Η ιστορία η δική μας ξεκίνησε ξημερώματα  μιας όμορφης μέρας στις αρχές  του Οκτώβρη. Ξεκίνησαν οι συστολές αργά αργά και ολοένα δυνάμωναν σε συχνότητα και σε ένταση, σηματοδοτώντας τον ερχομό του μικρού μας μπέμπη, ή αλλιώς του μικρού στρατιώτη όπως τον είχα ήδη ονομάσει. Η γλυκιά μας Κατερίνα ήρθε να μας επισκεφτεί πρωί πρωί , μας έδωσε τις πρώτες οδηγίες και επαλήθευσε ότι όντως ο τοκετός είχε ήδη ξεκινήσει. Το πρωί εξελίχθηκε ομαλά, ήρεμα και όμορφα με χαλαρωτική διάθεση και συγκέντρωση καθώς υποδεχόμουν τις ωδίνες . Ο μεγάλος μας πια γιος ήταν εκεί και πρόσθετε μια γλυκιά και χαρούμενη νότα σε όλο αυτό το σκηνικό. Μεσημεράκι πια χρειαζόμουν περισσότερη συγκέντρωση και ηρεμία , καθώς οι συστολές δυνάμωναν. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι γύρω μου και η σκέψη για το όμορφο αυτό γεγονός ότι σε λίγο θα αντικρύσω το μωράκι που τόσο καιρό φιλοξενώ στην κοιλιά μου, μου έδιναν δύναμη και πίστη να φέρω εις πέρας έναν όμορφο φυσιολογικό τοκετό που τόσο   πολύ επιθυμούσα ( καθότι VBac). Μέσα στην ηρεμία της συγκέντρωσης μου, ένιωσα κάποια στιγμή τα νερά να σπάνε καθώς προσπαθούσα να ξεκινήσω για το μαιευτήριο.

 Η διαδρομή ήταν για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας διότι ένιωθα ότι κανείς και τίποτα δεν ήθελα να με αποσπά από τη συγκέντρωση μου, καθώς προσπαθούσα να ακούσω το σώμα μου και το μωρό μου. Στο μαιευτήριο μέσα σε ένα κλίμα χαράς, έντασης, ανυπομονησίας και  δυσκολίας να μιλήσω για να διεκπεραιώσω τα βασικά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο τελικό δωμάτιο και να εξωθώ. Εκεί, στις 5 ώρα το απογευματάκι, υποδεχτήκαμε μετά από λίγη κιόλας ώρα μαζί με τον άνδρα μου και την Κατερίνα μας το γλυκό μας μωράκι μέσα σε ένα όμορφο, γλυκό και συνάμα γεμάτο χιούμορ περιβάλλον.

Δε θα άλλαζα τίποτα σε αυτήν την ιστορία , πολύ απλά γιατί έτσι διάλεξε ο μικρός αυτός στρατιώτης να έρθει στον κόσμο! Ευχαριστώ από καρδιάς τον άνδρα μου που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν εκεί να με στηρίζει κυριολεκτικά ( σε στάση άλογο – Kung – Fu όπως έλεγε) και μεταφορικά, την μαία μας τη φανταστική και μοναδική την Κατερίνα τη γλυκιά μας, που με τόσο σεβασμό, πίστη και σταθερότητα μας καθοδηγούσε σε όλο αυτό το όμορφο ταξίδι μας και φυσικά τον Γιατρό μας ( Γ κεφαλαίο) που επίσης με σεβασμό πολύ, υπομονή , επιστημονικότητα , αγάπη και όρεξη να ακούσει τους προβληματισμούς μας Σταμάτη Στουρνάρα που μας βοήθησε σε όλο αυτό το ταξίδι (« Γιατό Σταμάτη βάλε καρντιά») . Σας ευχαριστούμε και να συνεχίστε να κάνετε αυτό που με τόση αγάπη κάνετε.

16/1/2017 Η γέννηση της κόρης μου. Μια καισαρική που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Εγώ ανέτοιμη για το ρόλο που μου είχε ανατεθεί, αυτόν της μαμάς, με έναν υπέρμετρο φόβο μέσα μου για τα πάντα, ήμουν τελείως αντίθετη στην ιδέα ενός φυσιολογικού τοκετού. Ήμουν διατεθειμένη να γεννήσω με ραντεβού, όποτε θα μου υποδείκνυε ο γιατρός μου, μπαίνοντας σε ένα χειρουργείο και αφαιρώντας μου το παιδί μου κι εγώ απλός παρατηρητής όλης της διαδικασίας. Τα γεγονότα με πρόλαβαν όμως.

38+3 αυτόματη έναρξη τοκετού με σχετικά γρήγορη εξέλιξη. Έφτασα στο δημοσιο μαιευτήριο με 5λεπτους πόνους και διαστολή 2 και τρομερά φοβισμένη. Όποιον από το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό έβλεπα του έλεγα ότι πάω για καισαρική. Δεν ήθελα να με αφήσουν να γεννήσω σε καμία περίπτωση. Ήταν 3.30 τα ξημερώματα, είδα το γιατρό μου στις 8.30 το πρωί όταν και με προγραμμάτισε για καισαρική σε 2 ώρες. Στο μεταξύ ήμουν στην αίθουσα οδινών, μόνη, ξαπλωμένη, με τον καρδιοτοκογραφο και ακινητοποιημενη στο κρεβάτι για να μη μετακινείται ο καρδιοτοκογραφος. Οι πόνοι να δυναμώνουν απελπιστικά κι εγώ να βρίσκομαι σε απελπισία από την ακινησία, την αϋπνία, την πείνα και τη δίψα, ολομόναχη για ώρες χωρίς να ξέρω καν τι κάνουν οι δικοί μου έξω κι ούτε εκείνοι τι κάνω εγώ.

Το χειρότερο της εμπειρίας όμως ήταν άλλο. Ο τακτικός και επίπονος έλεγχος της διαστολής από διαφορετικά άτομα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα. Ένιωθα άβουλη και ότι το κορμί μου δεν μου ανήκει.

Εν τέλει  η κόρη μου ήρθε στον κόσμο 10.34 το πρωί με μια καισαρική που με λυτρωσε από τους αφόρητους πόνους τόσων ωρών που οδήγησαν σε διαστολή 7. (Πλέον μετανιώνω για την απόφασή μου, αλλά τότε ήμουν ανέτοιμη, φοβισμένη και καθόλου συνδεδεμένη με το σώμα μου.)

Η γέννηση της κόρης μου ακολουθήθηκε από μια επιλοχειο κατάθλιψη 2 χρόνων που τελικά οδήγησε σε λήψη αγχολυτικων. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου ήρθε η επόμενη εγκυμοσύνη. Στην καλύτερη στιγμή! Αυτή η γέννα θα ήταν διαφορετική!!!

Δεν ήξερα ότι και όλη η εγκυμοσύνη θα ηταν διαφορετική! Πανδημία, καραντίνα, φοβος και ένα 3χρονο στο σπίτι με τρομερή ενέργεια. Παρόλο που ήμουν αποφασισμένη σε αυτή την εγκυμοσύνη να ακούω το σώμα μου και να μην αγχώνομαι, η κατάσταση ήταν τοσο δύσκολη που παρόλο που η εγκυμοσύνη μου ήταν εύκολη, εγώ συνέχιζα να ζω μέσα στο άγχος για όλα. Κυρίως γιατί είχα πάρει μια απόφαση που ήθελα πάση θυσία να γίνει πραγματικότητα και έβλεπα παντού αναποδιές κι ανασταλτικους παράγοντες.

Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω vbac!!!!!

Επρεπε να βρω υποστηρικτική ομάδα γιατρου-μαιας.

 Να φροντίσω να εξασφαλίσω το κόστος της ομάδας κι ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου (Στην Αθήνα δε γίνεται προσπάθεια για vbac στα δημόσια μαιευτήρια).

Να πείσω το σύζυγό μου και τη μητέρα μου που φοβόντουσαν.

Ήταν όλα ένα βουνό!

Άρχισα να μελετάω κάθε παράμετρο και κάθε παράγοντα που θα μπορούσε να σταθεί εμποδιο. Ήξερα κάθε πιθανή παρέμβαση και δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να κάνουν καισαρική. Ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να αναζητησω. Ποια είναι τα δικαιώματά μου. Άρχισα να ρωτάω μαμάδες που είχαν κάνει vbac για τις ομάδες τους. Μετά από πολύ κόπο και ψαξιμο κατέληξα λίγο πριν την καραντίνα στην Κατερίνα. Το πρώτο μας ραντεβού ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνα. Ένας ήρεμος άνθρωπος με σιγουριά, τρομερή γνώση του αντικειμένου της και αγάπη για τη γυναίκα και τα μωρά. Δε χρειαζόμουν κάτι άλλο. Μου συστησε το γιατρό με τον οποίο συνεργάζεται, το Σταμάτη Στουρναρα και σε λίγες μέρες επισκέφθηκα και εκείνον. Είχα βρει την ομάδα μου και ένιωσα έτοιμη και σίγουρη.

Και τότε έρχεται η καραντίνα. Ο,τι είχα ονειρευτεί για την περίοδο της εγκυμοσύνης μου έγινε διαφορετικά. Μαθήματα τοκετού και γονεικοτητας από την Κατερίνα και την ομάδα της μέσω ίντερνετ, μόνο οι απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις και επισκέψεις στο γιατρό, πολλά κιλά παραπάνω λόγω ακινησίας, πολύ άγχος και κακη ψυχολογία.

Παρόλα αυτά έφτασα 39+6.

3 ημέρες πριν είχα συστολές, έντονες αλλά ακανόνιστες τη νύχτα. Πίστεψα ότι θα γεννούσα. Η Κατερίνα πάντα εκεί μέσω τηλεφώνου ψύχραιμη να με καθησυχάζει. Μου εξήγησε ότι έπρεπε να περιμένω αρκετά ακόμα κι ήρθε σπίτι μου για καρδιοτοκογραφημα 2 ημέρες μετά. Καθησυχαστική, ήρεμη και σίγουρη.

Επί 3 μέρες τις νύχτες είχα επώδυνες συστολές και μια μέρα πριν γεννήσω, λίγο αφότου έφυγε η Κατερίνα, άρχισα να χάνω το τραχηλικο πώμα. Ειχα μπει σε λανθάνουσα φάση τοκετού.

Το σώμα μου όμως είχε άλλη γνώμη. 39+6 22.30 κι ενώ χαλαρώνω στον καναπέ νιώθω κάπως. Πάω τουαλέτα και διαπιστωνω τρομερή αιμορραγία. Πανικός! Καλώ την Κατερίνα η οποια ψυχραιμη μου λέει να πάω στο μαιευτήριο. Στο μεταξύ ενημερώνει τον γιατρό και το μαιευτήριο. Σε 10 λεπτά ήμουν εκεί.

Στην είσοδο ενήμεροι όλοι. Μπαίνω και με παραλαμβάνουν 3 άτομα. Μου βάζουν αμέσως παλμογραφο και ακούω το μωρό. Εκεί ηρεμώ ότι το μωρο μου ζει και συνειδητοποιώ ότι το όνειρο του vbac μόλις έσβησε! Τότε έφτασε και ο γιατρός. Τρομερά γρήγορα! Με ενημερώνει ότι μπαίνουμε για καισαρική γιατί έχουμε αποκόλληση πλακούντα. Μέχρι να με ετοιμάσουν κατέφθασε και η Κατερίνα. Με κράτησε αγκαλιά και με καθησύχασε!

Λίγο πριν μπούμε ο γιατρός με ρώτησε αν συμφωνώ να με εξετάσουν για να δουν μήπως το μωρό είναι χαμηλά για να προσπαθήσουμε. Ο γλυκός μου πάντα ρωτούσε για οτιδήποτε θα έκανε στο σωμα μου. Με άγχος μη με πονέσει ή μη δυσανασχετησω. Το μωρό ψηλα κι έτσι μπήκαμε στο χειρουργείο.

Εγώ με κλάματα, τρόμο και τάσεις για κρίση πανικού. Τους τρέλανα. Παρόλα αυτά η Κατερίνα πάντα στο προσκεφάλι μου ήρεμη. Να μου εξηγεί όλη τη διαδικασία, να με ενημερώνει για κάθε κίνηση. Και βγήκε το μωρό μου 23.40 τη νύχτα. Η Κατερίνα μου τον έδωσε αμέσως. Μου απελευθέρωσε τα χέρια και μου τον έδωσε στο στήθος αμέσως μόλις τον έβγαλαν από μέσα μου. Έτσι μείναμε έως ότου τελειώσει η επέμβαση, εκτός από ένα μικρό διάλειμμα για ζύγισμα του μωρού και την πρώτη εξέταση.

Βγήκαμε ύστερα από 40 λεπτά και δε μεταφέρθηκα στο χωρο ανανηψης. Πήγαμε εγώ, ο σύζυγός μου (Γιώργος), το μωρό, ο γιατρός και η Κατερίνα σε ένα δωμάτιο ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό ώσπου να περάσει η επήρεια της επισκληριδιου. Αυτή ήταν η ωραιότερη στιγμή της γέννας μου. Είχαμε πια όλοι χαλαρώσει. Κάναμε αστεία, βγάζαμε φωτογραφίες, γελούσαμε, εγώ θηλαζα, ο Γιώργος έκανε bonding skin to skin με το μωρό. Ένιωθα υπέροχα!!!!! Ήμουν ήρεμη ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονταν εμένα και το μωρό μου!!!

Η ανάρρωση μου ήταν εκπληκτικά γρήγορη. Εντός 3 ωρών περπάτησα και μέσα στις επόμενες 40 ώρες έφυγα και από το μαιευτήριο. Ένιωθα αμέσως εντελως καλά! Σαν να μην είχα κάνει ποτέ χειρουργείο.

Η Κατερίνα ήρθε τα επόμενα 2 πρωινά να με δει στο μαιευτήριο, παρότι αυπνη και κουρασμένη, για να με βοηθήσει με το θηλασμό. Ήρθε και στο σπίτι για ζύγισμα του μωρού και όποια άλλη βοήθεια χρειαζόμουν. Και πάντα ήταν εκεί. Στο τηλέφωνο ή στο viber για ο,τι χαζό κι αν Ρωτούσα. Παρότι αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με το θηλασμό, οι συμβουλές της βοήθησαν το παιδί μου να θηλάσει αποτελεσματικά!

Συμπερασματικά, το tolac μου απέτυχε, αλλά κέρδισα μια εκπληκτική εμπειρία καισαρικης που ούτε φανταζόμουν! Και 2 ανθρώπους, τρομερούς επαγγελματίες και φοβερούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Τους ευχαριστώ βαθύτατα για την εμπειρία που προσέφεραν σε μένα και το μωρό μου και που μας έσωσαν κυριολεκτικά!!!!

Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ!!!

Δεν υπάρχει γέννα χωρίς πόνο. Και αυτό είναι το τέλειο. Γιατί από τη βαθιά και εσωτερική προσπάθεια μας ερχόμαστε κοντά με ένα θαύμα, τη γεννηση μιας νέας ζωής. Δε υπάρχει κερδίζω χωρίς χάνω και αυτή είναι η ομορφιά γιατί δενεσαι , συνδέσαι , καταθέτεις κομμάτι του εαυτού σου, προσπαθείς και "αμείβεσαι".Αυτό μας συνδέει με την ύπαρξη μας. Αρκεί να μην αντιστεκόμαστε στον πόνο "της γέννας" γιατί ειναι το εισητηριο της ζωής.

Ο τοκετός στο σπίτι είναι μια από τις πιο όμορφες ,έντονες και βαθιές εμπειρίες της ζωής μου. Είχα ελευθερία κινήσεων, εκτιμώ το γεγονός ότι μπορούσα να πάρω το χρόνο μου μόνη μου και να συνδεθώ με το έμβρυο. Να το βιώσω όπως ακριβώς είχα ανάγκη και ένιωθα. Έκανα μπάνιο στη μπανιέρα μου , υπήρχε χαμηλός φωτισμός, ησυχία, και ακούγονταν απαλα η μουσική που ειχαμε επιλέξει. Το μεγαλύτερο παιδί μου κοιμόταν στο δωμάτιο του. Ήταν με τον δικό του τρόπο μαζί μας. Κάτι που με καθησύχαζε βαθιά. Οι μαίες ήταν εκεί για εμάς , σαν "φυλακές άγγελοι" και καθοδηγητές όπου χρειαζόταν με τη ήρεμη φωνή τους , τα λόγια τους, το άγγιγμα τους όταν χρειαζόταν και τον έλεγχο της καρδιάς του εμβρύου πολύ διακριτικά. Λόγια τους όπως " μην αντιστέκεσαι. Είναι η Αέλια που έρχεται κοντά σου" "τα πας πολύ καλά" και απαλά η ενεργητική παρουσία τους δίπλα μας χωρις λόγια. Παρουσία με εμπιστοσύνη σε εμάς ότι μπορούμε να τα καταφερουμε και ξέρουμε ακριβώς τι έχουμε ανάγκη . Με σεβασμό. Ο σύντροφός μου ήταν μαζί μας σε ολη τη διαδικασία του τοκετού με την παρουσία του να είναι απαραιτητα βοηθητική για εμάς και υποστηρικτική. Το άγγιγμα του , το βλέμμα του, η εμπιστοσύνη του, ο χώρος που μας έδινε, η ενέργεια τού. Και καθώς ήμουν ελεύθερη να κάνω ότι κίνηση είχα αναγκη.

Ενιωθα ότι θέλω να σηκωθώ και να κινηθώ οπως εμένα με ανακούφιζε και χρειαζοταν το σώμα μου . Δεν διήρκεσε πολύ και τότε εμφανίστηκε το κεφαλάκι της Αελιας. Ο σύντροφός μου με κρατούσε αγκαλιά και οι μαιες ηταν παρούσες , βοηθητικες και μη παρεμβατικές στη διαδικασία της εξώθηση. Έγινε απόλυτα με το δικό μας ρυθμό χωρίς βία. Κάποιας στιγμή με ρώτησε η μαία αν θέλω να πιάσω το κεφάλι της γιατί είχε εμφανίστει. Ακούμπησα τη Αέλια το χέρι μου και από εκείνη τη στιγμή "μπήκα σε άλλη διάσταση" δεν υπήρχε πια πόνος παρα μόνο ροή και ήμουν ένα με αυτή. Και πολύ σύντομα και μαγικά είχα την Αέλια στην αγκαλιά μου. Πρωτοσυναντησα την Αελια λέγοντας " είμαι πολύ περήφανη" . Ειναι από τις πιο μαγικές εμπειρίες στη ζωή μου και σημαντικές για την όλη πορεία της ζωής μας και της εξέλιξης μου. Το πρωί ο γιος μας που ξυπνησε συνάντησε μια έκπληξη και γέμισε το προσωπάκι του φως!!!! Ήταν και είναι μαγικό!

Εύχομαι σε όλες τις γυναικες να εμπιστεύονται τις βαθύτερες κατευθυνσεις τους και τα σώμα τους και το εμβρυο που όλους αυτούς τους μήνες της εγκυμοσύνης τα κατάφεραν μέχρι τον τοκετό μαζι και να βιώνουν με εμπιστοσύνη τη γέννα τους γιατί εκτός από ένα βρέφος γεννιέται και μια μητέρα. Και όσο και αν αυτό έχει πόνο διαλύεται όταν μπαίνουμε στην άλλη διάσταση που περιέγραψα, οταν ακούσαμε τον βαθύτερο εαυτό μας και τελικά βιώνουμε το θαύμα . Να είστε καλά και να εμπιστεύεστε την ύπαρξη σας!

Ήταν Μάρτιος του 2019 όταν στα χέρια μου κρατούσα τη Β χοριακή με ανεβασμένη τιμή, μετά από χρόνια προσπαθειών.  Έκλαιγα με αναφιλητά από χαρά. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αν η εγκυμοσύνη μου είναι φυσιολογική και χωρίς προβλήματα, ήθελα να γεννήσω φυσικά χωρίς αναίτιες παρεμβάσεις.

Έτσι ξεκίνησε και η συνεργασία μας με τον γυναικολόγο, κ. Σταμάτη Στουρνάρα, ο οποίος  στην πορεία έγινε «ο Σταμάτης μας». Ένας γυναικολόγος με αγάπη για τη δουλειά του, εξαιρετικός επιστήμονας, ενσυναίσθηση και σεβασμό στη γυναικεία φύση.

Μέσα από το Σταμάτη βρήκαμε τη μαία μας, Κατερίνα Γεωργακούλα. Από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας μας, από το τηλέφωνο,  κατάλαβα ότι υπήρχε χημεία και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε άψογα. Τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης, η Κατερίνα μας προετοίμασε για τον τοκετό, τον θηλασμό, την περιποίηση του μωρού και αισθανθήκαμε σίγουροι να γίνουμε γονείς.

Ένα βράδυ του Νοέμβρη, στις 39+2 εβδομάδες,  το μωρό μας αποφάσισε να έρθει στον κόσμο. Τα νερά έσπασαν στις 03:15 και η πρώτη μου επαφή ήταν η Κατερίνα. Με καθησύχασε, μου υπενθύμισε τις ανάσες, τις στάσεις και ετοιμάστηκε να έρθει στο πλευρό μου. Δεν άργησε να έρθει σπίτι μας και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια. Με μουσική της επιλογής μας, χαμηλό φως και με τη βοήθεια του συζύγου μου σε εναλλαγές στάσεων, χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε σε διαστολή 8.

Αποφασίσαμε να φύγουμε για το μαιευτήριο. Καθ´ οδόν για το μαιευτήριο αγχώθηκα. Στο σπίτι ένιωθα ασφάλεια. Ένιωσα πως θα μπορούσα να γεννήσω και στο σπίτι.

Μπήκαμε στο δωμάτιο του τοκετού με τον σύζυγό μου, τον Σταμάτη και την Κατερίνα, γεμίσαμε την μπανιέρα, ο φωτισμός ήταν χαμηλός και άρχισα και πάλι να συγκεντρώνομαι στις ανάσες μου και στο μωρό μου. Η απαλή φωνή της Κατερίνας δίπλα μου να με ενθαρρύνει ήταν αυτό που με χαλάρωσε και με βοήθησε να συνεχίσω. Στις επόμενες δυο ώρες είχα το αγοράκι μας στην αγκαλιά μου, δέρμα με δέρμα. Έκλαιγα από απόλυτη ευτυχία!

Αμέσως με τη βοήθεια της Κατερίνας θήλασα το μωρό μου. Για τις επόμενες μέρες ο Σταμάτης και η Κατερίνα ήταν στο πλευρό μου για ότι χρειαζόμουν.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον γιατρό μου και την νεραϊδούλα μαία μας για το σεβασμό, την αγάπη και την εμψύχωση που μου προσέφεραν. Χωρίς εσάς δεν θα είχα αυτό τον υπέροχο τοκετό. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερη ομάδα. Με τον σύζυγό μου είχαμε την πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μας.

Η κόρη μου, η Κασσάνδρα μου, γεννήθηκε στις 3/12/2014, 09:00 π.μ., με προγραμματισμένη καισαρική τομή στις 37+2 εβδομάδες, με βάρος 1.730 gr και νοσηλεύτηκε στη ΜΕΝΝ για 20 μέρες (τις πρώτες 10 σε θερμοκοιτίδα). Η καισαρική για εμένα ήταν μια τραυματική εμπειρία αφενός σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Έτσι λοιπόν ήμουν αποφασισμένη πως την επόμενη φορά θα γεννήσω φυσιολογικά.

Τρεισήμισι χρόνια αργότερα, αποφασίσαμε με τον Τέλη να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για δεύτερο παιδί. Ενάμιση μήνα μετά, η επίσκεψη σε γυναικολόγο της περιοχής (προάστιο Αθήνας) επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη. Ήμασταν και οι τρεις μας πολύ ευτυχισμένοι, για εμένα όμως δεν άργησε να έρθει η αγωνία για το αν όλα θα πάνε καλά και αν θα καταφέρω αυτή τη φορά να έχω έναν φυσιολογικό τοκετό.

Πέρασαν οι μήνες, φτάσαμε στις 30 εβδομάδες και όλα έβαιναν καλώς, τόσο με εμένα όσο και με το μωρό. Μετά το τέλος του υπέρηχου, ο γιατρός (συνεργάζεται με δημόσιο Νοσοκομείο) ανέφερε πως θα πρέπει να δρομολογήσει το χειρουργείο, παρόλο που όλον αυτόν τον καιρό δεν είχε γίνει λόγος για καισαρική τομή και εμείς αφελώς θεωρούσαμε πως δεν ήταν απαραίτητη. Αργότερα την ίδια ημέρα, διαπίστωσα ότι κάναμε λάθος, καθώς στην Ελλάδα κάποιοι γυναικολόγοι πραγματοποιούν Φυσιολογικό Τοκετό μετά από Καισαρική Τομή (VBAC) και ακόμα λιγότερες γέννες έχουν γίνει σε δημόσια μαιευήτρια.

Μετά απο δύο μήνες, αρχές του 9ου, με πολύ άγχος, αγωνία, αναζήτηση και διάβασμα, αποφασίσαμε να αλλάξουμε ιατρική ομάδα και κλείσαμε ραντεβού με την μαία Κατερίνα Γεωργακούλα και τον γυναικολόγο Σταμάτη Στουρνάρα. Απο την πρώτη στιγμή κατάφεραν να μας κάνουν να αισθανθούμε ηρεμία, ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Λόγω της ήδη προχωρημένης εγκυμοσύνης, έκανα αρκετές συναντήσεις προετοιμασίας-τοκετού στο σπίτι με την Κατερίνα. Μέσα σε μερικές εβδομάδες έμαθα τα πάντα για το σώμα μου, την εγκυμοσύνη και το μωρό μου, καθώς μας εξήγησε τα πάντα λεπτομερώς και με τρόπο κατανοητό.

Στον τελευταίο μου υπέρηχο από εμβρυομητρικό στις 40+1 εβδομάδες τα αμνιακά υγρά ήταν πάρα πολύ κάτω του φυσιολογικού ορίου (ανιδράμνιο) και το μωρό βρισκόταν σε οπίσθια θέση. Έτσι λοιπόν ο Σταμάτης και η Κατερίνα μου πρότειναν να μην περιμένουμε άλλο και την Παρασκευή στις 40+4 η Κατερίνα ήρθε στο σπιτι και εφαρμόσαμε φυσικές μεθόδους πρόκλησης τοκετού: ήπια πολλές κούπες με βότανα, έκανα πολλές ασκήσεις εμπέδωσης του εμβρύου, περπατήσαμε παρέα, έβγαλα γάλα και με είχε ήδη συμβουλέψει να αυξήσουμε τις ερωτικές επαφές την τελευταία αυτή εβδομάδα και να βρίσκομαι σε κίνηση. Τελικά, τα καταφέραμε και το μεσημέρι γύρω στις 15:30 συνειδητοποίησα πως ξεκίνησαν οι συστολές. 

Φύγαμε για το μαιευτήριο και έγινε η εισαγωγή, γύρω στις 00:30 μπήκαμε στην αίθουσα τοκετού με μικρή διαστολή και μου έβαλαν έναν φορητό καρδιοτοκογράφο για να έχω ελευθερία κινήσεων, αφου διαπιστώθηκε πως μόνον όταν ήμουν ξαπλώμενη έπεφταν οι παλμοί του μωρού.

Το δωμάτιο ήταν σχεδόν σκοτεινό και μαζί μου βρίσκονταν μόνο ο Τέλης και η μαία. Χάρη στην υποστήριξή τους ήμουν καθ’ όλη την διάρκεια του τοκετού απόλυτα συγκεντρωμένη στις αναπνοές μου, δυνατή κατά την διάρκεια των συστολών και ήρεμη μόλις έφευγαν. Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δύσκολο, όμως χάρη σε εκείνους τα κατάφερα. Ο Σταμάτης παρακολουθούσε και επιτηρούσε διακριτικά τον τοκετό χωρίς να παρεμβαίνει. Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν όταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ένιωσα το μωρό στον κόλπο, ζήτησα να σηκωθώ, καθώς εκείνη την στιγμή ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι και ξεκουραζόμουν. Έκατσα στα τέσσερα σε ένα στρώμα στο πάτωμα για να ξεκινήσω τις εξωθήσεις και μετά απο μερικές προσπάθειες ξεπρόβαλε πρώτα το κεφαλάκι του και ύστερα ολόκληρο το μώρο μου. Η Κατερίνα τον έπιασε και κατευθείαν μου τον έδωσε.

Το Σάββατο 26/01/2019 και ώρα 06:45 αγκάλιασα για πρώτη φορά τον γιο μου, Μιχάλη. Όλος ο πόνος και η κούραση εξαφανίστηκαν με μιας και την θέση τους έδωσαν  σε μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας που τον κρατούσα στα χέρια μου, ικανοποίησης που κατάφερα να γεννήσω έτσι όπως είχα φανταστεί και ανακούφισης που όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Περάσαμε την επόμενη ώρα αγκαλιασμένοι στο κρεββάτι, όπου και θήλασα κατευθείαν. Πριν μας μεταφέρουν στο δωμάτιο και το μωρό στον παιδίατρο, τον κράτησε και ο Τέλης αγκαλιά skin to skin.

Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη εμπειρία, έως και ονειρική θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω, κάτι που δεν περίμενα. Πίστευα ότι θα ήταν επώδυνη και κουραστική, αλλά διαψεύστηκα. Και όλα αυτά τα χρωστάω στην Κατερίνα και τον Τέλη που ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή, μου κρατούσαν το χέρι και με καθοδηγούσαν με τις φωνές τους εκείνες τις δύσκολες ώρες. Έυχομαι όλες οι γυναίκες να είναι τόσο τυχερές όσο ήμουν εγώ και να βιώσουν έναν τοκετό με σεβασμό και αγάπη.

Η Κατερίνα πλέον είναι ο άνθρωπός μου, ξεκινήσαμε από την προετοιμασία γονεϊκότητας και επιλέξαμε με τον σύζυγό μου ο τοκετός να γίνει στο σπίτι. Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου! Η Κατερίνα ήταν δίπλα μου σαν άγγελος, τα καταφέραμε άψογα μαζί! Ευχαριστώ για όλα!

Δεν ξέρω πως θα βάλω όλα όσα έχω να πω σε μια σειρά, το σίγουρο είναι πως δε θα άλλαζα τίποτα και καμία από τις αποφάσεις που πήρα, μαζί με τον άντρα μου, στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Θέλαμε έναν φυσικό και ήρεμο τοκετό με ασφάλεια και σεβασμό και αυτό καταφέραμε. Ήμουν στισ 40+5 ημέρες όταν ξεκίνησαν ήπιες συσπάσεις το πρωί. Τηλεφώνησα στη μαία ήρθε με είδε, με καθυσήχασε πως όλα βαίνουν καλώς και είπαμε να δούμε πως θα συνεχιστεί η μέρα.

Οι συσπάσεις συνέχιζαν μέσα στη μέρα αλλά ένιωθα αρκετά καλά. Γύρω στις 18:00 και επειδή δεν είχαν σταματήσει, ήρθε πάλι η μαία μας και με είδε. Κάναμε και ένα καρδιογράφημα στη μπέμπα και όλα ήταν καλά. Κατά τις 22:00 καταλάβαινα πως άρχιζα και βάραινα και οι συσπάσεις διαρκούσαν περισσότερο. Μπήκα να κάνω ένα ζεστό ντουζ όπως μου πρότεινε η Κατερίνα (η μαία που σας έλεγα) μέχρι να έρθει.  Μετά από λίγο αποφασίσαμε να πάμε στο μαιευτήριο και να συνεχιστεί εκεί ο τοκετός όπως είχαμε προγραμματίσει. Όταν φτάσαμε ήμουν 9 εκατοστά και κάπου εκεί εφόσον ανέβηκα στην αίθουσα τοκετών, έσπασαν τα νερά μόνα τους. Ήμουν ελεύθερη να κινηθώ, να αλλάξω θέση θυμάμαι να με έχει ο άντρας μου αγκαλιά και όταν ερχόταν η συστολή να γυρνάω στα γόνατα.

Ένιωθα πλήρως συγκεντρωμένη και δυνατή. Και μετά από λίγο ένιωσα ότι έπρεπε να σπρώξω. Με δύο φορές το παιδί μου γεννήθηκε τόσο ήρεμα ήμουν η πρώτη που το έπιασα αγκαλιά και ο άντρας μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο μετά από λίγη ώρα. Πόσο μαγική στιγμή να γεννιέται το παιδί μου και εγώ να είμαι εκεί και να το αγκαλιάζω. Ευχαριστώ ειλικρινά αρχικά τον άντρα μου που με στήριξε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και έπειτα την μαία μας την Κατερίνα που ήταν εκεί σαν βράχος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μας λύνει προβληματισμούς και να μας ενθαρρύνει στα μαθήματα προετοιμασίας και στην ώρα του τοκετού που μου έδωσε την ευκαιρία να γεννήσω το παιδί μου και όχι να μου το ξεγεννήσει.

Ευχαριστούμε από καρδιάς!

Υπέροχος χώρος. Η Κατερίνα είναι η πιο καταρτισμένη και στοργική μαία που έχω γνωρίσει ποτέ! Νιώθω τυχερή που την είχα δίπλα μου στον τοκετό μου.