταμάτης μας επισκέπτονταν καθημερινά στο μαιευτήριο και ήταν δίπλα μας για οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστήκαμε. Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά, αλλά προσπάθησα να μείνω στα πιο σημαντικά !

    Σας είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που μας χαρίσατε αυτή τη μοναδική εμπειρία και εύχομαι κάθε γυναίκα να λαμβάνει την απαραίτητη ενημέρωση και να διεκδικεί αυτό που της αξίζει!

  • Ιστορία Τοκετού
    little J's birth story

    Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τη μέρα που γεννήθηκες και γέμισες τις καρδιές μας με το φώς σου μικρέ μας ήλιε. Μα αυτή η ιστορία ξεκινά 4 ολόκληρα χρόνια πριν, με ένα άλλο μωράκι, το πρώτο μου μωράκι…τον Γιάννη μου.

    Ίδιο μαιευτήριο, ίδιος γιατρός, μα στην πραγματικότητα όλα ήταν διαφορετικά. Βλέπετε στην Ελλάδα των καισαρικών, όταν γεννάς “φυσιολογικά” θεωρείσαι τυχερή! Μα αυτό που ένιωθα εγώ όταν όλα…τελείωσαν, ήταν φόβος. Και δεν εννοώ μόνο όταν ήμουν εκεί -μόνη, γυμνή, στο κρύο δωμάτιο με τα δυνατά φώτα και τους αγνώστους να μπαινοβγαίνουν. Εννοώ πως για τα επόμενα 2.5 χρόνια, όποτε έβλεπα εγκυούλα ή όταν κάποια φίλη μου, μου έλεγε με χαρά ότι είναι έγκυος, το στομάχι μου σφιγγόταν και σκεφτόμουν: σε λυπάμαι γι’αυτό που θα περάσεις …εγώ δεν θέλω να το ξαναπεράσω ποτέ!

    Μα τι έφταιξε; Αφού είχα διαβάσει, είχα προετοιμαστεί (νόμιζα). Και ο γιατρός μου δεν είναι από “εκείνους”. Και το μωράκι μου το έδωσαν αμέσως στην αγκαλιά μου και περιμέναμε να κόψουμε το λώρο και δεν το έβγαλαν έξω να το δείξουν σαν τρόπαιο. Και αφού γεννήθηκε γιατί αισθάνομαι πως “δεν τα κατάφερα”; Γιατί αισθάνομαι πως δεν γέννησα εγώ… αλλά σαν κάποια ξένα χέρια με ξεγέννησαν;

    Νομίζω αυτό που καλύτερα περιγράφει το πώς αισθανόμουν μετά την πρώτη μου γέννα και για τα μετέπειτα χρόνια, είναι να το παρομοιάσω με μια μάχη. Αισθανόμουν σαν είχα πάει να πολεμήσω με εχθρούς (!) και να βγήκα δαρμένη (!) και ηττημένη. Και με αυτήν την ψυχολογία και μια κοιλιά τούμπανο από τα φάρμακα ξεκίνησα το ταξίδι μου ως “first time mum”. Καλή μου τύχη….

    Η ζωή μου άλλαξε μερικούς μήνες αργότερα όταν είδα, τυχαία, μια εγγλέζα youtuber να μιλάει για τη γέννα του δεύτερου παιδιού της με hypnobirthing και πόσο διαφορετική και όμορφη ήταν η εμπειρία της. Αυτό το τυχαίο γεγονός άλλαξε τα πάντα! Αν είχα δει τη λέξη αυτή κάπου γραμμένη...ή και αν ακόμα κάποια άλλη μαμά στην κουβέντα μου το ανέφερε πιστεύω πως δεν θα είχα ακούσει. Μα τώρα άκουσα. Και αναρωτήθηκα γιατί στην Ελλάδα οι γέννες είναι τόσο “ιατροκεντρικές” ενώ στην Αγγλία και στην Αμερική  οι γέννες στο σπίτι με μαίες μόνο ή οι γέννες σε μαιευτικά κέντρα είναι τόσο καθημερινό γεγονός για της χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες; Σίγουρα σε αυτές τις χώρες δεν θα ρίσκαραν για κάτι τόσο σημαντικό όσο η γέννηση ενός παιδιού.

     Πριν καν αποφασίσουμε ότι θα κάναμε κι άλλο παιδάκι είχα δει, μάθει και διαβάσει τόσα για το hypnobirthing που ήξερα πως αυτό ήθελα αν ερχόταν ξανά η στιγμή. Είχα βρει ακόμα και online training μιας και στην Ελλάδα δεν είχα ακούσει κανέναν ποτέ να μιλάει για αυτό. Όμως, ο γιατρός μου θα «καταλάβαινε»; Ένιωθα άβολα και με άγχωνε η «αναμέτρηση». Και ο Θωμάκος μου θα με στήριζε;

     Fast forward με τον μικρό Ιάσονα στην κοιλιά μου πλέον, η αγαπημένη μου δασκάλα pilates μου αναφέρει ένα μαιευτικό κέντρο, το Irois. Μπήκα στη σελίδα τους και εκεί, μπροστά στα μάτια μου, η “μαγική λέξη”: Hypnobirthing. Αυτό είναι σίγουρα σημάδι. Θυμάμαι ότι πήρα τηλέφωνο επιτόπου, από το αυτοκίνητο στο δρόμο για το σπίτι. Στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε η πιο γλυκιά φωνή, η Κατερίνα, η μαία της καρδιάς μου. Με έφερε σε επαφή με την Ελένη και αρχίσαμε τα μαθήματα – ο Θωμάς μαζί μου! Η χημεία μας απίθανη. Ο φόβος ήταν ακόμα εκεί... μα κάπως η διάθεση άλλαξε. Αυτό το χαμογελαστό πλάσμα με τα όμορφα vibes που γνώριζα για πρώτη φορά έλεγε αυτά που ήθελα να μάθω για τη γέννα μου. Με κάθε επίσκεψη με γέμιζε σιγουριά. Κατάλαβα επιτέλους «το γιατί» της πρώτης μου εμπειρίας. Κατάλαβα, πως δεν φτάνει να έχεις ένα φυσιολογικό τοκετό για να νιώσεις όμορφα. Πρέπει να διαλέξεις την ομάδα σου! Αυτούς που όταν εσύ «δεν θα μπορείς», ξέρουν αυτό που θέλεις και είναι η δύναμή σου και η φωνή σου! Και ξέρω πως αυτή τη φορά θέλω τον Θωμά μου να είναι η φωνή μου, “keeper of my cave”. Γιατί στη γέννα σου έχεις φωνή! Απλά δεν στο λένε...

     Οι μήνες περνούν και ο Covid-19 μπαίνει δυναμικά στις ζωές μας. Νέος φόβος για αυτό το άγνωστο για όλους. Και 2 μήνες πριν γεννήσω, το περίφημο «πρώτο lockdown». Άπειρες συζητήσεις θεωρητικές: τι γίνεται στη γέννα; Τα μωρά κολλάνε; Μάσκα ποιός φοράει; Ο πατέρας μπορεί να είναι μέσα; Κάτι στατιστικά από την Κίνα... ένα μωρό που κόλλησε στο Λονδίνο και ξαφνικά το σπιτάκι μας φάνταζε πιο ασφαλές από το μαιευτήριο -μήπως;

     Και ΤΟΤΕ γνώρισαμε την Κατερίνα- μέσω skype! Και όμως ήταν σαν να τη γνώριζα καιρό. Ένιωσα ασφάλεια.... σαν μια ζεστή αγκαλιά. Η φωνή της ήρεμη μα σίγουρη. Έμπειρη! Όμως με άκουγε. Μου έδινε χώρο. Με έκανε να νιώσω σιγουριά σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας. Όταν το κλείσαμε κοιταχτήκαμε με το Θωμά και ήξερα πως ένιωθε το ίδιο: αυτή ήταν η ομάδα μας! Αλλά έπρεπε να είναι και ο γιατρός “on board” – ένιωθα μια «υποχρέωση» που μας είχε φτάσει ως εκεί.

     Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Κάπως μαγικά, μια μέρα πριν τελικά έρθει ο μικρός Ιάσονας, όλα τα θέλω μου συνυπήρξαν αρμονικά. Πιστεύω πως δεν ήταν τυχαίο. Πιστεύω πως αυτός ο μικρούλης με τον οποίο ήμουν τόσο συνδεδεμένη, περίμενε να νιώσω ασφαλής. Και τότε ήρθε. Είχα το χρόνο να παίξω με τον (μεγάλο) μικρούλη μου, να περπατήσω με την κοιλίτσα μου για τελευταία φορά. Να απολαύσω ζεστό μπάνιο στο σπιτάκι μου, με τη μουσικούλα που με ηρεμεί, τη μυρωδιά που με γαληνεύει, στο οικείο περιβάλλον μου και με τον άνθρωπο που με κάνει να νιώθω αγάπη και σιγουριά. Και όταν ήρθαν η Ελένη και η Κατερίνα στο σπίτι, συνέχισα να νιώθω το ίδιο: ηρεμία, γαλήνη και σιγουριά. Και στο δρόμο για το μαιευτήριο, με τα μάτια κλειστά και ακούγοντας στα ακουστικά μου τις θετικές προτάσεις (positive affirmations) που είχα επιλέξει και άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τόσο καιρό, κατάφερα να παραμείνω ήρεμη και γαλήνια... in MY zone.

     Το μαιευτήριο ήσυχο το βράδυ (οι περισσότερες γέννες «προγραμματίζονται» πρωί άλλωστε). Το δωμάτιο σκοτεινό μόνο με τα φωτάκια που είχαμε φέρει απ’το σπίτι. Το hypnobirthing playlist ακουγόταν μόνο πάνω από τους ψίθυρους. Όποιος έμπαινε σε αυτό το περιβάλλον προσαρμοζόταν αμέσως, δεν υπήρχαν «εισβολείς». Έτσι θα έπρεπε να είναι. Ο Θωμάς μου εκεί, ΠΑΡΩΝ, η φωνή μου, η αγάπη που χρειαζόμουν. Η Κατερίνα, η ήρεμη δύναμη που με καθοδηγούσε. Ο γιατρός εκεί, μα σε μια άκρη -σεβάστηκε τη χημεία μας και κατάλαβε πως έτσι θα έχω τη γέννα που θέλω. Και κάπως έτσι, αργά, με λίγο φόβο, πολύ πόνο, καθόλου φάρμακα, πολλή δύναμη και ακόμα περισσότερη θέληση, τράβηξα τον μικρό μου ήλιο κοντά μου.

     Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει λοιπόν από τη μέρα που ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ μικρέ μου ήλιε. Και όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές μας, χαμογελώ.

Προσφατα Άρθρα

Tags

Positive SSL