Εμπειρίες
Αν με ρωτούσες πριν μείνω έγκυος θα σου έλεγα γιατί όχι καισαρική;
Καλύτερα να μην καταλάβω τίποτα. Και αυτό γιατί υπάρχει αυτή η έλλειψη ενημέρωσης περί εγκυμοσύνης και τοκετού. Αν με ρωτήσεις τώρα θα σου πω ότι δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα έναν τόσο όμορφο τοκετό.
Όταν λοιπόν έμεινα έγκυος και άρχισα να βιώνω αυτό το ασύλληπτο γεγονός που ένα νέο όργανο δημιουργήθηκε για να μεγαλώσει αυτή η κουκίδα που ακούγεται σαν καρδιά και μετά να πάρει μορφή ανθρώπου και τότε κατάλαβα ότι το σώμα μου δημιουργεί το παιδί μου, άρα το σώμα μου θα το γεννήσει, κάτι ξέρει και αυτή η φύση
Καμία αναίτια καισαρική, θα γεννήσω φυσιολογικά!
Άρχισα να ενημερώνομαι από αυτή την ομάδα, από άρθρα στο Ίντερνετ, βιντεάκια, βιβλία, σεμινάρια , από εμπειρίες άλλων, από όπου μπορούσα να αντλήσω πληροφορίες. Όταν είπα στον γυναικολόγο μου ότι θέλω να γεννήσω φυσιολογικά μου είπε ναι αλλά…. να ξέρεις υπάρχει αυτό το πρωτόκολλο, και τότε κατάλαβα ότι το να γεννήσω φυσιολογικά στο νοσοκομείο είναι θέμα τύχης, μαθαίνοντας και όλες τις παρεμβάσεις που συμβαίνουν ομολογώ πως φοβήθηκα να γεννήσω στο μαιευτήριο, οπότε αποφασίσαμε για τοκετό στο σπίτι.
Βρήκαμε την Μαρία κάναμε μαζί της προετοιμασία και συμφωνήσαμε να γεννήσω στο σπίτι μαζι και με την Κατερίνα. Εξετάσεις καλές, κύηση χαμηλού κινδύνου όλα πήγαιναν καλά, εννοείται πως άκουσα μερικά άστοχα σχόλια από γιατρούς που το μόνο που ήθελαν είναι να σε γεμίσουν φόβο, (πήγαινα σε δημόσιο νοσοκομείο για παρακολούθηση), μέχρι και για καισαρική ήθελαν να με βάλουν στις 39 εβδομάδες γιατί οι παλμοί του μωρού λέει ήταν χαμηλοί στο καρδιοτοκογράφημα, όπου εννοείται η εξέταση έγινε ξαπλωμένη ανάσκελα και όταν τους είπα να την κάνω καθιστή δεν δέχτηκαν (απλά υπέγραψα ότι φεύγω με δίκη μου ευθύνη).
Ήμουν αποφασισμένη κανείς δεν θα μου χαλάσει τη ψυχολογία!
Οι μέρες πλησιάζαν κι εγώ ανυπομονούσα.
Παρασκευή 40 εβδομάδες, τίποτα.
Κυριακή έκανα γενική στο σπίτι να είναι όλα έτοιμα, ήρθε παρέα το βράδυ και αράξαμε μέχρι αργά, φύγανε 12:30 και βγάλαμε τον σκύλο βόλτα για να περπατήσω και λίγο, ανέβηκα στον τρίτο όροφο με τις σκάλες, είχε προηγηθεί και ελεύθερη επαφή και λέω για το κλείσιμο ας φάω μια κουτάλια χούμους με καυτερό για να τα έχω κάνει όλα σήμερα ξάπλωσα λίγο μετά τη 1 αλλά όχι για πολύ, στις 2 και κάτι ξύπνησα από πόνους περιόδου, σκουντάω τον Παναγιώτη, ξεκινάει η γεννά του λέω κοιμήσου αν χρειαστώ κάτι θα σου πω. Παίρνω τηλέφωνο την Μαρία, μου λέει προσπάθησε να ξαπλώσεις, να ξεκουραστείς και κράτα δυνάμεις. Προσπάθησα 2 ώρες να κοιμηθώ, σηκώθηκα κατά τις 4 περπάταγα στο σπίτι ακούγοντας μουσική για να χαλαρώσω και μετά κάθισα στο γραφείο και ζωγράφιζα μετρώντας τα κύματα. Σηκώθηκε και ο Παναγιώτης και με βοηθούσε με το μέτρημα των συσπάσεων, λίγες ασκήσεις με τη μπάλα και μετά βολεύτηκα στο μπάνιο, αρχικά στη λεκάνη και ύστερα γονατιστή σε μια καρέκλα και το βάρος του κορμιού μου να πέφτει στον νιπτήρα με δυο τσατσάρες στις παλάμες μου. Τότε κατάλαβα το νόημα και τον τρόπο των αναπνοών που όλοι για αυτές μιλούν. Όσα και να διαβάσεις, στην πράξη τα κατανοείς. Οι μαίες στο σαλόνι παρατηρούσαν από την απόσταση που χρειαζόμουν χωρίς να με ενοχλήσουν, είχα υπνωτιστεί στη γέννα, ήμουν στο σήμα μου απορροφημένη στα κύματα. Φούσκωσαν τη πισίνα και μόλις γέμισε και ήρθε η ώρα να μπω, μπήκα και το νερό με ανακούφισε τόσο πολύ, χαλάρωσα, τόσο όσο είχα ανάγκη, για λίγα λεπτά δεν χρειαζόταν να κρατάω το σώμα μου, ήμουν άυπνη και είχε φτάσει μεσημέρι, είχα κουραστεί, έβαλα το χέρι μου από κάτω και ακούμπησα το κεφάλι του. Αυτό μου έδωσε δύναμη, είναι εδώ είμαστε κοντά. Ξεκουράστηκα όσο χρειαζόμουν και ένιωσα ότι θέλω να βγω από το νερό, βγήκα και κάθισα στο σκαμνί. Από πίσω μου ο Παναγιώτης να κρατάει κόντρα. Ήρθε η ώρα να σπρώξω. Μια σπρωξιά βγήκε το κεφάλι, περιμένουμε το επόμενο κύμα, έρχεται, ήρθε! Σπρώχνω, βλέπω από τον καθρέφτη ότι θέλει ένα τσακ ακόμα και συνεχίζω να σπρώχνω, 14:28 βγήκε, ΣΟΚ!
12 ώρες μετά! Άυπνη, εξουθενωμένη, τα ξέχασα ΟΛΑ.
Αυτή η πρώτη αγκαλιά, ποσά συναίσθημα ανάμεικτα. Έμεινε με τον λώρο, θήλασε αμέσως, δεν έκανε μπάνιο και ήμασταν skin to skin όλη μέρα. Μου μαγείρεψε ο Παναγιώτης και έφαγα καλά μετά τη γεννά. Τη μέρα την περάσαμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας και οι τρεις μας! Ποσά όμορφα συναισθήματα μαζεμένα. Νιώθω ευγνώμων για αυτό τον ήρεμο τοκετό που κύλισε σύμφωνα με τις ανάγκες τις δικές μου και του μωρού μου. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, χωρίς παρεμβάσεις.
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ!
Γέννα ΔΕΝ σημαίνει πόνος. Είναι κύματα!!
Κύματα που έρχονται και φεύγουν.
Έρχονται με μεθοδικότητα, μεγαλώνουν σιγά-σιγά ώστε να μπορείς να διαχειριστείς.
Μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι και αντέχεις.
Είναι το γυναικείο σώμα έτσι φτιαγμένο που όλες μπορούν!
Αν κάτι κρατήσετε από αυτή την δημοσίευση είναι ότι κάθε γυναίκα αξίζει μια όμορφη εμπειρία τοκετού. Ενημερωθείτε και διεκδικείστε τον τοκετό που θέλετε. Είναι το σώμα σας και το παιδί σας. Όσες ήδη έχετε μια εμπειρία φυσικού τοκετού, μοιραστείτε την, ίσως γίνει έμπνευση για μια μέλλουσα μαμά. Ίσως καμία μέρα καταφέρουμε να νικήσουμε τον φόβο που δυστυχώς υπάρχει σε μια τόσο φυσική διαδικασία
Η δική μου ιστορία τοκετού στο σπίτι περιλαμβάνει όσα έψαχνα εγώ να βρω στις αναγνώσεις άλλων γυναικών που γέννησαν κατ’ οίκον.
Αρχικά, για μένα η επιλογή αυτή ήταν μονόδρομος. Η μαιευτική βία και η παθολογικοποίηση της γέννας με άγχωναν πάρα πολύ σε μια περίοδο που κάνεις δε μιλούσε δημόσια γι αυτά.
Μέσα μου ήθελα πολύ να γεννήσω με ησυχία, οικειότητα, χωρίς περιττές παρεμβάσεις και κυρίως με σεβασμό και επαγγελματίες που έχω επιλέξει εγώ.
Πήγα στο irois, μίλησα με την Κατερίνα για τον τοκετό στο σπίτι, ένιωσα ασφαλής και παρακολούθησα τα μαθήματα τοκετού στο μαιευτήριο για να έχω πλήρη εικόνα για την τελική μου απόφαση μιας και είχα χρόνο μπροστά μου και φόβο αν θα έκανα τη σωστή επιλογή. Εννοείται είχα αγωνίες μέσα μου. Φρόντισα όμως να ενημερωθώ για να νιώσω σίγουρη για την επιλογή μου.
Φοβόμουν, αν δεν αντέξω τον πόνο και τι θα κάνω; ο σύζυγος μου που φοβόταν περισσότερο, μου είπε ”αφού υπάρχει plan b, τα μαζεύουμε και πάμε μαιευτήριο” αυτό μου κατεύνασε το άγχος.
Φοβόμουν αν συμβεί κάτι; σκέφτηκα σε πόσες γνωστές μου συνέβη κάτι στο μαιευτήριο κυρίως λόγω παρεμβάσεων και σκέφτηκα ότι στο σπίτι μειώνονται αυτές οι πιθανότητες. Εξάλλου ο, τι και να συμβεί σε 15 λεπτά θα είμαι στο μαιευτήριο.
Επισκέφθηκα οφθαλμίατρο και καρδιολόγο για να πάρω και από αυτούς το οκ. Οχι ότι ήταν απαραίτητο, αλλά σίγουρα αισθανόμουν μέσα μου καλύτερα ενώ παράλληλα είχα πάρει και τη γνώμη των γιατρών που εμπιστευόμουν. Αφού και αυτοί μου είπαν ότι αν θέλω, μπορώ να γεννήσω σπίτι, είπα μέσα μου τέλος. Αυτή είναι η σωστή απόφαση για σένα. Αυτό θέλει η καρδιά σου τόσο για τον εαυτό σου όσο και για το μωρό που έρχεται. Σταμάτησα να το συζητώ και εσωστράφηκα.
Όταν έσπασαν τα νερά ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα ότι ήταν κάτι ”ξαφνικό” και “απότομο”. Δεν ου είχε μιλήσει ποτέ κανείς γι αυτή τη στιγμή!
Οι συσπάσεις που ήρθαν λίγο μετά ήταν σύντομες μεταξύ τους κι αυτό με εξάντλησε στο τέλος. Σημαντικό ρόλο είχε και η παρουσία των μαιών μου. Δε θα αισθανόμουν σίγουρη χωρίς αυτές. Επισης οι αναπνοές, ένα χτενάκι και η εστίαση στο μέσα μου με βοήθησαν να ανταπεξέλθω.
Δε θα έλεγα ότι είναι πόνος ακριβώς. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν πόνεσα, εξαντλήθηκα λόγω της συχνότητας των συσπάσεων. Είναι κάτι που όμως αντέχεται. Εγώ το άντεξα.
Έπειτα η φάση του “σπρωξίματος”. Θα νιώσεις αυτόματα ότι θες να σπρώξεις. Κυριολεκτικά. Δεν το ελέγχεις. Ούτε εκεί πόνεσα. Θέλεις όμως δύναμη για να σπρώξεις. Πολλή δύναμη. Ξανά και ξανά. Ένα κάψιμο την ώρα που ξεπροβάλλει το κεφάλι. Και λίγα προσεκτικά σπρωξίματα ακόμα υπό την καθοδήγηση των υπέροχων αυτών μαιών. Κι έπειτα το μωρό στην αγκαλιά. Και ο μεγαλύτερος φόβος μου: τα ράμματα. Πιο πολύ κι από τη γέννα. Τελικά ούτε τα κατάλαβα ποτέ. Επανήλθα πολύ εύκολα και σύντομα. Δεν πόνεσα. Μπορούσα να καθίσω χωρίς να με ενοχλούν. Ήμουν σπίτι μου. Στην άνεση, την ησυχία, την ηρεμία και το μωρό μου αγκαλιά. Τον σύζυγο και τη μητέρα μου δίπλα μου. Με τις ευγενικές και υπέροχες παρουσίες (Κατερίνα και Μαρία).
Λίγο πριν βγει το μωρό, εκεί που ένιωσα για δευτερόλεπτα ότι δεν αντέχω, αναρωτήθηκα μέσα μου ”θα προτιμούσε τώρα να ήσουν στο κρεβάτι του μαιευτηρίου με λίγη επισκληρίδιο; ” ΟΧΙ, απάντησα μέσα μου. Ένιωσα ξανά ότι είμαι στο σωστό δρόμο, ακολουθώ τα θέλω μου και προχώρησα δυνατή.
Θα το έκανα ξανά και ξανά. Μακάρι όλες οι γυναίκες να έχουν τη δυνατότητα σωστής ενημέρωσης και την πολυτέλεια της επιλογής.
Ευχαριστώ θερμά για όλα όσα βίωσα. Όπως ήθελα.
Φάνια
Νιώθω τυχερή και ευγνώμων που διάλεχτηκαμε να πορευτούμε μαζι στους τοκετούς του Αλέξανδρου και της Αέλιας.
Και οι δυο εμπειρίες ήταν “ουαου” και ξεχωριστές. Αντανακλώντας την πραγματική ζωή οτι η ανατροπή ειναι κομμάτι της.
Θα μιλησω για τον τοκετό του Αλέξανδρου! Ήσασταν οι φωνούλες που είχα ανάγκη να με οδηγούν πίσω στο δρόμο της δύναμης μου όταν θολωνε το τοπίο για εμένα.
Η υπομονη σας, η ευγενική συμπαράσταση σας, το τρυφερό άγγιγμά σας, η πίστη σας στη διαδικασια, η εμπιστοσύνη σας σε εμένα και τον Αλέξανδρο , οι μαιευτικες κατευθύνσεις σας, η ηρεμία σας, η παρουσία σας με συγκινούν και εκεινη την ώρα με βοήθησαν να συνδεθώ με την εσωτερική πηγή της δύναμη μου περνώντας με θάρρος και σιγουριά μέσα από την πύλη φόβου για τον επικείμενο πόνο και να που κατάφερα με την συμπαράστασά σας να συνδεθω ξανά με το θαύμα της ζωής και να γεννήσω το παιδακι μας, τον Αλέξανδρο μας! Σας ευχαριστώ! Εχετε ξεχωριστή θέση στην καρδιά, γιατι μαζι σας εχω βιώσει εμπειρίες ζωτικης σημασίας για τη ζωη μου.
Ευχαριστώ επίσης και τη Ροζαλία να της μεταφέρετε που με τη γλυκύτητα της και την τρυφερ’οτητα της στα λόγια της στο άγγιγμα της και στο βλέμμα της μου συμπαράσταθηκε και με με ξανασυνεδεε ευγενικά με τη “δυνατότητα” και μου έλεγε “θα πέρασει” χαιδεύοντας με, δηλαδή μπορείς να τα καταφέρεις!
Μου μένει απο αυτη την εμπειρία τοκετού που ζησαμε μαζί οτι “αν δεν πιεστείς δε θα βγει κάτι ” . Δηλαδή εαν δεν ξεπεράσεις τα όρια του φόβου για τον πιθανό πόνο, δε θα δεις τι σε περιμενει απο την αλλη μερια!
Κατανοώ οτι Δεν ειναι ο πονος το εμπόδιο, αλλά ο φοβος για τον πόνο.
Ωστόσο ο πόνος εαν εμπιστευτείς οτι δε θα σε καταπιεί και έχεις και καταλληλους ανθρωπους στο πλαι σου να σε στηρίζουν και εγω ειχα εσας και τον Αντυ, μπορεί να γινει ο μοχλός για ζωτικης σημασία εμπειρίες που μας διευρυνουν, μας εξελίσσουν και μας ανθρωπεύουν.
Σας αγαπώ !
Ως νέος πατέρας θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα του IROIS που τόσο πολύ βοήθησε εμένα και τη γυναίκα μου να διανύσουμε το όμορφο ταξίδι της κύησης, του τοκετού και της τωρινής πλέον φροντίδας του γιού μας.
Νιώθω βαθιά ευγνώμων για όσα έμαθα στα μαθήματα φυσιολογικού τοκετού. Αν δεν γνώριζα όλα αυτά που μας έμαθαν η Κατερίνα και η Δέσποινα νιώθω ότι θα είχα πολύ περισσότερο άγχος ειδικά στον τοκετό και δεν θα βοηθούσα τη γυναίκα μου.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε μέλλοντες γονείς.
Επίσης, συνιστώ τα μαθήματα πρώτων βοηθειών για βρέφη και παιδιά, γνώσεις σημαντικές που όλοι οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν.
Σας ευχαριστώ πολύ…. Είστε εξαιρετική ομάδα… Συνεχίστε να αφαιρείτε άγχη και βάρη από τους νέους γονείς σε αυτό το περιβάλλον της Ελλάδας που σίγουρα δεν είναι φιλικό για τις εγκύους και τα παιδιά μας…. Αν υπήρχαν παραπάνω αστέρια θα τα έβαζα….!!!!!!
Το να παρακολουθήσω τις ομάδες προετοιμασίας του Irois κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω για τον εαυτό μου και για το παιδί μου!
Έλαβα τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να φτάσω στο μαιευτήριο χωρίς το φόβο «για το άγνωστο» που διακατέχει τις κοπέλες που γίνονται μητέρες για πρώτη φορά. Με την πολύτιμη βοήθεια της Κατερίνας ως μαίας μου και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά, φέρνοντας στον κόσμο το παιδί μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Ένα τεράστιο θερμό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι λίγο για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου!!!!
Με τη βοήθεια της Κατερίνας είχαμε μια μοναδική εμπειρία τοκετού. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε μέλλουσα μανούλα! Όλα έγιναν πιο ευκολα χάρη στη συμβουλευτική από το Irois και στην καθοδήγηση της Κατερίνας!
Κατερίνα μου είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για το κέντρο αυτό και που κατάφερες να κάνεις το ονειρό σου πραγματικότητα γιατί εμένα με βοήθησες να κάνω το δικό μου όνειρο πραγματικό και να φέρω στον κόσμο το αγγελούδι μου!!!
Ήρεμη, γλυκιά και αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει γιατί το κάνει με πολλή αγάπη!!!
Αξίζει να έχετε την ευκαιρία να δείτε κι από κοντά το πόσο βοηθάνε τα μαθήμτα ανώδυνου τοκετού και γενικότερα όλες αυτές οι εμπειρίες που θα σας βοηθήσουν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετά!!!
το Irois ειναι ένας υπέροχος και φιλόξενος χώρος και όλα τα κορίτσια είναι πάντα πρόθυμα χαμογελαστά, κάνοντας σε να νιώθεις πολύ άνετα.
Επισκεφτήκαμε το Ιrois με τον άνδρα μου για να παρακολουθήσουμε την ομαδα τοκετού όπου μάθαμε πράγματα που μας άνοιξαν τους ορίζοντες για το πώς πρέπει να είναι ένας τοκετός και όλα τα παρελκόμενα. Γνωρίσαμε επίσης και αλλά ζευγάρια που κρατάμε επαφή, μιλάμε μεταξύ μας και μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας ως νέες μαμάδες, βοηθώντας η μια την άλλη.
Η Κατερίνα ήταν πάντα εκεί για εμάς από τον τοκετό μου ως μαία μου, που χάρη σε αυτήν απέφυγα μια σίγουρη καισαρική και θα την ευγνωμονώ για αυτό, όπως και επίσης που μου έμαθε τον σωστό τρόπο θηλασμού και πετύχαμε 100% και σε αυτόν τον τομέα. Ηταν πάντα εκεί να μου λύνει απορίες και να με συμβουλεύει σωστά πριν και μετά τον τοκετό.
Επίσης παρακολούθησα την γυμναστική εγκύων που ήταν εκπληκτική και προετοίμασα το σώμα μου σωστά για τον τοκετό. Τώρα που έχει έρθει το μωράκι περιμένω πως και πως το βρεφικό μασάζ και μάθημα κοινωνιολογίας όπως και τα υπόλοιπα σεμινάρια που πραγματοποιεί το Irois!! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί τα κορίτσια είναι απόλυτα καταρτισμένες και η βοήθεια τους στο είναι κάτι παραπάνω απο πολύτιμη για τους νέους γονείς.
Πάντα ονειρευόμουν την στιγμή που θα γίνω μαμά. Κι όταν έμεινα έγκυος ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά.
Ποτέ δεν με φόβισε η ιδέα του τοκετού. Και πραγματικά όταν ξεκίνησαν οι πρώτοι πόνοι ήμουν πολύ ψύχραιμη, έτοιμη και πλήρως ενημερωμένη για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα!
Όσο και να έχεις διαβάσει, όσα και να σου έχουν πει, όσο και να σε έχουν προετοιμάσει, η στιγμή εκείνη νομίζω είναι για την κάθε γυναίκα μοναδική και διαφορετική. Ευτυχώς εγώ είχα απ’ την αρχή δίπλα μου την μαία μου που με στήριξε και με βοήθησε πάρα πολύ να ξεπεράσω κάθε φόβο και πόνο. Νόμιζα ότι ο πιο σημαντικός άνθρωπος σε μια γέννα είναι ο σύντροφός σου και φυσικά ένας καλός γιατρός. Τώρα πια έμαθα πως μια καλή μαία, και πόσο μάλλον αν είναι δικός σου άνθρωπος, είναι το πάν για έναν όμορφο φυσιολογικό τοκετό. Αυτή βρίσκεται δίπλα σου όλη την ώρα, αυτή σε στηρίζει και σου θυμίζει όλα αυτά για τα οποία έχεις προετοιμαστεί τόσο καιρό.
Ψυχολογικά και σωματικά ήμουν προετοιμασμένη κατάλληλα κι εφόσον και το μωρό ήταν σε καλή κατάσταση και θέση δεν είχα να φοβάμαι τίποτα.
Όταν ξεκίνησαν οι πόνοι ήμασταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία. Την φώναξα να έρθει όταν ένιωσα ότι μπήκαμε στην τελική ευθεία. Ήταν μαζί μου όλο το βράδυ χωρίς όμως να υπάρχει κάποια αλλαγή. Νομίζαμε ότι θα έχω άλλη μια μέρα περίπου κι έτσι έφυγε. Μια ώρα μετά έσπασαν τα νερά, οπότε η διαδικασία επισπεύτηκε και ταυτόχρονα οι πόνοι έγιναν αφόρητοι. Ετοιμαστήκαμε και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο, πάντα με τη μαία μου μαζί να με βοηθάει να διαχειριστώ αυτόν τον πρωτόγνωρο για μένα πόνο.
Πόνεσα πολύ, ποια μάνα άλλωστε δεν πονάει όταν φέρνει στον κόσμο το παιδί της. Είχα την τύχη όμως να γεννήσω τόσο όμορφα και φυσιολογικά, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς να χρειάζεται να είμαι καθηλωμένη στο κρεβάτι, χωρίς φάρμακα και αναισθητικά, έζησα την κάθε στιγμή του τοκετού μου. Έβγαλα σχεδόν μόνη μου την κόρη μου, την ακούμπησα κατευθείαν πάνω μου, της έκοψα εγώ η ίδια τον ομφάλιο λώρο που μας ένωνε και την θήλασα αμέσως. Γέννησα όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί. Κι όλα αυτά χάρη στην νεαρή σε ηλικία μεν, τόσο άξια στην δουλειά της όμως μαία και ξαδέρφη μου.
Και φυσικά η δουλεία της δεν σταμάτησε όταν γέννησα. Ήταν δίπλα μου και μετά, τις πρώτες μέρες ως λεχώνα, για να μου λύσει κάθε απορία με το σώμα μου και το μωρό μου και να παρακολουθήσει αν όλα εξελίσσονται καλά.
Εύχομαι κάθε έγκυος γυναίκα να έχει στο πλάι της μια καλή μαία να την παρακολουθεί και να την καθοδηγεί αυτούς τους 9 πιο όμορφους μήνες της ζωής της όπως είχα κι εγώ.
Σήμερα μπορώ πλέον να μιλήσω για τον τοκετό μου, μιας και χρειάστηκα και εγώ χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβη! Ότι είχα δηλαδή έναν φυσικό τοκετό ακόμα καλύτερο από αυτόν που θα περίμενα ότι μπορώ να έχω. Στις 6/10/2018, στις 39+5 εβδομάδες, γεννήθηκε το δεύτερο αγοράκι μας, με ηρεμία, σεβασμό σε εμένα και το μωρό και χωρίς οποιαδήποτε ιατρική παρέμβαση,
Η αναίτια καισαρική Το 2015 γεννήθηκε το πρώτο μας αγοράκι στις 38+3 εβδομάδες. Ο λόγος; «Γιατί έχω πολύ στενή λεκάνη, και το παιδί θα κινδυνεύσει και ότι είμαι από τις περιπτώσεις που παλιά τα παιδιά πέθαιναν ή έβγαιναν ανάπηρα…». Και κάπως έτσι προγραμματίστηκε άμεσα το χειρουργείο, με μένα που παρόλο ότι ένιωθα ότι έπρεπε να πάρω μια δεύτερη γνώμη, το άγχος κι η ανασφάλεια που με κυρίευσε εκείνη την ώρα δεν μου επέτρεψε να το κάνω.
VBAC Μόλις έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί αποφάσισα να βρω ένα γιατρό που να αναλαμβάνει vbac τοκετούς και ο βασικός λόγος ήταν γιατί ήθελα να είμαι άμεσα λειτουργική προς το πρώτο μου παιδί αλλά κι επειδή μέσα μου πίστευα πως η καισαρική ήταν αναίτια και όφειλα μια απάντηση στον εαυτό μου.
Γιατρός και Μαία Η αναφορά μου στους δυο ανθρώπους που με βοήθησαν να καταφέρω να γεννήσω φυσικά δεν είναι γιατί θέλω απλώς να τους ευχαριστήσω, είναι γιατί χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα είχε γίνει με αυτόν τον τρόπο. Μετά την γέννηση του παιδιού μου κατάλαβα αυτό που μου έλεγαν πολλές φίλες, το πόσο σημαντική είναι η ομάδα που θα συνεργαστώ και το πόσο σημαντικό είναι να νιώθω καλά εγώ μαζί τους. Αυτό που δεν έκανα στην πρώτη εγκυμοσύνη, δηλαδή να αλλάξω γιατρό, το έκανα δυο φορές στην δεύτερη, και αν χρειαζόταν θα το έκανα και τρίτη. Στην 32η εβδομάδα αποφάσισα να αλλάξω γιατρό και επισκέφτηκα τον γυναικολόγο Σταμάτη Στουρνάρα και στη συνέχεια την μαία Κατερίνα Γεωργάκουλα και αμέσως ένιωσα ότι βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους που θα με βοηθούσαν να γεννήσω φυσικά και χωρίς παρεμβάσεις. Αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι τους ξεχωρίζει είναι ότι όλα αυτά που εμείς οι γυναίκες θέλουμε σε ένα τοκετό και πρέπει να τα ζητήσουμε, η ομάδα αυτή τα εφαρμόζει και από μόνη της χωρίς καν να χρειαστεί να τα ζητήσεις. Τόσο η ανθρωπιά τους όσο και ο επαγγελματισμός τους με βοήθησαν να νιώσω ασφαλής και να απολαύσω τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου, λύνοντας μου όλες τις απορίες κ προετοιμάζοντας με ώστε να εμπιστευτώ το σώμα μου και το μωρό μου. Και αυτό έκανα.
06/10/2018
Στις 11 το βράδυ, λίγο πριν ξημερώσει η μέρα που θα γεννούσα, την ώρα που κοίμιζα το αγοράκι μας, άρχισαν οι πρώτοι πόνοι. Από τις 2 τα ξημερώματα είχε αρχίσει και η επικοινωνία με την Κατερίνα, η οποία μου εξήγησε ότι γίνεται εξάλειψη τραχήλου και για να φτάσω σε τοκετό θα χρειαστεί αρκετός χρόνος. Χωρίς κανένα σημάδι ότι εξελίσσεται ο τοκετός, εκτός από τις συστολές, προχωρούσε και η επόμενη μέρα, κι εγώ συνέχιζα κανονικά τις δραστηριότητες στο σπίτι με τον μικρό μου και τον σύζυγο μου. Αργά το μεσημέρι γέμισα την μπανιέρα με νερό και μπήκα μέσα γιατί οι συστολές είχαν δυναμώσει. Μετά από το μπάνιο και με τους πόνους να δυναμώνουν κι άλλο, άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα καταφέρω να φτάσω σε τοκετό. Λίγη ώρα μετά έφτασε και η Κατερίνα στο σπίτι, η οποία μόλις με εξέτασε διαπίστωσε ότι είχα ήδη διαστολή 8! Μπήκαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και η Κατερίνα διένυσε με απόλυτη ψυχραιμία την απόσταση μιας ώρας από το σπίτι μέχρι το μαιευτήριο, βοηθώντας με παράλληλα να συγκεντρωθώ στην αναπνοή μου, με την οποία πράγματι οι συστολές περνούσαν χωρίς ιδιαίτερο πόνο. Φτάνοντας στο μαιευτήριο, με τέλεια διαστολή και εξαλειμμένο τράχηλο, μπήκαμε περπατώντας στο δωμάτιο του τοκετού και μέσα σε λίγα λεπτά χωρίς πολύ κόσμο, μόνο με τη μαία και το γιατρό, με χαμηλό φωτισμό, εγώ σε όρθια στάση εξωώθησα και πήρα το αγοράκι μας στην αγκαλιά μου. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα… Την επόμενη μέρα στις 15:00 η οικογένεια μας, με τέσσαρα μέλη πλέον, επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο με προορισμό το σπίτι μας…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως πρέπει να πω στον άντρα μου και στον 3χρονο γιο μας, που χωρίς αυτούς δεν θα είχα αντιμετωπίσει με αυτήν την ψυχραιμία τις ώρες που το σώμα μου προετοιμαζόταν για τον τοκετό. Τελικά, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ήθελα να χωριστούμε όσο γίνεται τις λιγότερες ώρες και πράγματι χωρίς να το ξέρουμε περάσαμε οι τρεις μας το μεγαλύτερο μέρος του τοκετού μαζί, ενωμένοι…
Κατερίνα ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…
Για την ηρεμία που μου προσέφερες καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού,
Που με βοήθησες να ξεπεράσω τους όποιους προβληματισμούς και ανασφάλειες είχα σε σχέση με τον τοκετό,
Για την περιποίηση σου στο υπέροχο και φιλόξενο χώρο που έχεις φτιάξει,
Για τις επισκέψεις σου στο σπίτι μου που με στήριξαν εκτός από ιατρικά αλλά και ψυχολογικά,
Που ήρθες στο σπίτι μου την πιο κατάλληλη στιγμή κατά τη διάρκεια του τοκετού μου,
Που οδήγησες γρήγορα για να φτάσω έγκαιρα στο μαιευτήριο και να γεννήσω σε ένα ήρεμο περιβάλλον,
Που με βοήθησες να κάνω τις αναπνοές στην διαδρομή για το μαιευτήριο βοηθώντας με να διώξω τον πόνο,
Που ήσουν στο πάτωμα στις εξωθήσεις, βοηθώντας με να πάρω στην αγκαλιά μου το μωρό μου,
Για το πραγματικό ενδιαφέρον σου για την υγεία την δική μου και του μωρού μετά την επιστροφή μας στο σπίτι,
Για την ειλικρινή επαφή που είχες με το πρώτο μου παιδί.
Άρτεμις
Μένω έγκυος στο δεύτερο λουλούδι μου κ αρχίζω από την 7η κιόλας εβδομάδα να ψάχνω επαγγελματίες υγείας για να γεννήσω στο σπίτι. Είχα γεννήσει κ το πρώτο στο σπίτι με το γιατρό κ τη μαία του(έμεινα αρκετά ικανοποιημένη, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το πως εξελίσσονταν οι περισσότεροι τοκετοί στον περίγυρό μου..ένιωθα κ τυχερή)! Έκανε κάποιες παρεμβάσεις ο γιατρός που θα ήθελα να είχαν αποφευχθεί κ ήμουν αποφασισμένη τώρα στο δεύτερο να μη σηκώσω μύγα στο σπαθί μου, να γεννήσω όπως ακριβώς Θέλω κ ονειρεύομαι.
Μίλησα με πολλές μαίες που βοηθούν σε τοκετούς στο σπίτι(από Αθήνα κ Θεσ/νίκη),οι πιο πολλές δε μπορούσαν να έρθουν Καλαμάτα ,κάποιες άλλες ήθελαν Περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσα να διαθέσω κ κάποιες άλλες ήταν ιδεολογικά (σχετικά με τον τοκετό κ το θηλασμό)μακριά από μένα!
Έψαχνα μέχρι την 35η εβδομάδα εγκυμοσύνης… Μέχρι τότε δεν ήξερα που κ πως κ με ποιον θα γεννήσω! Τότε, έμαθα για μια μαία νεαρή κ με όρεξη, με εμπειρία εντός κ εκτός συνόρων. Ήρθα σε επαφή μαζί της κ ταιριάξαμε αμέσως. Το ίδιο κ με τη μαία που συνεργάζεται για τους τοκετούς στο σπίτι.
Όταν ήμουν 38+2 ήρθαν στην Καλαμάτα για να γνωριστούμε από κοντά κ να δουν τον τράχηλο προκειμένου να εκτιμήσουν πόσο κοντά είναι στον τοκετό. Εγώ από την προηγουμένη είχα συστολές κ αιματάκι. Όταν με είδαν είχα 4 διαστολή. Κάναμε το πλάνο του τοκετού κ περιμέναμε χωρίς καμία παρέμβαση να έρθει το μωρό μου όποτε εκείνο είναι έτοιμο να έρθει. Αυτό που ήθελα ήταν ένας φυσικός τοκετός χωρίς ορούς, χωρίς κολπικές εξετάσεις με το τσουβάλι, χωρίς φάρμακα.
Το βράδυ των Φώτων άρχισαν οι συστολές να δυναμώνουν κ να αποκτούν ρυθμό. Γέμισα τη μπανιέρα κ μπήκα να χαλαρώσω. Μόλις βγήκα με περίμενε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα στο δωμάτιο με μουσική κεριά κ αρώματα! Ξάπλωσα πάνω στη μπάλα του πιλάτες κ χαλάρωσα. Μου ζήτησαν να με εξετάσουν κολπικά, είχε φτάσει στο 7 η διαστολή, μόλις ολοκληρώθηκε η εξέταση μου ζήτησαν και συγγνώμη!
Κάπου εκεί οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, οι μαίες μου σε κάθε συστολή μου έβαζαν ζεστές κομπρέσες στη μέση την κοιλιά κ το περίνεο. Μπήκα άλλες 2 φορές στη μπανιέρα για χαλάρωση. Σε όλη τη διάρκεια ήμουν ελεύθερη να φάω, να πιω κτλ. Ο άντρας μου κ η κόρη μου μου έδιναν φιλιά και χάδια (εξαιρετικά βοηθητικό)!
Όσο η ώρα περνούσε κ οι πόνοι δυνάμωναν η αρωματοθεραπεία κ οι κομπρέσες δεν ήταν αρκετά να με χαλαρώσουν.. Κάπου εκεί χρησιμοποιήσαμε τη συσκευή ηλεκτροδιέγερσης. Εφαρμόσαμε τις βεντούζες στη μέση, πήρα στα χέρια μου το χειριστήριο κ δυνάμωνα την ένταση της συσκευής ανάλογα με την ένταση των πόνων (σπουδαίος ο κυριούλης που δημιούργησε αυτό το εργαλείο, να ναι καλά ο άνθρωπος)!
Κ ξαφνικά εκεί που ένιωθα ότι οι αντοχές τελειώνουν κ νύσταζα τοοοοσο πολύ ένιωσα το μωρό να έρχεται….
Τότε η κούραση μου πήγε περίπατο, ένιωθα τέτοια δύναμη που δεν είχα αισθανθεί ποτέ πάλι, χαμογελούσα σαν πρώτη φορά ερωτευμένη κ ένιωθα το πρόσωπο κ το κορμί μου να λάμπουν! Οι πόνοι πλέον είχαν γλυκάνει τόσο πολύ. Οι μαίες μου έκαναν μασάζ με λάδι στο περίνεο για να μη σκιστεί κ εγώ εξωθούσα με τόση αυτοσυγκέντρωση κ σιγουριά λες κ γεννούσα κάθε μέρα. Κ έτσι απλά κ όμορφα, χωρίς πολύ κόσμο, χωρίς πολλά χέρια, χωρίς πολλά φώτα, χωρίς πολλά πολλά ήρθε στον κόσμο το τέταρτο μέλος της οικογένειάς μας! Με σεβασμό στη γέννα, σ’ εμένα, στο μωρό αλλά κ στην υπόλοιπη οικογένεια! Εύχομαι κάθε γυναίκα να έχει τον τοκετό που ονειρεύεται. Για μένα αυτός ήταν ο τοκετός των ονείρων μου, για κάποια άλλη θα είναι αλλιώς..Δεν έχει σημασία πώς..σημασία έχει(όταν έχουμε δυνατότητα επιλογής)να κυνηγάμε κ να πιστεύουμε το όνειρο μας!
Ευχαριστώ πολύ τον άντρα μου την κόρη μου κ τις μαίες μου για την υποστήριξη, την αγάπη κ το σεβασμό!!
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μια ώρα περίπου μετά τον τοκετό. Είναι ο πρώτος ταυτόχρονος θηλασμός των δύο κοριτσιών μου!!!
Ονομάζομαι Γωγώ και είμαι η ευτυχισμένη μαμά μιας μικρούλας 8 μηνών.
Από τη στιγμή που έμαθα πως είμαι έγκυος γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να θηλάσω το μωρό μου γνωρίζοντας πως είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορείς να του κάνεις. Έτσι λοιπόν, άρχισα να διαβάζω βιβλία, άρθρα, να ρωτάω άλλες μαμάδες (θηλάζουσες και μη) με σκοπό να πάρω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για το θέμα και να είμαι έτοιμη όταν με το καλό θα ερχόταν η ώρα.
Mε θυμάμαι στην αίθουσα ανάνηψης να περιμένω με αγωνία να μου τη φέρουν για να την βάλω στο στήθος νομίζοντας πως όλα θα είναι πολύ απλά και η φύση θα ακολουθήσει το δρόμο της… Ποσό λάθος έκανα… Χωρίς τη σωστή καθοδήγηση καταλήγεις να κάνεις άκαρπες προσπάθειες, το μωρό κλαίει, εσύ απελπίζεσαι και φτάνεις ένα βήμα πριν να τα παρατήσεις. Έφυγα από το μαιευτήριο με ένα μωρό να κλαίει χωρίς να μπορεί να πιάσει το στήθος και να ηρεμήσει, με πληγωμένες θηλές και στα όρια της μαστίτιδας. Κάπου εκεί, ενημερώθηκα από ένα φίλο για το Κέντρο και την βοήθεια που θα μπορούσα να έχω κατ’ οίκον.
Το επόμενο πρωί κιόλας, ήρθε στο σπίτι μου η μαία φρόντισε εμένα αρχικά, αποσυμφορίζοντας το στήθος μου, βάλαμε το μωρό να θηλάσει δείχνοντας μου όλες τις στάσεις θηλασμού και τους τρόπους, μου έδειξε πως να φροντίζω τη μικρή μου (μπάνιο, άλλαγμα κτλ) μου έλυσε όλες τις απορίες που είχα. Ένιωθα ήδη καλύτερα και πιο σίγουρη πια για μένα γιατί είχα σωστή καθοδήγηση για το θέμα του θηλασμού και λύσεις για οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε.
Πολύ σημαντικό ήταν και το γεγονός πως ήταν δίπλα μου ακόμα και πολύ αργά το βράδυ για να λύσουμε διαφορά προβλήματα είτε μέσω τηλεφώνου είτε μέσω Skype. Καταλήγοντας, αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ η σωστή ενημέρωση και καθοδήγηση από κάποιον ειδικό στο ξεκίνημα του θηλασμού όπως επίσης και η υποστήριξη για το πρώτο διάστημα.
Χωρίς αυτή τη βοήθεια ίσως να μην τα είχα καταφέρει να θηλάζω το μωρό μου μέχρι και σήμερα!
Ειναι ένας χώρος φιλόξενος, ζεστος, γεμάτος με αγάπη… Πήγα γεμάτη απορίες, προβληματισμους, φόβους που και η Κατερίνα κ η Δέσποινα είχαν όλη την καλή διάθεση να συζητήσουν.. Πήγα φοβισμένη λίγο για τον τοκετό όταν εφυγα ήμουν σίγουρη κ καθόλου φοβισμένη και παρ όλο που είχα ένα δύσκολο.τοκετο έχοντας μάθει πλέον ο τι.χρειαζοταν- ο τι μπορούσα να μάθω – κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά! Ειχα ενημερωθεί για το.θηλασμο ΣΩΣΤΑ γιατί ακούμε διάφορες απόψεις και μπόρεσα να θηλάσω χωρίς ιδιαίτερα προβληματα και πολλά άλλα που μόνο αν επισκεφθείτε το χώρο θ καταλάβετε. Πάνω απ’ όλα όμως γνώρισα μια κοπέλα που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και φαίνεται, πάντα θ σ βοηθήσει σε ο τι θελησεις. Γνωρίσαμε κ άλλα ζευγάρια – πήγα με τον άντρα μου- γελάσαμε ,περάσαμε όμορφα… Και τέλος θ ήθελα να επισημάνω ότι πέρασα υπέροχα με πολύ γέλιο στην ομάδα γυμναστικής που έκανα τις τελευταίες εβδομάδες!!! Ευχαριστούμε IROIS
Ένας υπέροχος χώρος με την πιο γλυκεια μαία που σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή!!
Σε ευχαριστούμε για όλα Κατερινα .. αρωγός σε αυτή την μαγική περίοδο της ζωής μας, με τις συμβουλές και την αγάπη της για την οικογένεια!
Παρακολουθήσαμε στο κέντρο τα μαθήματα προετοιμασίας, όπου όχι μόνο μάθαμε τόσα πολλά για την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και τον πρώτο καιρό με το μωράκι μας, αλλά γνωρίσαμε και υπέροχους ανθρώπους που μοιραστήκαμε παρά πολλά!!
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα είχα κάνει αν δεν σας είχα γνωρίσει!!
Ηθελα να σε ευχαριστησω μεσα απο τη καρδια μου για τις συμβουλες και τις κατευθυντηριες γραμμες που μου εδωσες. Ησουν ο ανθρωπος που χρειαζομουν την καταλληλη στιγμη οταν ολοι γνωστοι και αγνωστοι με πιεζαν να παρω το χαπι αποθηλασμου. Το κοριτσακι μου το δεχτηκε σταδιακα οπως και σταδιακη ηταν και η διαδικασια αποθηλασμου. Απο τις 25 Μαιου δεν εχω θηλασει και ολα ειναι μια χαρα. Το στηθος το ενα που φοβομουν πιο πολυ δεν πρηστηκε τιποτα ολα πηγαν υπεροχα. Συνεχισε ετσι Κατερινα μου. Σε ευχαριστω για ολα. Και στη δευτερη εγκυμοσυνη με το καλο θα ξαναβρεθουμε. Να εισαι καλα.Σ’ευχαριστω. Με εκτιμηση, Ελενη
Δεν ξέρω πως θα βάλω όλα όσα έχω να πω σε μια σειρά, το σίγουρο είναι πως δε θα άλλαζα τίποτα και καμία από τις αποφάσεις που πήρα, μαζί με τον άντρα μου, στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Θέλαμε έναν φυσικό και ήρεμο τοκετό με ασφάλεια και σεβασμό και αυτό καταφέραμε. Ήμουν στισ 40+5 ημέρες όταν ξεκίνησαν ήπιες συσπάσεις το πρωί. Τηλεφώνησα στη μαία ήρθε με είδε, με καθυσήχασε πως όλα βαίνουν καλώς και είπαμε να δούμε πως θα συνεχιστεί η μέρα.
Οι συσπάσεις συνέχιζαν μέσα στη μέρα αλλά ένιωθα αρκετά καλά. Γύρω στις 18:00 και επειδή δεν είχαν σταματήσει, ήρθε πάλι η μαία μας και με είδε. Κάναμε και ένα καρδιογράφημα στη μπέμπα και όλα ήταν καλά. Κατά τις 22:00 καταλάβαινα πως άρχιζα και βάραινα και οι συσπάσεις διαρκούσαν περισσότερο. Μπήκα να κάνω ένα ζεστό ντουζ όπως μου πρότεινε η Κατερίνα (η μαία που σας έλεγα) μέχρι να έρθει. Μετά από λίγο αποφασίσαμε να πάμε στο μαιευτήριο και να συνεχιστεί εκεί ο τοκετός όπως είχαμε προγραμματίσει. Όταν φτάσαμε ήμουν 9 εκατοστά και κάπου εκεί εφόσον ανέβηκα στην αίθουσα τοκετών, έσπασαν τα νερά μόνα τους. Ήμουν ελεύθερη να κινηθώ, να αλλάξω θέση θυμάμαι να με έχει ο άντρας μου αγκαλιά και όταν ερχόταν η συστολή να γυρνάω στα γόνατα.
Ένιωθα πλήρως συγκεντρωμένη και δυνατή. Και μετά από λίγο ένιωσα ότι έπρεπε να σπρώξω. Με δύο φορές το παιδί μου γεννήθηκε τόσο ήρεμα ήμουν η πρώτη που το έπιασα αγκαλιά και ο άντρας μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο μετά από λίγη ώρα. Πόσο μαγική στιγμή να γεννιέται το παιδί μου και εγώ να είμαι εκεί και να το αγκαλιάζω. Ευχαριστώ ειλικρινά αρχικά τον άντρα μου που με στήριξε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και έπειτα την μαία μας την Κατερίνα που ήταν εκεί σαν βράχος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μας λύνει προβληματισμούς και να μας ενθαρρύνει στα μαθήματα προετοιμασίας και στην ώρα του τοκετού που μου έδωσε την ευκαιρία να γεννήσω το παιδί μου και όχι να μου το ξεγεννήσει.
Ευχαριστούμε από καρδιάς!
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν μείνω έγκυος περί γέννας και λοιπά. Ξαφνικά σκέφτηκα “και δεν γεννάω σπίτι μου;”. Το πόσο τυχερή είμαι που μου μπήκε αυτή η ιδέα στο μυαλό, άρχισα να το νιώθω όταν έπεφτα ξανά και ξανά, πάνω σε εμπειρίες γυναικών αναφερόμενες σε “μαιευτήρια” χωρίς σεβασμό, παρενοχλήσεις με αναίτιες παρεμβάσεις – καισαρικές, και το χειρότερο για τις πρακτικές μετά την γέννα στα μωρά. Πήγαμε μία βόλτα με τον σύζυγο μου στο μαιευτήριο, και ήμασταν σίγουροι πλέον ότι καλύτερα να πεινάσουμε παρά να γεννηθεί ένα ακόμα παιδί κάτω από τα αυστηρά πρωτόκολλα του μαιευτηρίου. Έτσι και έγινε. Πήραμε τις αποφάσεις μας, αναλάβαμε τις ευθύνες μας και ξεκινήσαμε. Γεννήσαμε σπίτι, και το μωράκι μας από εκείνη την στιγμή ήταν μαζί μας χωρίς να μείνει μόνο του στιγμή. Στο σπίτι είχαμε την ησυχία μας, διαλέξαμε να μην δεχτούμε επισκέψεις εκτός από την στενή μας οικογένεια, και έτσι απλά απολαύσαμε τον νέο μας φίλο. Ένα όμορφο κομμάτι για εμένα ήταν ότι, τα αδέρφια μου είχαν την ευκαιρία να δουν και να αγγίξουν ένα μωράκι μερικών ωρών και να δουν πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια φυσική γέννα στο σπίτι.
Ευχαριστώ πολύ τις μαίες μου που με στήριξαν.
Πολύ μπροστά η γέννα στο σπίτι!!!
Συμμετείχαμε στα μαθήματα προετοιμασίας τοκετού το 2015 από τα οποία μόνο οφέλη αποκτήσαμε.
Η Κατερίνα μας παρείχε ενημέρωση αναφορικά με τα στάδια τοκετού, θέματα ψυχολογίας που μπορεί να αντιμετωπίσουμε τόσο κατά την κύηση όσο και στο διάστημα της λοχείας, πόσο σημαντική είναι η ενεργή συμμετοχή και στήριξη του συντρόφου, πως να φροντίσουμε το νεογνό καθώς τις πρώτες μέρες όλα μοιάζουν με “βουνό”. Μας προετοίμασε για την “μεγάλη ώρα” που το μωρό θα ξεκινούσε το ταξίδι προς την έξοδο ώστε να την αντιμετωπίσουμε με ηρεμία και ψυχραιμία χωρίς άσκοπες μετακινήσεις στο μαιευτήριο. Φυσικά, σε κάθε συνεδρία η κάθε μία εγκυμονούσα είχε τις δικές της απορίες, οι οποίες πάντα συζητιόνταν.
Το σημαντικότερο ωστόσο για μένα προσωπικά είναι ότι μας ενημέρωσε για το πως η φύση προετοιμάζει τη γυναίκα τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά για τη διαδικασία της γέννας και αυτή ήταν και η αιτία που αποφασίσαμε με τον άντρα μου στη διάρκεια της κύησης να αλλάξουμε γιατρό, με σκοπό να διεκδικήσουμε τη γέννα που επιθυμούσαμε.
Το αποτέλεσμα φυσικά μας δικαίωσε.Η γέννα μας άφησε μόνο ευχάριστα συναισθήματα.Το πλάνο τοκετού που φτιάξαμε με την Κατερίνα ακολουθήθηκε πιστά από το γιατρό, και επιτύχαμε μια γέννα σύμφωνα
Απογοητευμένη από τη συμπεριφορά στα δημόσια νοσοκομεία από την πρώτη γέννα μου που δεύτερη εγκυμοσύνη μου αποφάσισα να αναζητήσω αλλο τρόπο να γέννησω.
Ρωτοντας και ψάχνοντας έμαθα για τον τοκετό στο σπίτι.
Μίλησα με γυναικες που το εχουν κανει και οι εμπειρίες τους ηταν τοσο συγκλονιστικές που με έκαναν να το θέλω πολύ! Έχοντας μια καλή πορεία εγκυμοσύνης αποφάσισα να συναντηθώ με την μαια Κατερίνα Γεωργακουλα και την Μαρια Στοκου, έτσι ξεκίνησε μια όμορφη πορεία…
Αφού οι μέρες περνούσαν και περασα την ΠΗΤ μου η μικρή αποφάσισε να βγει. Στις 07/12 λίγο μετά τα μεσάνυχτα είχα καταλάβει ότι μπαίνω στην τελική ευθεία του τοκετού, φώναξα τις μαιες μου και άρχισα να χαλαρώνω χρησιμοποιώντας την αναπνοή μου. Νύχτα, κλειστά τα φώτα μονάχα μια λάμπα για ήρεμη ατμόσφαιρα. Το δωμάτιο γέμισε αρωματικά έλαια που μύριζαν και με χαλαρωνε πολύ, αραγμενη στο πάτωμα είχαμε πιάσει την ψιλή κουβέντα με τα κορίτσια και τον άντρα μου. Σε κάθε συστολή μαζί μου σαν να το ζούσαν και αυτές. Περίεργο συναίσθημα μερικές φορές χανομουν στο κενό, ίσως κάτι να σκεφτόμουν ίσως να ανυπομονούσα να δω το πλασματάκι μου πάντως σίγουρα ήταν μαγικό. Κάποια στιγμή μου πρότειναν να κάνω μπάνιο να χαλαρώσω και έτσι γεμισα τη μπανιέρα και χαλάρωσα πολύ, οι συστολές πιο πολλές και πιο έντονες Αλλά στο νερό ήταν πολύ πιο υποφερτες. Όταν βγήκα από το νερό είχαν μπει τα πράγματα στην τελική ευθεία. Λίγο το μασαζ, λίγο οι στάσεις και πολύ οι αναπνοές έκαναν μια επίπονη διαδικασία να μην είναι τόσο.. Τις πρώτες πρωινές ώρες ξεκίνησε η εξώθηση. Εγώ στα γόνατα να γενναω και να το νιώθω να βγαίνει σιγά σιγά. Τα νερά δεν έχουν σπάσει ακόμα, ακουμπάω το κεφαλάκι που κατεβαίνει τι όμορφη αίσθηση ίσως η πιο όμορφη από όλες! Και να το βγήκε το κεφαλάκι μέσα στο σάκο και έσπασαν τα νερά σαν να έριξαν έναν κουβά. Και τώρα θα πρέπει να βγει και το σώμα σαν βατραχάκι που ξεγλιστρα (Όπως έγινε και στην πρώτη μου γεννα), αμ δεν… στην επόμενη συστολή βγήκε το σώμα με εμένα να ξανά σπρώχνω και να με ζοριζει πολύ, πιο πολύ και από το κεφάλι(έβγαινε με τα χέρια προς τα πάνω). Βγήκε, την κρατάω στην αγκαλιά μου είναι δίπλα μου ο άντρας μου και οι υπέροχες μαιες που δεν με άφησαν στιγμη!
Αυτή τη νύχτα δεν θα την ξεχάσω ποτέ αν μπορουσα να τη ξαναζήσω θα το έκανα ξανά και ξανά!
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!!!
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο τοκετός θα ήταν εμπειρία ζωής. Ευτυχώς για μένα…όμορφη.
Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι ήθελα να γεννήσω στο νερό και να φέρω στο κόσμο το παιδί μου όσο πιο ομαλά και φυσικά γινόταν.
Στην πορεία κατάλαβα ότι στην Ελλάδα του σήμερα είναι δύσκολο αυτό και πρέπει να βρείς τους κατάλληλους ανθρώπους για να γίνει αυτό πραγματικότητα.
Νιώθω πολύ τυχερή για τη μαία μου που την γνώρισα(τυχαία μέσω καλού φίλου) και την ξεχώρισα απο άλλες…
Ήταν αυτό που ήθελα. Πρώτα απ’όλα του φυσικού τοκετού και του φυσικού τρόπου αντιμετώπισης πολλών πιθανών προβλημάτων,ήρεμη και γλυκειά. Αυτά τα θεωρούσα πολύ σημαντικά για εμένα για εκείνη τη δύσκολη ώρα..
Ξεκινώντας, τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού ειναι κάτι που για μένα κάθε γυναίκα που θα φέρει στο κόσμο ένα παιδί, πρέπει να κάνει. Σου δίνουν σημαντικές γνώσεις (έτσι μπορείς να “προστατευτείς” και από ορισμένα ανεπιθύμητα συμβάντα στο μαιευτήριο)και σε προετοιμάζουν κατάλληλα για “εκείνη την ώρα”.
Μπαίνοντας στο μήνα μου οι επισκέψεις της μαίας κάθε εβδομάδα ήταν χρήσιμες γιατί ήξερα αν βρίσκομαι “κοντά σε τοκετό” ή όχι και συζητούσαμε όλες τις απορείες μου, τις τελευταίες λεπτομέριες και ότι φυσικό μπορούσα να κάνω για να με φέρει πιο κοντά στο φυσικό τοκετό.
Όταν άρχισαν οι πρώτες συσπάσεις πήρα τη μαία μου(και όχι το γιατρο)και όταν ήρθε να με δεί μου είπε να κάνω υπομονή..!Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχα καταλήξει στο μαιευτήριο και ίσως να μη γεννούσα με τον τρόπο που ήθελα. Την ίδια μέρα αργά το βράδυ βρέθηκα στο σπίτι με τη μαία και τον άντρα μου να εφαρμόζουμε όλα αυτά που είχαμε μάθει αυτό το καιρό και να περιμένουμε την “κατάλληλη ώρα” για να ξεκινήσουμε για το μαιευτήριο.
Πηγαίνοντας εκεί το πλάνο τοκετού που είχα ετοιμάσει με γλίτωσε απο πολλές ερωτήσεις και παρεξηγήσεις..
Οι λίγες ώρες που έμειναν στο μαιευτήριο πέρασαν πολύ γρήγορα.Ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια για τους ανθρώπους που είχα γύρω μου και περισσότερο για τη μαία. Αυτή θα έλεγα τα έκανε όλα,όπως το περίμενα άλλωστε,γι αυτό έδωσα και τόσο σημασία στην επιλογή της.
Όλα πήγαν καλά και μετά από λίγες ώρες είχα το αγοράκι μου στην αγκαλιά μου.Αμέσως μας βοήθησαν στο θηλασμό και σε ότι άλλο χρειαστήκαμε.
Οι επισκέψεις που ακολούθησαν στο μαιευτήριο και στο σπίτι ήταν πέρα απο χρήσιμες και ανακουφιστικές μιας και έλυνα όλες τις απορείες και τα προβλήματα που προέκυπταν στη νέα ζωή με το μωρό μας.Ακόμα το να κάνω το πρώτο του μπάνιο στο σπίτι μας και να μάθω το πως να χαλαρώνω το μωρό μας ήταν κάτι που μάλλον δεν θα μου έδειχνε κανείς άλλος..
Είμαι ευγνώμων για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα και θα ήθελα να παρακινήσω και άλλες γυναίκες ώστε να ενημερωθούν σωστά, να ψάξουν και να κάνουν επιλογές που τους ταιριάζουν στο προσωπικό που θα έχουν δίπλα τους.Έτσι θεωρώ, έχουν πολλές πιθανότητες να έχουν μια όμορφη εμπειρία τοκετού που σίγουρα δεν θα ξεχάσουν ποτέ….
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα που ήταν και είναι δίπλα μας.
Όταν είπαμε ότι θέλουμε να κάνουμε δεύτερο παιδί , ξεκίνησα την έρευνα για τοκετό στο σπιτι , κάτι που ήθελα παρά πολύ . Με την έρευνα λοιπόν κατέληξα στα κορίτσια του irois. Καναμε ένα ραντεβού προκειμένου να μου λυθούν βασικές απορίες και στο δεύτερο ραντεβού, προκειμένου να γνωρίσω και τη Μαρία , ετυχε να έχω μείνει έγκυος .
Είχα σημειώσει ότι μπορείς να φανταστείς να ρωτήσω , φοβίες , υποθέσεις , ερωτήσεις , έφυγα ομως πλήρως καθησυχασμένη ότι αυτό ήθελα .
Ο καιρός πέρασε και φτάσαμε στις 5/11 ,που ήταν η πητ μου , και με πιάσανε πόνοι . Δυστυχώς οι συστολές μου μετά από ώρες σταμάταγαν και έτσι το πηγαίναμε μέρα μέρα . Με συστολές να κρατάνε 10 ώρες και να σταματάνε, περασανε 6 ημέρες . Στη 5η μερα δεν άντεξα και είπα πάμε νοσοκομείο , αποφασισμένη να γεννήσω και με καισαρική. Τα κορίτσια με κρατησανε Ψυχολογικα και έτσι πέρασε και η 5η μέρα . Η θέση του μωρού πολύ δύσκολη , όμως είχα φτάσει 9 διαστολή και ήμουν κοντά . Θα γεννούσα .. Δυστυχώς όσο και αν έσπρωχνα και ότι και αν δοκιμασαμε ήταν δύσκολο να συμβεί . Φύγαμε για το μαιευτηριο και γέννησα φυσιολογικά μετά από λίγες ώρες στις 10/11 ένα αγοράκι 3750 kg. Ήταν σαν θαύμα !
Όλες αυτές τις μέρες , που μου φάνηκαν αιώνες , όλους αυτούς τους πόνους που μου φάνηκαν αβάσταχτοι, όλες τις ώρες που μοιάζανε εφιαλτικές , τις πέρασαμε μαζί με την κατερινα και τη Μαρία , να με εμψυχώνουν , να με βοηθανε με κάθε τρόπο , να με στηρίζουν …χωρις αυτές ,είναι σιγουρο ότι δε θα είχα γεννήσει φυσιολογικά και γι αυτό τους χρωστάω πολλά… ήταν μια επεισοδιακή γεννά που μπορεί να μην έγινε σπιτι , όμως το φτάσαμε μέχρι τέλους και αυτό μου αρκεί.. μια πολύ δεμένη ομάδα που κατάφερε ένα δύσκολο τοκετό σωματικά και Ψυχολογικα να τον φέρουν εις πέρας . Ακομα και αν δε σκέφτεστε να γεννήσετε σπιτι , αξίζει να τις έχετε μαζί σας ! Κορίτσια σας ευχαριστούμε για όλα και για το πριν και το μετά …
Αποστολία+Καλλίνικος..20/9/21
16/8/21 με Πητ αυχενικής 15/9/21..και τότε άρχισε να περναει από το μυαλό μου η ιδέα του τοκετού στο σπίτι. Οι λόγοι; Ήθελα οπωσδήποτε ο σύζυγός να είναι κοντά μου την ώρα του τοκετού (κάτι που δεν γινόταν στο μαιευτήριο που θα γεννούσα λόγω των μέτρων για τον κορωνοϊό)…και επειδή ήθελα αυτήν τη φορά να τα καταφέρω χωρίς επισκληρίδιο. Στο πρώτο μου παιδί (γέννησα φυσιολογικα σε δημόσιο μαιευτήριο)δεν κατάφερα να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο και παρεμβάσεις(ρήξη υμένων,ωκιτοκινη και σπάσιμο νερων) αν και το ήθελα.
Έτσι εκείνο το πρωί, πήρα τηλέφωνο πρωί πρωί στο κέντρο μαιευτικής φροντίδας irois για να ρωτήσω σχετικά με τον τοκετό στο σπίτι. Δεν ειχα ιδέα πόσο οργανωμένα ήταν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα και ότι ήταν εφικτό. Έτσι μίλησα με την Κατερίνα η οποία με καθησύχασε και κλείσαμε ραντεβού. Όταν βρεθήκαμε με την Κατερίνα και τη Μαρία φύγανε όλοι οι ενδοιασμοί που είχα και το πήρα απόφαση…θα γεννούσα το παιδί μου στο σπίτι μου …..!
Για καλή μου τύχη είχα ενημερωθεί σχετικά με το hypnobirthing και πρόλαβα να κάνω και δύο συναντήσεις με την Ελένη…που με βοήθησαν πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του τοκετού…
Και κάπου εκεί …Κυριακή 19/9/21 ξεκίνησε η δίκη μου ιστορία…φυσικού τοκετού στο σπίτι….
Οι συσπάσεις ξεκίνησαν το μεσημέρι της Κυριακής 19/9/21..ήπιες και ακανόνιστες. Δε φανταζομουν ότι θα εξελισσόταν τελικά άμεσα σε τοκετό. Συνεχίστηκαν καθόλη τη διάρκεια της Κυριακής…ολοένα και πιο έντονες αλλά εξακολουθούσαν να είναι ακανόνιστες. Συνεχώς επικοινωνούσα με την Κατερίνα και τη Μαρία και τις ενημέρωνα. Εάν είχα πάει στο μαιευτήριο σίγουρα θα ζητούσα επισκληρίδιο από νωρίς το βράδυ..αλλά στο σπίτι ήμουν αγκαλιά με τον σύζυγό μου..το παιδί μας..και σε κάθε σύσπαση είχα βοηθούς μια μπάλα pilates και τα κείμενα hypnobirthing…και ο πόνος ήταν τόσο διαχερίσιμος…
Βέβαια ακόμα δεν ήμουν σιγουρη οτι θα προχωρούσε άμεσα ο τοκετός
γιατί, καίτοι έντονες οι συσπάσεις εξακολουθούσαν να είναι ακανόνιστες…
Ώσπου εκεί γύρω στις 00:00 κατάλαβα ότι τελικά θα προχωρούσα σε τοκετό…
Ο πόνος πάντα υπαρκτός αλλά τόσο διαχερισιμος..μα τόσο διαχειρίσιμος που τελικά έβαλα γύρω στη 1:30 για ύπνο τον γιο μας.
Τελικά στις 2:00 που συντονίστηκαν οι συσπάσεις καλέσαμε την Κατερίνα…και στις 2:30 η Κατερίνα,η Μαρία κ η Ελένη ήταν σπίτι μου….
Εγώ αν και πονούσα…ήμουν έτσι όπως το είχα ονειρευτεί όταν έφθασαν σπίτι μου..όπως το ήθελα ..ήρεμη και ψύχραιμη έχοντας πάντα στο πλευρό μου τον σύζυγό μου που μου διάβαζε μέχρι τότε τα κείμενα του hypnobirthing και μου έδινε κουράγιο…και τον ήχο της βροχής που με χαλάρωνε….και όταν πια ήρθαν τα κορίτσια….τη σιγουριά ότι ό,τι και να συνέβαινε είχα δίπλα μου μια ομάδα από σωστούς επαγγελματίες…
Τελικά όλα κύλησαν πιο γρήγορα απ’οτι φανταζομουν….Με το που γέμισε η πισίνα και μπήκα μέσα κατάφερα με μόνο μια εξώθηση να γεννήσω την κόρη μου ..
Δευτέρα 20/9/21…Ώρα 3:56… Γέννησα την κόρη μου…Πόσο ευτυχισμένη..τι ανακούφιση…τα κατάφερα..!!
Από την πρώτη στιγμή την πήρα στην αγκαλιά μου και δεν την αποχωρίστηκα καθόλου..σηκώθηκα κατευθείαν από την πισίνα και πήγα να κάτσω στον καναπέ… σαν να μην είχα γεννήσει..καμία ενόχληση…
Και τότε ξυπνησε και ο 2.5 ετών γιος μας και έφυγε ο σύζυγός μου να τον ηρεμήσει.. γιατί ήθελε εμένα…Τελικά όταν τελείωσαν τα κορίτσια με το ράψιμο(χρειάστηκα γιατί βγήκε απότομα και με τη μία η μικρή και είχα και την παλιά μου τομή)…ο σύζυγός μου ήρθε αγκαλιά με τον γιο μας και κόψανε μαζί τον ομφάλιο λώρο…το πρωί κοιμηθήκαμε όλοι μαζί ..
Τόσο όμορφη κ συγκλονιστική εμπειρία…!.
Τόσο ευτυχισμένη που τα κατάφερα…!
Είμαστε γυναίκες και είμαστε γεννημένες για να γεννάμε…
Και οτιδήποτε πιο φυσικό είναι πιο όμορφο…πιο δυνατό.!
Μια από τις πιο όμορφες και συγκλονιστικές εμπειρίες στη ζωή μου…
Όλες οι γυναίκες είμαστε δυνατές και μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να το πιστέψουμε…
Για αυτήν την μοναδική εμπειρία θα ήθελα να πω…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον σύζυγό μου που με βοήθησε καθόλη τη διάρκεια του τοκετού…
Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα, τη Μαρία και την Ελένη…που η καθεμία ξεχωριστά με τον δικό της μοναδικό τρόπο και επαγγελματισμό με καθησύχασαν ότι όλα θα πάνε καλά ..και με βοήθησαν να πιστέψω σε εμένα…
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα …!!
Κάποιες εβδομάδες μετά, με το μικρό μου θαυματάκι στην αγκαλιά και με δάκρυα ακόμα στα μάτια κάθε φορά που το σκέφτομαι, προσπαθώ και δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς με λογια το βίωμα αυτό.
Ειναι μια ξεχωριστή, μοναδική “στιγμή” μέσα στο χρόνο. Ειναι ατελείωτες ώρες πόνου και προσπάθειας. Μια μάχη που δίνεις και σε αδειάζει από δυνάμεις που όμως με κάποιο μαγικό τρόπο δεν τελειώνουν ποτέ… Και μετά… το αίσθημα του απόλυτου κενού… Για ένα δευτερόλεπτο, η ίσως ένα λεπτό η μία ώρα… Ένα μούδιασμα σε όλο σου το σώμα και όλο σου το είναι… Είναι αυτή η στιγμή, η στιγμή που πριν καν κρατήσεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου ξέρεις… Ξέρεις ότι πλέον είσαι μάνα, μητέρα, μαμά… Και τότε σπρωχνεις μια τελευταία φορά που σου αλλάζει για πάντα την ζωή σου… Και για λιγο χάνονται όλα και σταματάει ο χρόνος… Βλέπεις μόνο ένα μικρό πλασματάκι, ακούς την φωνούλα του, πιάνεις το σωματάκι του, μετράς τα δακτυλάκια του… Και θες να μείνεις εκει για πάντα, πλήρης, ευτυχισμένη, γεμάτη… Τα κατάφερες…
Τα κατάφερα… Αλλά όχι μόνη μου… Δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος ο άντρας μου, το στήριγμα μου και δυο κεριά αναμμένα, η Κατερίνα και η Άννα-Μαρία… Η βοήθεια, η στήριξη, η καθοδήγηση, η ενθάρρυνση, η εμψύχωση που πήρα από όλους είναι ανεκτίμητες.
Σας ευχαριστώ που μου προσφέρατε αυτήν την εμπειρία γιατί χωρίς εσάς τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο!
Στις 18/08, Τετάρτη βράδυ, είχα ραντεβού με τα κορίτσια για Nst , 40+5 , τελειόμηνο μωράκι πια, μετρούσα μέρες αν όχι ώρες. Με περίμενε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διορατική και εμψυχωτική που τελικά πιστεύω έμελλε να ενεργοποιήσει μέσα μου αυτό το κάτι, για να μπω στην επόμενη φάση, στον τοκετό.
Όντως στις 19/08 ξημερώματα ξεκίνησε ο τοκετός. Ήπιες κράμπες στην αρχή που δυνάμωναν όσο περνούσε η ώρα. Ήμουν προετοιμασμένη ότι αυτό θα διαρκούσε όποτε απλά ειδοποίησα τα κορίτσια και στην συνέχεια με την βοήθεια του Δημήτρη, συγυρίσαμε λίγο το σπίτι, μου έβαλε χαλαρωτική μουσική και ξανά κοιμηθήκαμε ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκα να κάνω τις αναπνοές μου και κάποιες στάσεις που με ανακούφιζαν. Το μεσημέρι αυξήθηκαν οι εμετοί όποτε η Κατερίνα ήρθε λίγο νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και μου έβαλε ορό. Η τρυφερή της φωνή μου κράτησε παρέα και με στήριζε στα δύσκολα που είχαν ήδη έρθει. Μετά από λίγο, ήρθε και η Μαρία.
Από εκεί κι ύστερα γίνονται όλα θολά. Μου ετοιμάσανε την μπανιέρα με ζεστό νερό όπου και ανακουφίστηκα. Από την μπανιέρα στην λεκάνη, από εκεί στο κρεβάτι σε διάφορες στάσεις, τα κορίτσια και οι δυο, θυμάμαι περισσότερο τις φωνές τους, να με εμψυχώνουν και να με καλούν να βρω την δύναμη μου. Ο Δημήτρης μου, διακριτικά είχε γίνει κομμάτι της ομάδας και έκανε ότι του ζητούσαν τα κορίτσια. Στο τέλος, ξημερώματα της επόμενης μέρας πια, με την βοήθεια και των τριών μετακινήθηκα στο σκαμνί όπου εκεί μετά από μερικές δυνατές εξωθήσεις ήρθε στον κόσμο η μικρή μας.
Με ένα τρόπο που πάντα ονειρευόμουν να έρθει στον κόσμο όσο πιο φυσικά και μη επεμβατικά γίνεται σήμερα.
Ταλαιπωρήθηκα ναι, με έναν μαραθώνιο τοκετό 21 ωρών που δεν μετανιώνω και είναι η δίκη μου υπερβατική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Κάθε γυναίκα πιστεύω θα το ζήσει διαφορετικά.
Είμαι ευγνώμων στα κορίτσια για τον τρόπο που με συνόδεψαν να ζήσω τον τοκετό μου.
Τα κορίτσια μας τα καλά τα γνωρίσαμε τυχαία ενώ ήμουν έγκυος και ψάχναμε να βρούμε την κατάλληλη ομάδα για εμάς, από μια διαδικτυακή εκδήλωση που μιλούσαν γονείς που έχουν γεννήσει σπίτι σε γονείς που το επιθυμούν. Αμέσως τους στείλαμε μήνυμα αφού και τόσα καλά λόγια από όλους ακούσαμε και ήταν αυτό που θέλαμε και τις συμπαθήσαμε αμέσως Βρεθήκαμε από κοντά λοιπόν και αμέσως καταλάβαμε ότι βρήκαμε ανθρώπους να μας στηρίξουν, συζητήσαμε και λύσαμε απορίες και στην πορεία φτιάξαμε το πλάνο τοκετού. Η εγκυμοσύνη μου υγιής, κύλησε τέλεια και έχοντας μπει πια στον μήνα μου έκανα ασκήσεις στην μπάλα, περπάτημα κτλ πάντα με καθοδήγηση από τα κορίτσια. Τετάρτη λοιπόν 38 εβδομάδες ακριβώς κατά τις δύο το βράδυ με ξυπνάει ένα πονάκι περιόδου. Ιδέα μου θα ναι λέω. Μετά από ώρα να κι άλλο. Λέω ούτε καν και προσπαθώ να κοιμηθώ. Που ύπνος;
Πέμπτη λοιπόν και έχω πονάκια μες στην μέρα αλλά διαχείρισιμα και αραιά. Να κοιταζόμαστε με τον άντρα μου να λέμε αποκλείεται (εμπιστευτείτε το ένστικτο παιδιά ήμασταν σίγουροι ότι έρχεται απλά δεν το παραδεχόμασταν) .Περνάει Πέμπτη βράδυ ξημερώνει Παρασκευή πάλι ύπνος μηδέν. Αλλά αυτή τη φορά έρχονται τα κύματα που λέμε πιο συχνά και με περισσότερη ένταση ώρα με την ώρα δυναμώνουν. Με παίρνει η Κατερίνα τηλέφωνο (β.μ) μου λέει να έρθω από κει που είμαι κοντά να σας δω; Από μόνη μου δεν θα έλεγα να έρθουν εντωμεταξύ, με είχαν ψυχολογήσει! Έρχεται με βλέπει, μου αλλάζει θέση, μου βάζει και την σωτήρια θερμοφόρα για να με ανακουφίσει. Πάντα με αγάπη και χαμόγελο. Ειδοποιεί και τα άλλα κορίτσια να έρθουν. Τότε το παραδέχομαι και εγώ μέσα μου! Σε λίγες ώρες θα κρατάω αγκαλιά τον μπέμπη μας! Με τα κύματα να δυναμώνουν έρχονται και η Μαρία και η Κατερίνα. Ακούμε το μωρό αλλάζουμε θέσεις και σιγά σιγά γεμίζουν την πισίνα καθώς είχα πει ότι ήθελα να είμαι στο νερό. Φτιάχνουν το δωμάτιο μαγικό. Υπέροχα φωτάκια, χαλαρωτική μουσική και αιθέριο έλαιο που είχα ζητήσει να αρωματίζει τον χώρο. Θετικές φράσεις που είχα πει στον τοίχο να μου δίνουν δύναμη. Μπαίνω στην πισίνα και συνεχίζουμε. Η Μαρία και η Κατερίνα (μαία) να μου ρίχνουν νερό στην κοιλιά, ο άντρας μου να μου πιάνει το χέρι σε κάθε κύμα και πάλι από την αρχή. Σαν φύλακες άγγελοι από πάνω μου τα κορίτσια με σεβασμό πάντα και συνεχή παρακολούθηση. Να μην αφήνουν τίποτα στην τύχη.
Η Μαρία να ελέγχει συχνά το μωρό. Και να περνάνε οι ώρες. Και τα κύματα δυνατά να τεστάρουν την υπομονή και την δύναμη μου. Να αλλάζουμε θέσεις και στάσεις. Και εγώ να απελπίζομαι. Επισκληρίδιος και νοσοκομεία να στριφογυρνάνε στο μυαλό μου. Άυπνη και ταλαιπωρημένη να σκέφτομαι ότι μέχρι εδώ αντέχω.
Και να ρωτάω τα κορίτσια, σας έχει ξανασυμβεί; Ναι μου λένε. Να παίρνω δύναμη ,κάθε κύμα να μας φέρνει πιο κοντά με το παιδί μου. Και κάποια στιγμή επιτέλους, ξημερώματα νοιώθω ότι θέλω να σπρώξω, τι απίστευτη αίσθηση να σε καθοδηγεί το σώμα σου! Αρχίζω σπρώχνω αλλά με κάθε ώθηση να με χτυπάει ένας τρελός πόνος μπροστά! Ήταν ο μικρός που έβγαινε με το χεράκι του δίπλα στο κεφαλάκι του. Η Κατερίνα (μαία) δίπλα μου να μου δίνει δύναμη. Μπορείς! Και να νοιώθω ότι με νοιώθει, ήταν εκεί για μένα .
Ενώ λοιπόν είχα μπει στην μπανιέρα με βγάζουν να αλλάξω θέση. Κάθομαι στην λεκάνη της τουαλέτας όπα λέω εδώ θα γεννήσω δεν κουνιέμαι. Μου λένε τα κορίτσια δεν γίνεται, δεν έχουμε χώρο! Πάμε στην κρεβατοκάμαρα μου φέρνουν το σκαμνί τοκετού και σε λίγα λεπτά με τον άντρα μου να μου κρατάει το χέρι, την φίλη μας που ήταν εκεί όλη την ώρα και τα χαμογελαστά πρόσωπα των μαιών μας και της βοηθού μητρότητας μας γεννήθηκε ο γιος μας. Το θαύμα μας. Αυτό ήταν. Τον είχαμε στην αγκαλιά μας!
Για αυτό ένα έχουμε να πούμε στους μέλλοντες γονείς. Ότι και αν επιλέξετε να είναι μετά από έρευνα και σκέψη. Τον διεκδικήσαμε αυτόν τον τοκετό. Εμπιστεύτηκα το σώμα μου και το παιδί μου. Το ψάξαμε σε βάθος έτσι ώστε να γίνουν όλα με αγάπη και φροντίδα. Και τα τρία αυτά κορίτσια ήταν η καλύτερη γνωριμία και απόφαση που μπορούσαμε να πάρουμε να τις έχουμε μαζί μας. Είναι μια ομάδα δεμένη και πλήρως καταρτισμένη που σε στηρίζει και σε βοηθάει να βγάλεις την δύναμη που έχεις μέσα σου. Μοναδική εμπειρία ειλικρινά . Και στο δεύτερο παιδί εννοείται θα επιλέξουμε τα κορίτσια αυτά. Γιατί ξέρουμε ότι ήταν και είναι εκεί για εμάς και το παιδί μας.
Ευχαριστούμε.
Τατιάνα & Παναγιώτης
Την Κατερίνα και την Μαρία τις γνωρίσαμε στις αρχές της πρώτης καραντίνας καθώς ψάχναμε με τη σύζυγό μου να κάνουμε μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων αποφασίσαμε ότι θέλαμε να συνεχίσουμε μαζί τους και να είναι οι μαίες στον τοκετό της συζύγου.
Αφού συζητήσαμε το πλάνο τοκετού αποφασίσαμε να γεννήσουμε στο σπίτι. Καθώς οι μέρες περνούσαν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα, καθώς ο τοκετός θα μπορούσε να ξεκινήσει ανά πάσα στιγμή.
5 Αυγούστου το απόγευμα άρχισε η σύζυγος να νιώθει κάποιους πόνους οι οποίοι μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα δυνάμωσαν πολύ! Αμέσως ενημερώσαμε τα κορίτσια τα οποία ήρθαν αμέσως στο σπίτι καθώς είχε αρχίσει πλέον η διαδικασία του τοκετού… Ετοιμάσαμε τον χώρο μαζί με τα κορίτσια έτσι ώστε να βιώσουμε αυτή την εμπειρία όσο πιο όμορφα γίνεται! Τοποθετήσαμε λαμπάκια για να έχουμε έναν μαλακό και ωραίο φωτισμό, βάλαμε αρωματικό λάδι λεβάντας, μουσική αυτοσυγκέντρωσης και γεμίσαμε την φουσκωτή πισίνα με ζεστό νερό. Ξεκινάμε να κάνουμε εναλλάξ χαλαρωτικό μασάζ στη μέση της συζύγου για να την χαλαρώσουμε, πηγαίναμε στο μπάνιο για ζεστό ντουζ και κάναμε βόλτες στο σαλόνι. Τα κορίτσια έκαναν σε τακτά χρονικά διαστήματα άκουγαν την καρδιά του μωρού . Στις 12 είχαμε φτάσει στην τέλεια διαστολή! Τότε ζήτησε η σύζυγος να μπει και στην πισίνα για να χαλαρώσει λίγο ακόμα. Έτσι κύλησε η νύχτα μέχρι τη στιγμή της γέννησης…
Η στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μας, την ακούμπησαν στο στήθος της μητέρας της και με τα δύο της τα μισάνοιχτα μάτια με κοιτούσε κατάματα, είναι μία εικόνα που αν δεν την βιώσει κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Μία στιγμή για την οποία θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα… Αφού περιποιήθηκαν τη σύζυγο και την κόρη μας είχε έρθει η ώρα να ξεκουραστούμε όλοι μας. Για την επόμενη εβδομάδα κάθε μέρα έρχονταν στο σπίτι για να μας βοηθήσουν με το βρέφος και να μας λύσουν τυχόν απορίες.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την Κατερίνα και τη Μαρία που μας έδωσαν την ευκαιρία να βιώσουμε αυτή την εμπειρία με αυτό τον τόσο ωραίο και μοναδικό τρόπο!
Δημήτρης
Στα 18α γενέθλιά μου ο πατέρας μου αντί δώρου μου έγραψε μια κάρτα με ευχές μα κυρίως συμβουλές.
Η ενηλικίωσή μου σηματοδοτούσε μια σειρά από αποφάσεις, αλλαγές στον τρόπο σκέψης μου, σε γενικές γραμμές επέφερε νέο αέρα στη ζωή μου! Μία απ όλες τις συμβουλές ήταν : «Να αντιδράς!»
Και πιστέψτε με, δεν το εννοούσε με τον εύκολο τρόπο, αλλά με συμβούλευε να ψάχνω- δρω πριν πάρω την τελική απόφαση, να ερευνώ και να ακολουθώ πιστά το στόχο μου! 20 χρόνια μετά , έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη πρώτα στο σώμα μου λόγω μακροχρόνιας εκγύμνασής του αλλά και απόλυτη εμπιστοσύνη στην ομάδα που επέλεξα για τον τοκετό του τρίτου μου μωρού, μπορώ περήφανα να δηλώσω ότι ακολούθησα και σε αυτόν τον τομέα, σε αυτήν την σημαντική στιγμή ενός ανθρώπου (την δική μου αλλά και του παιδιού μου )τη συμβουλή του πατέρα μου!
Έψαξα, ενημερώθηκα, ταίριαξα σε απόψεις με τον άντρα μου και την ομάδα μας και ακολούθησα πιστά τις οδηγίες της φύσης, του σώματός μου αλλά και των μαιών κι όλα πήγαν κατ’ ευχήν!
Όπως ακριβώς είχα φανταστεί!
Είχα εξ αρχής επιλέξει φυσικό τοκετό στο νερό, χωρίς επισκληρίδιο, χωρίς κολπική εξέταση, χωρίς παρέμβαση….
Έτσι εξελίχθηκε … 41+2 μέρες … «εάν είσαι σαφής στη ζωή σου, με τον ίδιο τρόπο θα σε αντιμετωπίζουν και οι γύρω σου» … έγραφε στην κάρτα τότε… έτσι αντιμετώπισα κι εγώ τον εαυτό μου, τον γυναικολόγο μου και τις μαίες μου… Κατερίνα Γεωργακούλα., Μαρία Στόκου και Άννα Μαρία Νικολούλια.
Σας ευχαριστώ, έχετε πια μια θέση στη καρδιά μου…!!
Πέρασαν σχεδόν 5 μήνες από το τοκετό μου και οι μνήμες της πιο συγκλονιστικήςεμπειρίαςστηζωή μου, είναι εδώ καθημερινά για να μου υπενθυμίζουν ότι τα καταφέραμε!
Ωστόσο, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαμε δίπλα μας τη μαία μας Κατερίνα Γεωργάκουλα και το γιατρό μας Σταμάτη Στουρνάρα.
Η γνωριμία μου με την αγαπημένη μου Κατερίνα έγινε διαδικτυακά, όταν έλαβα μέρος στα σεμινάρια προετοιμασίας γονεικότητας. Μέσα από αυτές τις συνεδρίες πήρα όλες τις απαραίτητες γνώσεις, ενώ το σημαντικότερο είναι ότι μου γνωστοποιήθηκαν τα δικαιώματά μου ως προς το σώμα μου και το μωρό μου κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Γενικά, είχα μία φυσιολογική εγκυμοσύνη και καλή ψυχολογία και ήξερα πως υπήρχαν όλες οι απαραίτητεςπροϋποθέσεις για ένα φυσιολογικό τοκετό. Έχοντας λοιπόν και τη δύναμη της γνώσης καταλάβαινα από τα λεγόμενα του γιατρού (που με παρακολουθούσε τα τελευταία 10 χρόνια), ότι όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένος να μου δώσει αυτά που ήθελα και δικαιούμουν για τη γέννηση του μωρού μου, αλλά θα με οδηγούσε και σε αναίτια καισαρική. Η απόφασή μου να αλλάξω γυναικολόγο πάρθηκε τελευταία στιγμή (38η εβδομάδα) και παρά όλες τις αντιδράσεις των οικείων μας, ευτυχώς ο άντρας μου, μου έδειξε εμπιστοσύνη και ακούσαμε το ένστικτό μας. Μετά από πολλές εβδομάδες άγχους, δυσπιστίας και αμφιβολιών επιτέλους νιώσαμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια μετά το πρώτο μας ραντεβού με την Κατερίνα και αφού συναντηθήκαμε και οι τέσσερις στο ιατρείο του κ. Στουρνάρα.
Τότε, λύνοντας όλες τις απορίες μας και συζητώντας το πλάνο μας φύγαμε από εκεί με προσμονή και ανυπομονησία για τη στιγμή που ο μπέμπης μας θα έπαιρνε την απόφαση να μας γνωρίσει. Αυτή η μέρα δεν άργησε πολύ!
Διανύαμε την 39η εβδομάδα και τα μεσάνυχτα της Κυριακής έσπασαν τα νερά! Παγωμένη και αγχωμένη τηλεφωνώ στην Κατερίνα, η οποία με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι είναι πολύ νωρίς και ότι είναι καλύτερα να ξανακοιμηθώ για να έχω δυνάμεις. Εγώ φυσικά, παρόλο που το προσπάθησα, δεν μπόρεσα και άρχισα να μετράω και να σημειώνω τις συσπάσεις μου. Στις 6 το πρωί ήμουν σίγουρη ότι έχω διαστολή και είμαι έτοιμη να γεννήσω κι έτσι τηλεφωνώ ξανά στην Κατερίνα.
Φυσικά από τα λεγόμενά της κατάλαβα ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να έρθει ο ενεργός τοκετός, ενώ με διαβεβαίωσε ότι σε λίγη ώρα θα είναι σπίτι για να με δει και να ακούσουμε το μωρό. Έτσι κι έγινε, η γλυκιά μου Κατερίνα (εδώ θα τονίσω ότι διένυε τον 7ο μήνα εγκυμοσύνης), ήρθε το πρωί στο σπίτι, με βοήθησε να χαλαρώσω θυμίζοντάς μου να αναπνέω για να διαχειριστώ τις ωδίνες μου. Αλλάζαμε στάσεις χρησιμοποιώντας την μπάλα, κάνοντάς μου μασάζ και κατευθύνοντας το σύζυγό μου να έχει ενεργό ρόλο σε αυτό.
Έπειτα γεμίσαμε τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Κάπως έτσι περάσαμε αρκετές ώρες στο σπίτι, μέχρι νωρίς το απόγευμα που ήμαστε πλέον έτοιμοι να κατευθυνθούμε προς το μαιευτήριο. Η Κατερίνα μας ακολουθούσε, ενώ είχε ενημερώσει το γιατρό μας και το μαιευτήριο. Φτάνοντας, μπήκαμε στο δωμάτιο παραλαβής όπου μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις.
Θυμάμαι ότι ήταν η ώρα 17:00 και η διαστολή μου είχε φτάσει τα 8 εκ. Μετά από 10’ έφτασε ο γιατρός μας και κάπου εκεί ήρθε η ώρα των εξωθήσεων. Το μόνο μου άγχος ήταν αν θα προλάβει να βγει το αρνητικό test covidτου άντρα μου ώστε να παρευρεθεί στην αίθουσα.
Με την Κατερίνα συνέχισα με τις διάφορες στάσεις που με βόλευαν για τις εξωθήσεις, ενώ ο γιατρός μου ήταν δίπλα μας διακριτικός θεατής και συμπαραστάτης.
Έτσι, 10’πριν γεννηθεί ο γιος μας, επιτρέπεται η είσοδος και στον άντρα μου και τότε αφέθηκα στη δύναμη του σώματός μου και της πρώτης μάχης που έδινε το μωρό μου για να έρθει στον κόσμο μας.
Ήταν 18:58 όταν μου είπαν ‘Δώσε μου τα χέρια σου’ και τότε κράτησα το γιο μου για πρώτη φορά. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά, τον κοιτούσαμε μαζί με τον άντρα μου και τότε η Κατερίνα τον προέτρεψε να ξεκουμπώσει το πουκάμισό του και να τον πάρει και εκείνος αγκαλιά.
Το μωρό μας ήταν ακόμα συνδεδεμένο με τον ομφάλιο λώρο, τον οποίο έκοψε ο άντρας μου στο δωμάτιο ανάνηψης κι ενώ τον θήλαζα με τη βοήθεια της Κατερίνας. Ναι, ήταν γεγονός! Η γέννηση του μωρού μας πραγματοποιήθηκε με απολύτως φυσιολογικό τρόπο, με την απαραίτητη υποστήριξη και σεβασμό, όπως θα άξιζε στον καθένα!
Η Κατερίνα και ο Σταμάτης μας επισκέπτονταν καθημερινά στο μαιευτήριο και ήταν δίπλα μας για οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστήκαμε. Θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά, αλλά προσπάθησα να μείνω στα πιο σημαντικά !
Σας είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που μας χαρίσατε αυτή τη μοναδική εμπειρία και εύχομαι κάθε γυναίκα να λαμβάνει την απαραίτητη ενημέρωση και να διεκδικεί αυτό που της αξίζει!
Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τη μέρα που γεννήθηκες και γέμισες τις καρδιές μας με το φώς σου μικρέ μας ήλιε. Μα αυτή η ιστορία ξεκινά 4 ολόκληρα χρόνια πριν, με ένα άλλο μωράκι, το πρώτο μου μωράκι…τον Γιάννη μου.
Ίδιο μαιευτήριο, ίδιος γιατρός, μα στην πραγματικότητα όλα ήταν διαφορετικά. Βλέπετε στην Ελλάδα των καισαρικών, όταν γεννάς “φυσιολογικά” θεωρείσαι τυχερή! Μα αυτό που ένιωθα εγώ όταν όλα…τελείωσαν, ήταν φόβος. Και δεν εννοώ μόνο όταν ήμουν εκεί -μόνη, γυμνή, στο κρύο δωμάτιο με τα δυνατά φώτα και τους αγνώστους να μπαινοβγαίνουν. Εννοώ πως για τα επόμενα 2.5 χρόνια, όποτε έβλεπα εγκυούλα ή όταν κάποια φίλη μου, μου έλεγε με χαρά ότι είναι έγκυος, το στομάχι μου σφιγγόταν και σκεφτόμουν: σε λυπάμαι γι’αυτό που θα περάσεις …εγώ δεν θέλω να το ξαναπεράσω ποτέ!
Μα τι έφταιξε; Αφού είχα διαβάσει, είχα προετοιμαστεί (νόμιζα). Και ο γιατρός μου δεν είναι από “εκείνους”. Και το μωράκι μου το έδωσαν αμέσως στην αγκαλιά μου και περιμέναμε να κόψουμε το λώρο και δεν το έβγαλαν έξω να το δείξουν σαν τρόπαιο. Και αφού γεννήθηκε γιατί αισθάνομαι πως “δεν τα κατάφερα”; Γιατί αισθάνομαι πως δεν γέννησα εγώ… αλλά σαν κάποια ξένα χέρια με ξεγέννησαν;
Νομίζω αυτό που καλύτερα περιγράφει το πώς αισθανόμουν μετά την πρώτη μου γέννα και για τα μετέπειτα χρόνια, είναι να το παρομοιάσω με μια μάχη. Αισθανόμουν σαν είχα πάει να πολεμήσω με εχθρούς (!) και να βγήκα δαρμένη (!) και ηττημένη. Και με αυτήν την ψυχολογία και μια κοιλιά τούμπανο από τα φάρμακα ξεκίνησα το ταξίδι μου ως “first time mum”. Καλή μου τύχη….
Η ζωή μου άλλαξε μερικούς μήνες αργότερα όταν είδα, τυχαία, μια εγγλέζα youtuber να μιλάει για τη γέννα του δεύτερου παιδιού της με hypnobirthing και πόσο διαφορετική και όμορφη ήταν η εμπειρία της. Αυτό το τυχαίο γεγονός άλλαξε τα πάντα! Αν είχα δει τη λέξη αυτή κάπου γραμμένη…ή και αν ακόμα κάποια άλλη μαμά στην κουβέντα μου το ανέφερε πιστεύω πως δεν θα είχα ακούσει. Μα τώρα άκουσα. Και αναρωτήθηκα γιατί στην Ελλάδα οι γέννες είναι τόσο “ιατροκεντρικές” ενώ στην Αγγλία και στην Αμερική οι γέννες στο σπίτι με μαίες μόνο ή οι γέννες σε μαιευτικά κέντρα είναι τόσο καθημερινό γεγονός για της χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες; Σίγουρα σε αυτές τις χώρες δεν θα ρίσκαραν για κάτι τόσο σημαντικό όσο η γέννηση ενός παιδιού.
Πριν καν αποφασίσουμε ότι θα κάναμε κι άλλο παιδάκι είχα δει, μάθει και διαβάσει τόσα για το hypnobirthing που ήξερα πως αυτό ήθελα αν ερχόταν ξανά η στιγμή. Είχα βρει ακόμα και online training μιας και στην Ελλάδα δεν είχα ακούσει κανέναν ποτέ να μιλάει για αυτό. Όμως, ο γιατρός μου θα «καταλάβαινε»; Ένιωθα άβολα και με άγχωνε η «αναμέτρηση». Και ο Θωμάκος μου θα με στήριζε;
Fast forward με τον μικρό Ιάσονα στην κοιλιά μου πλέον, η αγαπημένη μου δασκάλα pilates μου αναφέρει ένα μαιευτικό κέντρο, το Irois. Μπήκα στη σελίδα τους και εκεί, μπροστά στα μάτια μου, η “μαγική λέξη”: Hypnobirthing. Αυτό είναι σίγουρα σημάδι. Θυμάμαι ότι πήρα τηλέφωνο επιτόπου, από το αυτοκίνητο στο δρόμο για το σπίτι. Στην άλλη άκρη της γραμμής απάντησε η πιο γλυκιά φωνή, η Κατερίνα, η μαία της καρδιάς μου. Με έφερε σε επαφή με την Ελένη και αρχίσαμε τα μαθήματα – ο Θωμάς μαζί μου! Η χημεία μας απίθανη. Ο φόβος ήταν ακόμα εκεί… μα κάπως η διάθεση άλλαξε. Αυτό το χαμογελαστό πλάσμα με τα όμορφα vibes που γνώριζα για πρώτη φορά έλεγε αυτά που ήθελα να μάθω για τη γέννα μου. Με κάθε επίσκεψη με γέμιζε σιγουριά. Κατάλαβα επιτέλους «το γιατί» της πρώτης μου εμπειρίας. Κατάλαβα, πως δεν φτάνει να έχεις ένα φυσιολογικό τοκετό για να νιώσεις όμορφα. Πρέπει να διαλέξεις την ομάδα σου! Αυτούς που όταν εσύ «δεν θα μπορείς», ξέρουν αυτό που θέλεις και είναι η δύναμή σου και η φωνή σου! Και ξέρω πως αυτή τη φορά θέλω τον Θωμά μου να είναι η φωνή μου, “keeper of my cave”. Γιατί στη γέννα σου έχεις φωνή! Απλά δεν στο λένε…
Οι μήνες περνούν και ο Covid-19 μπαίνει δυναμικά στις ζωές μας. Νέος φόβος για αυτό το άγνωστο για όλους. Και 2 μήνες πριν γεννήσω, το περίφημο «πρώτο lockdown». Άπειρες συζητήσεις θεωρητικές: τι γίνεται στη γέννα; Τα μωρά κολλάνε; Μάσκα ποιός φοράει; Ο πατέρας μπορεί να είναι μέσα; Κάτι στατιστικά από την Κίνα… ένα μωρό που κόλλησε στο Λονδίνο και ξαφνικά το σπιτάκι μας φάνταζε πιο ασφαλές από το μαιευτήριο -μήπως;
Και ΤΟΤΕ γνώρισαμε την Κατερίνα- μέσω skype! Και όμως ήταν σαν να τη γνώριζα καιρό. Ένιωσα ασφάλεια…. σαν μια ζεστή αγκαλιά. Η φωνή της ήρεμη μα σίγουρη. Έμπειρη! Όμως με άκουγε. Μου έδινε χώρο. Με έκανε να νιώσω σιγουριά σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας. Όταν το κλείσαμε κοιταχτήκαμε με το Θωμά και ήξερα πως ένιωθε το ίδιο: αυτή ήταν η ομάδα μας! Αλλά έπρεπε να είναι και ο γιατρός “on board” – ένιωθα μια «υποχρέωση» που μας είχε φτάσει ως εκεί.
Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Κάπως μαγικά, μια μέρα πριν τελικά έρθει ο μικρός Ιάσονας, όλα τα θέλω μου συνυπήρξαν αρμονικά. Πιστεύω πως δεν ήταν τυχαίο. Πιστεύω πως αυτός ο μικρούλης με τον οποίο ήμουν τόσο συνδεδεμένη, περίμενε να νιώσω ασφαλής. Και τότε ήρθε. Είχα το χρόνο να παίξω με τον (μεγάλο) μικρούλη μου, να περπατήσω με την κοιλίτσα μου για τελευταία φορά. Να απολαύσω ζεστό μπάνιο στο σπιτάκι μου, με τη μουσικούλα που με ηρεμεί, τη μυρωδιά που με γαληνεύει, στο οικείο περιβάλλον μου και με τον άνθρωπο που με κάνει να νιώθω αγάπη και σιγουριά. Και όταν ήρθαν η Ελένη και η Κατερίνα στο σπίτι, συνέχισα να νιώθω το ίδιο: ηρεμία, γαλήνη και σιγουριά. Και στο δρόμο για το μαιευτήριο, με τα μάτια κλειστά και ακούγοντας στα ακουστικά μου τις θετικές προτάσεις (positive affirmations) που είχα επιλέξει και άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τόσο καιρό, κατάφερα να παραμείνω ήρεμη και γαλήνια… in MY zone.
Το μαιευτήριο ήσυχο το βράδυ (οι περισσότερες γέννες «προγραμματίζονται» πρωί άλλωστε). Το δωμάτιο σκοτεινό μόνο με τα φωτάκια που είχαμε φέρει απ’το σπίτι. Το hypnobirthing playlist ακουγόταν μόνο πάνω από τους ψίθυρους. Όποιος έμπαινε σε αυτό το περιβάλλον προσαρμοζόταν αμέσως, δεν υπήρχαν «εισβολείς». Έτσι θα έπρεπε να είναι. Ο Θωμάς μου εκεί, ΠΑΡΩΝ, η φωνή μου, η αγάπη που χρειαζόμουν. Η Κατερίνα, η ήρεμη δύναμη που με καθοδηγούσε. Ο γιατρός εκεί, μα σε μια άκρη -σεβάστηκε τη χημεία μας και κατάλαβε πως έτσι θα έχω τη γέννα που θέλω. Και κάπως έτσι, αργά, με λίγο φόβο, πολύ πόνο, καθόλου φάρμακα, πολλή δύναμη και ακόμα περισσότερη θέληση, τράβηξα τον μικρό μου ήλιο κοντά μου.
Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει λοιπόν από τη μέρα που ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ μικρέ μου ήλιε. Και όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές μας, χαμογελώ.
Καιρό τώρα,μήνες για την ακρίβεια, σκέφτομαι τί να γράψω και πώς να περιγράψω την εμπειρία μου και κάθε φορά απλά πλημμυρίζουν τα μάτια μου.
Την Κατερίνα και τον Σταμάτη πιστεύω ήταν αναπόφευκτο να τους συναντήσουμε στη ζωή μας. Πλέον, είναι σαν οικογένεια για εμάς κι ας μην τους γνωρίζουμε σε όλες τους τις εκφάνσεις, κι ας μην τους βλέπουμε πια τόσο συχνά.
Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη σε μερικές περιπτώσεις από προηγούμενες εμπειρίες με γυναικολόγους, άνδρες και γυναίκες, με τις πολύωρες αναμονές, τις αναπάντητες κλήσεις, τα άγχη, τους προβληματισμούς που δεν ηρεμούσαν και δεν απαντούνταν, αποφάσισα να ακούσω την προτροπή μιας πολυαγαπημένης φίλης να τους συναντήσω. Ήταν ότι πιο σωστό είχα κάνει.
Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο ραντεβού με την Κατερίνα, καλοκαίρι του 2018, μετά την δουλειά, να τρέχω με τρελούς ρυθμούς, ώσπου μπήκα στο χώρο του IROIS και ηρέμησα με μιας. Μόλις άρχισε η Κατερίνα να μου μιλά, να κρατά τις σημειώσεις της και να συζητάμε σα να γνωριζόμασταν από πάντα, γαλήνεψα, πήρα ανάσες ακριβώς όπως όταν ξεκινούν οι καλοκαιρινές μας διακοπές, με μια ανεμελιά αλλά και την πεποίθηση ότι όλα τα μπορείς.
Τον Σταμάτη τον γνωρίσαμε λίγο αργότερα, με ένα αποτέλεσμα εξέτασης στα χέρια και την Κατερίνα να μας συνοδεύει, γιατί έτσι απλά ήθελε να ‘ναι μαζί μας.
Το νούμερο της εξέτασης χαμηλό, κλάματα κι απογοήτευση από εμένα, αλλά τους βράχους μου δίπλα μου, να με συγκρατούν και να με βοηθούν να σηκωθώ ξανά. Άνθρωποι άγνωστοι για μένα, που όμως έμελλε να γίνουν οικογένεια.
Πέρασε ο καιρός και είπαμε, πριν το ψάξουμε περαιτέρω, να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.
Είχαμε πει με τον σύντροφό μου να περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με ξέγνοιαστες διακοπές και από Σεπτέμβριο θα μπαίναμε σε διαδικασία περαιτέρω εξετάσεων.
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και με τους δυο τους. Δεν είχαμε προλάβει να κλείσουμε τις διακοπές μας, το χρονικό διάστημα που είχαμε «συμφωνήσει» να αφήσουμε τελείωνε και να σου καθυστέρηση μερικών ημερών, ένα θετικό τεστάκι και δυο καρδιές γεμάτες αγαλλίαση, χαρά και συγκίνηση.
Ένα μαγικό ταξίδι ξεκινούσε και είχα όλα όσα χρειαζόμουν.
Τον άνθρωπό μου, που ήταν παραπάνω από παρών στα πάντα, τον γυναικολόγο μου Σταμάτη Στουρνάρα και τη μαία μου Κατερίνα Γεωργακούλα.
Σε όλους του μήνες που ακολούθησαν, με τα όμορφα και τα δύσκολα, είχα πάντα αγάπη, ηρεμία, καθοδήγηση, προσοχή, χιούμορ, θετικότητα, ανά πάσα ώρα και στιγμή τα χρειαζόμουν.
Επιπλέον, συμμετείχαμε στην Ομάδα Εγκυμοσύνης που έκανε το IROIS εκείνη τη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας προετοιμαστήκαμε για την Εγκυμοσύνη, τον Τοκετό και τη Γονεϊκότητα. Μάθαμε πολλά που δε γνωρίζαμε, διαγράψαμε άγχη και ερωτήσεις λόγω άγνοιας και το πιο σημαντικό, ήρθαμε πιο κοντά με το μωρό μας αλλά και μεταξύ μας.
Ένας τέλειος για εμένα, τοκετός
Κυριακή 26/01/2020
Μια όμορφη Κυριακή τελείωνε, είχαμε περάσει μια γεμάτη μέρα στην Ανάβυσσο, με όμορφη παρέα και μπόλικο γέλιο.
Δευτέρα 27/01/2020
Κοιμηθήκαμε και γύρω στις 02.30πμ ξύπνησα, νιώθοντας ότι είχα βραχεί. Συνειδητοποιώ ότι έχουν σπάσει τα νερά και παίρνω κατευθείαν τηλέφωνο την Κατερίνα.
Παρ’ όλο που τη ξύπνησα μες τη νύχτα, γλυκιά όπως πάντα μου απάντησε κατευθείαν, καθησυχάζοντάς με «Ναι, έχουν σπάσει τα νερά, αλλά αφού η ποσότητα δεν είναι μεγάλη θα γίνεται σταδιακά. Κοιμήσου γιατί έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας. Ηρέμησε, ξεκουράσου και το πρωί ελάτε στο γραφείο να σε δω».
Που να ξανακοιμηθώ εγώ;!
Κοιτούσα συνέχεια το κινητό και υποτίθεται μετρούσα τις συσπάσεις μου!
Δε νύσταζα, δεν είχα άγχος, απλά περίμενα με ένα κρυφό χαμόγελο.
Σκεφτόμουν το μωρό μας που σε λίγες ώρες θα είχαμε αγκαλιά, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, πώς η αγάπη μετασχηματίζεται σε μια ολοκαίνουρια ύπαρξη, πώς δυο ατελείς άνθρωποι δημιουργούν ένα τέλειο πλασματάκι κι άλλα τέτοια φιλοσοφικά.
Το πρωί πήγαμε στο IROIS χαρούμενοι και με μεγάλη δόση ανυπομονησίας, ακούσαμε την μικρούλα μας, κάναμε κάποιες ασκήσεις, η Κατερίνα μας έδωσε οδηγίες για να προετοιμάσω το στήθος μου για τον θηλασμό -επειδή η μικρή μας ήταν βιαστική και θα μας συναντούσε σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την αντιβίωση που έπρεπε να μου χορηγηθεί, εφόσον δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, «κλέψαμε» μια μπάλα γυμναστικής από το IROISμιας και δεν είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα και δώσαμε ραντεβού το απόγευμα στο σπίτι.
Στο σπίτι έκανα ότι μου είχε πει η Κατερίνα, το μεσημέρι ξαπλώσαμε και περιμέναμε. Σταδιακά, ο πόνος άρχιζε να γίνεται πιο έντονος αλλά ήταν πάντα διαχειρίσιμος.
Ένα άγνωστο βίωμα, διότι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.
Όταν πλέον καταλάβαινα τι σημαίνει «μετράω τις συσπάσεις μου», είχε έρθει και η Κατερίνα σπίτι μας, οπότε ήμουν ήρεμη.
Αλλάζαμε θέσεις όποτε το επιθυμούσα για να νιώθω άνετα, στην ηρεμία του σπιτιού μας, με χαμηλό φωτισμό, χαλαρωτική μουσική, τον σύντροφό μου στήριγμα μου συνεχώς με ενεργό ρόλο στη διαχείριση των συσπάσεων, η αγκαλιά του μου ηρεμούσε τον πόνο και την Κατερίνα μου, σαν αερικό με μια διακριτική παρουσία – τώρα που το σκέφτομαι, τη θυμάμαι σε όλες τις γωνίες και τους τοίχους του σπιτιού, να παρακολουθεί και να συμβουλεύει τον σύντροφό μου για το τί πρέπει να κάνει.
Η εικόνα της θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου, σα μια φωτεινή, θετική, δυνατή μα συνάμα αόρατη δύναμη, που με το άσπρο της πουκαμισάκι και το φως των κεριών, μου φάνταζε σαν αγγελάκι που μας προστατεύει.
Όταν κατάλαβε ότι σαν κάπως να κόλλησε η διαδικασία και «πάγωσε» η εξέλιξη των συσπάσεων, θυμήθηκε ότι είχαμε συζητήσει πως θα ήθελα να γεννήσω στο νερό. Οπότε, είπε στον σύντροφό μου να ετοιμάσει το μπάνιο, σε αντίστοιχο ύφος-με φως κεριών, νερό στη σωστή θερμοκρασία και απέραντη αγάπη.
Μετά όλα ήταν μαγικά, χαλάρωσα τόσο πολύ, απήλαυσα το κάθε δευτερόλεπτο, η θέρμη του νερού βοήθησε πολύ τον τοκετό να εξελιχθεί και εγώ εκείνη τη στιγμή τους αγαπούσα ακόμη περισσότερο.
Βγήκα από το νερό και επιστρέψαμε στο σαλόνι. Καθόμουν στη γωνία του καναπέ όταν άκουσα την Κατερίνα να μου λέει:
– Τι κάνεις; Σπρώχνεις!
– Δεν καταλαβαίνω Κατερίνα. Τι κάνω;
Πήρε επιτόπου τον Σταμάτη τηλέφωνο. Την άκουγα που έλεγε ότι δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στο μαιευτήριο και ότι θα γεννήσω σπίτι.
Ο Σταμάτης όμως, επειδή η μικρή μας ερχόταν σχεδόν ένα μήνα νωρίτερα και δεν είχα προλάβει να κάνω τη τελευταία εξέταση, όπως είχαμε προγραμματίσει, επέμενε να πάμε στο μαιευτήριο, για παν ενδεχόμενο.
Μάζεψα ότι δυνάμεις είχα, έβαλα κυριολεκτικά ότι βρήκα μπροστά μου και φύγαμε.
Οι συσπάσεις δυνατές και συνεχόμενες.
Μένουμε στο δεύτερο όροφο και η πολυκατοικία δεν έχει ασανσέρ.
Κατεβαίνουμε στον πρώτο και να σου μια δυνατή. Δεν ήθελα να ακουστώ, όποτε τη πέρασα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Φτάνουμε στο αμάξι, ο σύντροφος μου είχε ξεχάσει τα κλειδιά μες στον πανικό του.
Να σου και η επόμενη!
Εγώ στα πλάγια του αυτοκινήτου, βράδυ, να βρέχει, να αναπνέω σταθερά μέχρι να περάσει.
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα και ξεκινάμε.
Η Κατερίνα μπροστά με το δικό της, εμείς ακολουθούσαμε.
Η μεγαλύτερη διαδρομή της ζωής μου…
Το παιδί μου να θέλει να βγει και εγώ να κρατιέμαι να μην την γεννήσω εν κινήσει. Φανάρια, κίνηση, βροχή, η παραφροσύνη των οδηγών, τζάμια θολωμένα από τις ανάσες μου και η θερμοκρασία μου που είχε ανέβει στο θεό.
«Φτάσαμε!» ακούω τον σύντροφό μου να λέει.
«Υπομονή αγάπη μου, σε δυο λεπτά θα είσαι στα χέρια του Σταμάτη».
Και έτσι έγινε.
Παρατήσαμε κυριολεκτικά το αυτοκίνητο μες στην μέση -μετά έμαθα ότι κάπου το πάρκαρε ο security!
Μόλις είδα το γνώριμο πρόσωπο του Σταμάτη, μέσα στη θολούρα μου ηρέμησα και ξαναβρήκα τη συγκέντρωση μου.
Δεν με ένοιαζε τίποτα. Παρ’ όλο που δεν ήθελα πολυκοσμία και έντονα φώτα γύρω μου, κυριολεκτικά δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά.
Είχα συγκεντρωθεί ήδη στις εξωθήσεις μου, σύμφωνα με τις οδηγίες του Σταμάτη και της Κατερίνας, όταν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου άκουσα «Πείτε του να έρθει τώρα μέσα, θα γεννήσει και δε θα είναι εδώ» – είχαν κρατήσει τον σύντροφό μου για τα διαδικαστικά και πάλευε να έρθει κοντά μου.
Όταν ήρθε, σε μια – δυο εξωθήσεις, η κόρη μας ήταν αγκαλιά μου.
Η Κατερίνα να με βοήθα να τη βάλω στο στήθος μου και τα μάτια μου να περιεργάζονται ασταμάτητα με λατρεία το πλασματάκι που είχε φωλιάσει ήρεμο μες στα δυο μου χέρια.
Οι στιγμές που ακολούθησαν δε μπορούν να περιγραφούν με λόγια, ούτε τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Τίποτα δεν έχει σημασία.
Τα πάντα σου τα έχεις αγκαλιά σου, η αγάπη που νιώθεις αλλά και η αγάπη που σε περιβάλλει, σχεδόν δε σε αφήνει να αναπνεύσεις.
Αξίζει να αναφέρω ότι περιμέναμε έως ότου αδειάσει ο ομφάλιος λώρος και μετά έγινε η απολίνωση του, τον όποιο μάλιστα μετά από μια χιουμοριστική στιχομυθία, έκοψε ο σύντροφός μου.
Ήταν ο μεγάλος ήρωας της βραδιάς.
Παντού εκεί, παρών στα πάντα, έκανε όλα όσα είχε πει ότι ίσως δεν αντέξει να κάνει.
Μετά μεταφερθήκαμε σε ένα δωμάτιο που περάσαμε ούτε εγώ κατάλαβα πόσες ώρες. Ηρεμία, χαμηλός φωτισμός, αγάπη κατέκλυζε τα πάντα.
Παρόντες στο δωμάτιο εκτός από τους τρεις μας κι η Κατερίνα με τον Σταμάτη.
Μαγική στιγμή όταν η Κατερίνα πήρε την μικρή και την έβαλε στην αγκαλιά του συντρόφου μου, μέσα από την μπλούζα του.
Ήταν η καλύτερη ανταμοιβή σε όλα όσα είχε ήδη δώσει απλόχερα.
Την υπόλοιπη ιστορία – την ιστορία της ζωής μας – συνεχίζουμε να τη γράφουμε καθημερινά.
Κατερίνα, Σταμάτη, σας ευγνωμονούμε για όλα !!!
Κάλλη – Γιάννης και Σταλίτσα
Κατερίνα μου απο την πρώτη στιγμή που σε βρηκα στο διαδίκτυο γνώριζα μέσα μου πως ήσουν το άτομο που θα εμπιστευόμουν για τον τοκετό μου. Όταν ήρθαμε στον χώρο σου και σε γνωρίσαμε από κοντά, ο άντρας μου γεμάτος στοργή μου είπε: Τώρα καταλαβαίνω πραγματικά για ποιο λόγο θέλεις να γεννήσεις στο σπίτι με τα συγκεκριμένα άτομα ( τότε ήσουν εσύ με την Μαρία, στη συνέχεια προστέθηκε και η Ελένη). Η κατάρτιση, η στοργή και η αφοσίωση σου μας άγγιξε βαθειά. Κάθε στιγμή ήσουν δίπλα μας καθόλη τη διάρκεια της κύησης. Με στήριζες και με καθησύχαζες σε παρορμητικά συμπεράσματα γιατρών, κάναμε εξωτερικό μετασχηματισμό και βάλαμε τα δυνατά μας. Εκείνη την ημέρα δε θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ, πήρα τοση χαρά και δύναμη γιατί πάντα πίστευα στον φυσικό τοκετό.. Ευγνώμων που σε γνωρίζω, ευγνώμων που ήσασταν κοντά μου, δίπλα μου , μαζί μου και οι 3 σας, πάντα με σεβασμό και διακριτικότητα!!! Αν το ξανα έκανα πάλι τα ίδια ακριβώς θα ήθελα να γίνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, νομίζω πως αυτό τα λέει όλα!!!
Πριν από 13 χρόνια (29/7/2007) γέννησα στο Έλενα τον 1ο μου γιο (3.430 κ, 53 εκ.). Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου δε με ανησυχούσε ο τοκετος μου, είχα στο μυαλό μου πως ήταν κάτι το φυσικό. Γέννησα στις 40 + 4, ηταν μια πολύ ωραία εμπειρία για μένα και πάντα μιλαω με θαυμασμό για τον τοκετό μου. Οι πόνοι μου είχαν ξεκινήσει στις 40 + 2 (κάθε 10′), εκείνη τη μέρα ο γιατρός με εξέτασε και με έστειλε σπίτι μου. Είχα ακανονιστους πόνους, όπως και την επόμενη μέρα. Στις 40 + 4 πήγα στο μαιευτήριο να με δει ο γιατρός (χωρίς να το πω στη μητέρα μου, αφού τις δύο προηγούμενες μέρες τον κατηγορούσε που δε με κράτησε να γεννήσω με τεχνητους πονους και κινδύνευε η ζωή του μωρου αφού είχα ξεπεράσει τις 40 βδομάδες). Αυτή τη φορά με κράτησε στο μαιευτήριο, ακολούθησε ξύρισμα, κλίσμα, ορός με τεχνητους πονους, σπάσιμο νερών. Εγώ ξάπλα ανάσκελα με τον καρδιοτοκογραφο, ο γιατρός με μερικές μαιες έξω από το δωμάτιο να τρώνε παγωτό και να μιλάνε για διακοπές. Οι πόνοι μου δυναμωναν αλλά τους διαχειριζομουνα τέλεια κάνοντας αναπνοές που είχα μάθει από το ίντερνετ. Όταν με πήγαν στο χειρουργείο εσπρωξα δύο φορές και το μωρό βγήκε πολύ ευκολα. Είδα το μωρό για λίγα δευτερόλεπτα που το πέρασαν από μπροστά μου. Χρειάστηκε να μου κάνουν 3 εσωτερικά ράμματα για τα οποία δεν είχα κάποια αναισθησία και ήταν η πιο οδυνηρη στιγμή της γέννας μου. Τραυματική εμπειρία. Όλες οι άλλες παρεμβάσεις που έγιναν δε με ενόχλησαν καθόλου, τις έβλεπα τοτε ως απαραίτητες για τη γεννα. Ο τοκετός μου στο μαιευτήριο πρέπει να κράτησε περίπου 1 ώρα.
Μετά από 13 χρόνια χρειάστηκε να αφαιρέσω μια σάλπιγγα και ενώ θέλαμε πολύ ένα παιδάκι με το νέο μου συζυγο ο γιατρός που με χειρουργησε πιστευε πως θα έμενα πολύ δύσκολα έγκυος, αφού 1) είχα μια σάλπιγγα, 2) ο άντρας μου λόγω δουλειάς ελειπε για μηνες και 3) ήμουνα σχεδόν 41 χρόνων. Τον διαψευσαμε όμως, γιατί μετά από 3 μήνες έμεινα έγκυος σε δίδυμα. Στη 10η βδομάδα το ένα έμβρυο παλινδρομησε και ευτυχώς το άλλο συνέχισε να αναπτύσσεται κανονικά. Καπου στον 4ο μήνα δηλωσα στο γυναικολογο που με είχε αναλαβει ότι θέλω να γεννήσω χωρίς επισκληριδιο. Εκείνος μου ανέφερε (μεταξύ σοβαρού κ αστείου) πως μπορώ να γεννήσω στο νερό στο μαιευτήριο ή ακόμα και στο σπίτι. Δεν έδωσα σημασια. Μετά από 2 βδομάδες, ενώ είχαμε καραντίνα (λόγω κορωνοιου), παρακολούθησα μια διαδικτυακή συζήτηση από μαιες με θέμα τον τοκετό στο σπίτι. Τότε συνειδητοποίησα τις παρεμβάσεις που υπηρξαν στον 1ο μου τοκετό. Αυτή τη φορά ήθελα να τις αποφυγω και να ζησω έναν όσο το δυνατόν πιο φυσικό τοκετό. Ήμουνα σίγουρη ότι θα ήταν ιδανικό για μένα, το μωρό και τον άντρα μου να γεννησω στο σπίτι μου μέσα στο νερό. Όταν είπα την ιδέα μου στο γιατρό μου ήταν αρνητικός και προσπάθησε να με αποτρέψει, λέγοντας μου πως στο σπίτι θα μου στοιχίσει πολλά χρήματα, ότι είναι επικινδυνο και κάτι άσχετα.. απλά για να με τρομάξει. Εγώ όμως ήμουνα αποφασισμένη και έτσι έψαξα για την ομάδα μου. Ο άντρας μου έλειπε ταξίδι και το έμαθε από το τηλέφωνο. Ηταν συμφωνος, επειδή με εμπιστεύεται, αν και φοβόταν γιατί ήταν κάτι που δε γνώριζε. Συναντηθηκαμε αρκετές φορές με την ομάδα μου, τη βοηθό μητρότητας και τις δύο μαιες. Διάβασα πολλές ιστορίες στο ίντερνετ και είδα πολλά βίντεο από φυσικούς τοκετούς με ενθουσιασμό, ενώ περίμενα τη μεγάλη μέρα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, 5ο & 6ο μήνα, έκανα yoga εγκυμοσύνης και σχεδόν καθημερινα περπατούσα για 1-1,5 ώρα. Ένιωθα πολύ ωραία με το σώμα μου και μου είχε φτιάξει πολύ η διάθεση. Ενώ μέχρι τον 4ο μήνα που δεν έκανα τίποτα από σωματική άσκηση ένιωθα χοντρή και πιασμενη, ειδικά στην πλάτη. Όταν έκλεισα τον 6ο μήνα, το Μάιο, ξεκίνησα και τα μπάνια στη θάλασσα. Πήγαινα μαζί με το μεγάλο μου γιο. Παίζαμε βόλεϊ στα ρηχα μέχρι να ζεσταθούμε και να βουτήξουμε. Μέχρι και 1 μέρα πριν ξεκινήσουν οι πόνοι κολυμπούσα. Το είχα αποθημενο από την 1η μου εγκυμοσύνη που δεν είχα κάνει ούτε 1 μπάνιο όλο το καλοκαίρι. Ο άντρας μου ήρθε όταν μπήκα στο μηνα μου μετά από 7 μήνες απουσίας. Τον τελευταίο μήνα μου σταμάτησα να πηγαίνω στο γιατρό, γιατί με παρακολουθούσαν οι μαιες μου. Με τον άντρα μου κάναμε καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, έρωτα, περπάτημα και πήγαμε δύο φορές για χορό latin. Προετοιμαζομουν για τη μεγάλη μέρα και έκανα ότι μπορούσα να έρθει σύντομα και να γεννήσω φυσικά σπίτι μου.
Μόλις έκλεισα τις 40 βδομάδες συνάντησα ακόμα μια φορά την ομάδα μου. Είχα λίγες συσπάσεις τις οποίες δεν αντιλαμβανομουν. Εκείνο το βράδυ πήγε ο μεγάλος μου γιος στον πατέρα του και έτσι χαλάρωσα. Τη νύχτα ξεκίνησαν πόνοι χαμηλά στην κοιλια και είχα λίγο ροζ αίμα. Κάναμε έρωτα με τον άντρα μου (ενώ ήξερε πως είχα που και που κάποιες ενοχλησουλες, δεν του είπα πως πονάω και πλησιάζει η ώρα του τοκετού μην τον αγχώσω. Νόμιζα ότι θα γεννουσα εκείνο το βράδυ και έκανα συνέχεια ασκήσεις, ενώ αυτός κοιμόταν. Σε συνεννόηση με τις μαιες μου ξάπλωσα τελικα και κοιμηθηκα. Την επόμενη μέρα οι πονοι συνεχίστηκαν. Περπάτησα, εκανα ασκήσεις στη μπάλα, ανέβηκα σκαλες, ήπια τσάι, έφαγα χουρμάδες, ανανά. Το βράδυ κατά τις 21:30 οι πόνοι δυναμωσαν κι εγώ καθισμένη στη μπάλα έκανα κυκλικές κινήσεις και ο άντρας μου μου έκανε μασαζ και πιέσεις στη μέση.. πολύ ανακουφιστικο!! Κατά τις 22:30 ήρθαν στο σπίτι η β.μ. με τις μαιες. Η Κ.Γα. στόλισε το χώρο με φωτάκια και ετοίμασε την πισίνα. Είχα ήδη ανάψει κεράκια και είχα βάλει χαλαρωτική μουσική. Η Μ.Σ. μου έβαλε στη μέση τα tens στα οποία ρύθμιζα εγώ την ένταση. Ενιωθα πως κάπως με βοηθούσαν, παρολο που ο πόνος ήταν εσωτερικός και έντονος και τα tens μου έκαναν ένα μασάζ που δεν έφτανε στο βάθος του πονου. Άλλαζα στάσεις.. μία καθόμουν στη μπάλα, μία ήμουν στα τέσσερα στον καναπέ. Η Κ.Γε. με έβαλε να ξαπλώσω πλάγια με μαξιλάρια ανάμεσα στα πόδια και τοτε οι πόνοι δυναμωσαν πολύ. Κρατούσα το χέρι του άντρα μου και το εσφιγγα. Τοτε μου ειπαν ότι μπορούσα να μπω στην πισίνα εφόσον το ήθελα.. και μπήκα. Το νερό το ενιωθα καυτό και μετά από λίγο σταμάτησαν οι πόνοι εντελώς. Ίσως είχα βιαστεί για την πισινα. Είχα απογοητευτεί, φοβόμουν πως είχα ακόμη μέλλον για να γεννήσω, πως άδικα εφερα τις κοπέλες σπίτι αφού ο τοκετός δεν εξελισσοταν, σκεφτόμουν πως μπορει να κατέληγα και στο μαιευτήριο..αλλά αυτά τα κρατούσα μέσα μου. Έκανα ασκησουλες (περπάτημα καμήλας, κ.α.), rebozo και μετά πήγαμε 1 ώρα για περπάτημα με τον άντρα μου στις 5:00 πμ. Όταν ερχονταν τα κύματα, στηριζομουν πάνω του ή όπου έβρισκα. Όταν γυρίσαμε, ο άντρας μου πήγε για ύπνο και η Μ. Σ. μου έκανε ένα εκπληκτικο μασάζ μίας ώρας, ενώ καθόμουν στη μπάλα και κοντευε να με πάρει ο ύπνος καθιστη. Ταυτόχρονα, μου έδειξε και εναν τρόπο να μαζεύω την κοιλιά μου προς τα μέσα σε κάθε συσπαση, που με βοηθούσε πολύ! Μετά με έβαλαν για ύπνο, ώστε να έχω δυνάμεις, ξαπλωμένη πλάγια με τα μαξιλάρια ανάμεσα στα πόδια. Κοιμήθηκα 1 ώρα βαθειά και αμέσως μετά ξεκίνησε ο ενεργός τοκετός που κράτησε 1 ώρα. Καθε φορά που ερχόταν ο έντονος πόνος πιανόμουν από το χέρι μιας πολυθρόνας και το τραβούσα με όλη μου τη δύναμη, φωναζοντας. Τα κορίτσια προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με τις αναπνοες, αλλά εγώ δε μπορούσα να ακολουθήσω. Ένιωθα πως δεν τα κατάφερνα, είχα απογοητευτεί και έκλαιγα. Δεν το περίμενα να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση (ήθελα για ακόμη μια φορά να έχω τον έλεγχο) όταν στην 1η μου γέννα ειχα διαχειριστεί άψογα τις συσπάσεις (αναρωτιέμαι μήπως μου είχαν ρίξει τίποτα στον ορό τότε και αντεχα). Σε αυτή τη φάση, ο άντρας μου ήταν απόλυτα ήσυχος από την πορεία του τοκετού μου, γιατί τον είχαν καθησυχασει τα κορίτσια με τα λόγια και με τα χαμόγελα που ήταν συνεχώς ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι ήθελα να κάνω κακά, αλλά πίστευα πως δεν προλάβαινα να πάω τουαλέτα γιατί τα κύματα ερχονταν πολύ συχνά. Ένιωθα πως το μωρό είχε κατέβει και ήθελε να βγει, ζητούσα να με εξετάσουν για να ξέρω τι γίνεται, αλλά δεν το έκαναν, το θεωρούσαν ως παρεμβαση. Κατά κάποιον τρόπο κρατιόμουν μη σπρωξω γιατί δεν ήθελα να γεννησω στον καναπέ, αλλά μέσα στο νερο. Ίσως για αυτό ήθελα να διώχνω τον πόνο. Τότε η Κ.Γε. μου είπε πολύ ωραία λογάκια που με βοήθησαν.. άρχισα να το διαχειριζομαι καλύτερα, όχι διώχνοντας τον πόνο, αλλά σπρώχνοντας τον εσωτερικά προς τα κάτω.. κάτι τέτοιο θυμάμαι. Αμέσως μετά μπήκα στην πισίνα, όπου είχαν χαμηλώσει τη θερμοκρασία και ήταν πολύ ευχάριστη η αισθηση. Είχα κάτσει γονατιστή στην άκρη της πισίνας και κρατούσα τα χέρια του άντρα μου που καθόταν απ έξω βράχος, απόλυτα υποστηρικτικος (κάθε στιγμή). Είχα αρχικά άγχος για το τι πρέπει να κάνω.. τα κορίτσια με χαλάρωσαν λέγοντας μου να κάνω ότι μου έρθει και πως τα πάω πολύ καλά! Ζητούσα από την Κ.Γε. να μου πει πάλι ωραία λογάκια να νιώσω πάλι χαλαρα. Ενιωθα μεγάλη πίεση από το σάκο που δεν είχε σπασει, αλλά χαίρομαι για αυτό γιατί το μωρακι μου ενιωθε χαλαρό και ασφαλές μέχρι που βγήκε. Νομίζω 2 φορές εσπρωξα και βγήκε το μωρο (5′ ήμουν μέσα στο νερό μέχρι τη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου). Ήταν απόλαυση να είμαι στο νερό αγκαλιά με το μωρό μου. Ο άντρας μου κατενθουσιασμενος και πανευτυχής!! Ο ομφάλιος λωρος ήταν πολύ κοντός. Υστερα ξάπλωσα δίπλα στον καναπέ, όπου βγηκε ο πλακούντας και πήρε το μωρό ο μπαμπάς του. Ο μικρός τον κοιτουσε ήρεμος με ορθάνοιχτα ματιά. Ο μπαμπάς έκοψε τον ομφάλιο λώρο ακριβώς 1 ώρα μετά τη γέννηση του. Η Κ.Γε. μου έκανε 2 ραμματακια σε μια γρατσουνιά που είχα σε ένα σημείο, χωρίς να πονέσω καθολου. Εκανα ένα ωραίο ντουσακι και επέστρεψα να θηλασω το μωρό μου, ενώ με τάιζε ο άντρας μου μια φανταστική ομελέτα από τα χεράκια της Κ.Γα. Μετά έφυγα μαζί με το μωρό μου και πήγα για ύπνο, σαν στο σπίτι μου. Ο άγγελος μας ήρθε στον κόσμο μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς μας και του σπιτιού μας 3.200 κ, 52 εκ, στις 9:25 πμ, 8/8/2020, 40 + 2 εβδομάδα. Το βράδυ ήρθε η μαμά μου και την αλλη μέρα τα πεθερικα, αδέλφια, κλπ.. Δεν είχαν ιδέα ότι θα γεννουσα σπίτι. Όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια και έλεγαν πως δεν έμοιαζα με λεχωνα, αφού πετούσα. Την 1η νύχτα κοιμήθηκαμε με το μωρό μας στο κρεβάτι μας. Το πρωί άνοιξε τα μάτια ο άντρας μου και αντικρυσε το ωραιότερο θεαμα της ζωής του! Η απόλυτη ευτυχια! Με τον άντρα μου νιωθαμε πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Τα αγαπημένα μου κορίτσια ήρθαν και τις επόμενες μέρες να μας δουν και να μας φροντίσουν. Ήταν άψογες σε όλα τους και τις ευχαριστουμε πολύ! Ένα κομμάτι του πλακούντα το κάναμε ομοιοπαθητικα που πήρα τον πρώτο καιρό.
Αν κάνουμε άλλο παιδάκι θελουμε να το γεννησουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με απόλυτη ηρεμία, αγάπη και σεβασμό, στο σπίτι μας γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Όλα ξεκινούν όταν στις 33 εβδομάδες μου ανακοινώνει ο εμβρυολόγος στο ντόπλερ ότι το μωράκι μου είναι ισχιακό και θα πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πώς θα το γυρίσω κι αν δεν το γυρίσω τι θα κάνω
Επειδή είχα παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και είχα ενημερωθεί για τις προβολές του εμβρύου αλλά και για πολλά άλλα σε σχέση με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό αμέσως κατάλαβα ότι αυτό το νέο δεν ήταν πολύ καλό…
Ή τουλάχιστον έτσι είχα ακούσει…
Ξεκινάω λοιπόν ένα φαύλο κύκλο ασκήσεων, για να αλλάξει θέση το μωρό από ισχιακο σε κεφαλικο, ομοιοπαθητικών, βελονισμό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, δοκίμασα και εξωτερικό μετασχηματισμό
Μετά από τρεις ( Ναι παρακαλώ) τρεις εξωτερικούς μετασχηματισμούς το πήρα απόφαση ότι το παιδάκι μου είναι ισχιακό…
Όμως στο μεσοδιάστημα των μετασχηματισμών ήμουν σε πάρα πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση γιατί έβλεπα ότι αν διάλεγα το μαιευτήριο οι πιθανότητες να οδηγηθω σε καισαρική ίσως ήταν μεγαλύτερες….όχι μόνο γιατί ελάχιστοι αναλαμβάνουν φυσιολογικό τοκετό ποια για ισχιακό μωρό (και ας λένε ότι αναλαμβάνουν) θα προσπαθήσουν να σας μεταπείσουν και να πάτε για καισαρική λόγω του ρίσκου που έχει ένα ισχιακό….
Ήθελα να το γεννήσω φυσιολογικά γιατί ήξερα ότι με τόσο καλές βάσεις ένα υγιέστατο μωρό, ένα δυνατό μωρό (σε κανέναν μετασχηματισμό δεν κατέβασε παλμους και ας ήταν σκληροι….)
Έπρεπε να πάρει αυτό που του άξιζε δηλαδή έναν τοκετό με σεβασμό χωρίς παρεμβάσεις και με ηρεμία…
Έτσι κι αλλιώς ισχιακό και παρεμβάσεις δεν πάνε μαζί οπότε καταλαβαίνω ότι ή θα ακολουθήσω έναν φυσικό τοκετό σε σπίτι με όλο το σεβασμό που πρέπει αλλά και κάνοντας το καλύτερο δυνατόν όσον αφορά τους επαγγελματίες που τον πλαισιώνουν..
Ήδη είχα μία υπέροχη ομάδα μαιών και βοηθού μητρότητας που με εμψυψχωνε και με καθοδηγούσε σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου (και τις ευχαριστώ πάρα πολύ) για αυτό αλλά έπρεπε να βρούμε και μία νμαια με πολύ μεγάλη εμπειρία και ειδικά σε ισχιακα μωρά και ευτυχώς την βρήκαμε….
Και παιρνουμε τελικά απόφαση αυτό το μωράκι να γεννηθεί σε σπίτι, όλες μαζί ενωμένες πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε.
Όμως έχουμε να ξεπεράσουμε και ένα άλλο εμπόδιο την απόσταση του σπιτιου μας από το μαιευτήριο είναι γύρω στα 40 λεπτά αυτό για μία γέννα στο σπίτι με ισχιακό μωρό και ειδικά σε πρωτότοκη είναι ρίσκο γιατί εάν κάτι συμβεί θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο κοντά στο μαιευτήριο οπότε έπρεπε να νοικιάσουμε ένα σπίτι κοντά στο μαιευτήριο και να γίνει εκεί ο τοκετός.
Λίγη η αγωνία… λίγο να διαλέξουμε σπίτι… είχα αρχίσει να κουράζομαι πολύ… μας βοήθησε όμως η βοηθός μητρότητας σε αυτό και βρήκαμε ένα υπέροχο σπίτι το οποίο και τελικά νοικιάσαμε για 10 μέρες εγώ πραγματικά ευχόμουν να γεννήσω μέσα σε αυτές τις 10 μέρες είχα φτάσει κοντά στις 40 εβδομάδες και απλά αγωνιούσα το μωρό δεν είχε κατέβει αρκετά οπότε έπρεπε να ξεκινήσω περπάτημα μέσα σε τέσσερις μέρες είχα κάνει πάνω από 40 χιλιάδες βήματα για 4 ημέρες δεν είχα κάτσει καθόλου σε καρέκλα η πολυθρόνα παρά μόνο στην μπάλα πιλάτες…
Ενιωθα το μωρό μου να συνεργάζεται μαζί μου και να κατεβαίνει άρχισαν σιγά-σιγά όλα να μπαίνουν στη θέση τους και εγώ αισθανόμουν τρεις φορές πιο δυνατή για να συνεχίσω…
40+ 5 ημέρα Κυριακή αποφασίζουμε με τον άντρα μου να περάσουμε τέλεια πηγαίνοντας για βόλτα αλλά και το μεσημέρι για ψαράκι….μ από κει αρχίζουν κάτι περίεργοι πόνοι αριστερά μέχρι το πόδι κάτω δεν ήταν έντονοι αλλά ήταν ένα μήνυμα…
Κάτι αρχίζω να ψιλιάζομαι λέω αλλά το αφήνω εκεί…
Πριν φύγουμε από το μαγαζί δεύτερος πόνος και μέχρι το βραδάκι είχα τέτοια μικρόπονάκια και ο άντρας μου είχε πει ότι η κοιλιά μου είχε σκληρύνει πολύ.
Πέφτουμε να κοιμηθούμε και κατά τις 4:00 ξυπνάω από κάτι δυνατους πόνους χαμηλά στην κοιλιά που δεν έμοιαζαν με κανέναν άλλον μέχρι τώρα ήταν τα “κύματα” αυτά τα κύματα που είχα μάθει από τα σεμινάρια της βοηθού μητρότητας μου….!
Έεχεται αργά πόνος κλιμακώνεται όλο και περισσότερο και στη συνέχεια χάνεται απαλά…
Περιμένω να περάσει λίγο η ώρα ενώ οι πονοι συνεχώς επαναλαμβάνονται κάθε πέντε λεπτά περίπου…
Αποφασίζω να πάρω τη μία μαια μου Maria Stokou η οποία μου λέει για το επόμενο μισάωρο να δω εάν αυτοί οι πόνοι θα είναι εντονότεροι, εάν θα σταματήσουν και σε κάθε περίπτωση να ξαπλώσω ξανά για να έχω δυνάμεις εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα τι εννοούσε να έχω δύναμη τώρα ξέρω
Οι ήταν σταθεροι και λίγο πιο έντονοι…. ξαπλώνω και αποφασίζω να τους μετρήσω όπως μου είχε πει και εκείνη πάνω όμως που είχα ξεκινήσει να μετράω μία σύσπαση ακριβώς στα 58 δευτερόλεπτα αισθάνομαι κάτι να σπάει μέσα μου και να γουργουρίζει πετάγομαι από το κρεβάτι σαν τρελή (για να μη λερώσω δα) χαχαχα ξυπνάει ο άντρας μου μου λέει τι έγινε; του λέω σπάσαν τα νερά! και εκείνος απαντάει τέλεια! ήξερε ότι μόλις είχε αρχίσει η ωραιότερη στιγμή στη ζωή μας…..
Τρέχω στο μπάνιο για να πλυθώ, τα νερά έτρεχαν και έτρεχαν βγαίνοντας από την μπανιέρα ξαναετρεχαν, κάθομαι στη λεκάνη και γω αν θα δω το τραχηλικο πωμα να το κρατήσω για τις μαιες μου να τους το δείξω! Το είχα μάθει στα σεμινάρια και μου είχαν δείξει και εκείνες την συλλογή τους.
Τραχηλικο πωμα πουθενά θα το έχασα λέω φαίνεται με το που έκατσα στη λεκάνη…
Αμέσως μετά παίρνω τη μαια μου και της ανακοινώνω ότι σπάσαν τα νερά εκείνη ιδιαίτερα χαρούμενη μου λέει τώρα θα πρέπει να δεις εάν οι πόνοι που είχες θα είναι πιο έντονοι ακόμα και θα με πάρεις πάλι σε μισή ώρα….
Έτσι και έγινε οι πόνοι ήταν πολύ εντονότεροι τα κύματα έρχονταν και έφευγαν και εγώ ήξερα πως είχε έρθει η στιγμή που περίμενα όχι τόσους μήνες αλλά αυτόν τον τελευταίο μήνα πολλά είχαν γυρίσει ανάποδα που μία προβολή καθόριζε όλο τον τοκετό….
Όλα ήταν έτοιμα από βαλίτσες και τα λοιπά καταφέρνουμε και φεύγουμε για το σπίτι που είναι κοντά στο μαιευτήριο.
Οι πονοι είναι πολύ έντονοι μέσα στο αυτοκίνητο έχω πιάσει ό,τι χερούλι ή γωνία και άλλα αντικείμενα για να διαχειριστώ τα κύματα μου… Είμαι συγκεντρωμένη μόνο σε αυτά….
Φτάνουμε στο σπίτι το οποίο παρεμπιπτόντως τυχαίνει να μην έχει εκείνη την ώρα ασανσέρ να μη δουλεύει δηλαδή αλλά ευτυχώς έπρεπε να ανέβω μόνο δύο ορόφους με τις σκάλες και δύο κύματα στη μέση
Ανεβαίνουμε στο σπίτι και καταλήγω για την επόμενη ώρα να έχω πιαστεί από το χερούλι την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και την κάσα και να περνάω τα κύματα όρθια με λυγισμένα γόνατα, ο άντρας μου μετράει τις συσπάσεις …3 λεπτά, 2,5 λεπτά γύρω στη διάρκεια του ενός λεπτού η κάθε μία….
Έρχεται πρώτη η βοηθός μητρότητητας Γάτου Κατερίνα και επόμενη η μια μαία μου η Μαρία ξεκινούν να γεμίζουν την πισίνα οργανώνουν το χώρο… ενω πριν μου βάζουν στην πλάτη τα tens ξαπλώνοντας στην κρεβατοκάμαρα και μπροστά στην κοιλιά μία ηλεκτρική θερμοφόρα..mmm ανακουφίζομαι απίστευτα σε σχέση με την όρθια θέση που ήμουν.
Κοιτάζοντας με η Μαρία πολύ ελαφρά από κάτω μου λέει ότι έχω 6 διαστολή και ξεκινάω τις αναπνοες και την δύναμη των ήχων του στόματος για να διαχειριστώ και ίσως να απαλύνω τον πόνο….
Η πισίνα είναι έτοιμη και μπαίνω μέσα ενώ παράλληλα οι δύο επόμενες μαιες μου Katerina Georgakoula και Ελευθερία Δημοπούλου έρχονται μαζί ….
Τώρα όλοι είμαστε εδώ…
Ξεκινούν να μου ρίχνουν νερό στην πλάτη και στη μέση και να ανακουφίζομαι αρκετά κάθομαι στα τέσσερα και προσπαθώ να αρχίσω να γίνομαι ένα με τον πόνο για να καταλάβω την πορεία του.
Νιώθω ότι δεν με βολεύει όμως αυτή η στάση γιατί έχω τεράστια πίεση στη μέση μου και προτείνουν να πάμε και τουαλέτα να αποσυμφωρηθω…. εκεί στη λεκάνη νιώθω ένα γδούπο προς τα κατω ….. προτείνω να το γεννήσω στη λεκάνη χαχαχα εκείνες όμως έχουν μία καλύτερη ιδέα το σκαμνί τοκετου!!!
Έτσι και έγινε!
Από το σκαμνί και μετά μπαίνω στην τελική φάση των εξωθησεων… Εγώ και το μωρό μου είμαστε ένα …..
“Έρχεται” έλεγα σε κάθε εξώθηση και ερχόσουν πιο κοντά…. Και κρατούσα το χέρι της Κατερίνας που στεκόταν βράχος διπλα μου…. και άλλος ένας βράχος πισω μου… ο άντρας μου….Και όλες οι μαίες γύρω χωρίς παρεμβάσεις αλλά με απόλυτη αρμονία και σεβασμό να πλαισιώνουν την απόλυτη εμπειρία τοκετού…
Και έρχεται στον κόσμο το αγοράκι μου 5/10 στις 11:50πμ 40+6 εβδομαδων ….
Η χαρά απερίγραπτη ο μπαμπάς μαςσυγκινημενος πίσω από την πλάτη μου που με στήριζε εγώ να τον έχω στα χέρια μου και να μην το πιστεύω…. Τα είχαμε καταφέρει… Όλοι … Όλοι όσοι ήμασταν εκεί….. Μα περισσότερο από όλους τα κατάφερες εσύ μωρό μου….
Πιστέψτε στο σώμα σας και στο μωρό σας … Εμπιστευτείτε τη φύση σας…αλλά και το ένστικτο σας.
Ερευνήστε, ρωτήστε και πιστέψτε το! Μπορείτε!
Δεύτερη εγκυμοσύνη και πριν καν συλλάβω το μωρό έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αυτή τη φορά εάν όλα πάνε καλά θα ήθελα να γεννήσω στο σπίτι.
Μετά από έναν πολύ όμορφο πρώτο τοκετό όπως το χα μέχρι τότε στο μυαλό μου, φυσικό, παρόλο που γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο, χωρίς παρεμβάσεις (νόμιζα), χωρίς επισκληριδιο, με σχετική ελευθερία (νόμιζα) κινήσεων και στάσεων, χωρίς περινεοτομή και με την αγαπημένη μου ξαδέρφη και μαία Κατερίνα Γεωργακούλα διπλά μου ήρθε στον κόσμο ο πρώτος μου έρωτας, η κόρη μου, η Αριάδνη μου. Την τράβηξα και την έβγαλα εγώ την ώρα που γεννιόταν σε εκεινο το γεματο φως και κοσμο δωματιο τοκετου, την ακουμπησα πανω μου, εκοψα τον ομφαλιο και μειναμε καμια ωρα στην ανανηψη μαζι αγκαλια και θηλασε αμεσως. Ολα ηταν πολυ ομορφα και συγκινητικα εφοσον ηταν και το πρωτο παιδακι κι ολα τα συναισθηματα ηταν πρωτογνωρα και εντονα. Απο τοτε μου χε αναφερει η μαια μου λοιπον για τον τοκετο στο σπιτι και μου χε αναψει το φυτιλακι οτι το δευτερο θα μπορουσα ανετα αν ηθελα στο σπιτι. Και το πρωτο δηλαδη θα μπορουσα αλλα ηταν too much τοτε τοσο για μενα οσο κ για τον συζυγο!
Κι ερχομαστε 4.5 χρονια μετα οπου ξαναεμφανιζεται η πολυποθητη γραμμουλα στο τεστ. Το πρωτο πράγμα που εκανα ηταν να αρχισω να πιπιλαω τα αυτια του “αρχηγου” οτι θελω να γεννησω σπιτι. Μου εκανε τον δυσκολο στην αρχη, δεν νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα, δεν ξερω, θα δουμε, μιλαμε και με Κατερινα, τελικα συμφωνει. (Αν ηθελε ας εκανε κι αλλιως). Κι ενω ολα ξεκινανε καλα να σου που η δικια σου ειναι βιαστικη και θελει να βγει νωρις νωρις… βρε καλο μου βρε χρυσο μου δεν ειναι ωρα ακομα, περιμενε, τελικα 24η εβδομαδα κανω περιδεση. Μια μερα πριν την καραντινα! Σπιτι ξαπλα εγω, καραντινα ολοι οι αλλοι!( μην ζηλευω που δεν μπορουσα να παρταρω δηλαδη!) Μετα κοπων και βασανων με φουλ συσπασεις, χαπια, τοκολυτικα, προγεστερονη κ ολα τα συναφη φτανω 36η οπου κοβω ραμματα, μην σου τυχει τετοια εμπειρια, ακομα κραταω μουτρα στο γιατρο μου . Λεω τωρα κανε θεε μου να φτασουμε την 37η να μπορεσω να γεννησω σπιτι
Περναει κ η 37η και η 38η και η 39η… τιποτα. Ουτε ιχνος μπεμπας. Τι θα γινει θελουμε να παμε και διακοπες να μου λενε ολοι!! Εχει ζεστη και δεν θελει να βγει να τους λεω εγω, τι να κανω… Τελικα 40+2 το πρωι 13/7 ξυπναω με πονακια. Λες να ναι false alarm παλι, αναρωτιεμαι; Παίρνω ξαδερφη, της λεω δεν ειμαι σιγουρη αλλα νομιζω ξεκινησε. Σε ακουω απ τη φωνη μου λεει, αυτο ειναι, ξεκιναω. Κατσε τι απο τωρα λεω?? Δεν θα αργησει μου λεει, φουσκωστε πισινα κ ερχομαι. Ξεκιναει ο συζυγος το φουσκωμα κ εγω μπαινω για μπανιο να κανω τα beaute μου. Αρχιζουμε και το γεμισμα ερχεται το Κατερινιω έρχεται κ η μικρη sister μου που την ειχαμε κανει ρεζερβε για φωτογραφιση, λιγο αργοτερα ερχονται κ οι αλλες δυο μαιες. Το νερο βαλσαμο… τυφλα να χει η επισκληριδιος ( δεν εχω κανει ποτε αλλα λεμε). Μια που μπηκα και μια που δεν ηθελα να ξαναβγω. Οι μαιες μου διπλα μου αθορυβες και διακριτικες μου εφτιαξαν ατμοσφαιρα με κερια και φωτακια, η αδερφη μου μου επλεξε τα μαλλια, η κορη μου μου εριχνε νερο στην κοιλια μαζι με την ξαδερφη μου, ο αντρας μου σε κατασταση σοκ χωρις να το ξερει βεβαια, κι ολοι εκει μαζι περιμεναμε το Αμελακι μας. 8 ξεκινησαν οι πονοι, 10 μπαινω πισινα, 11:30 γεννησα. Ολα εγιναν τοσο ηρεμα, τοσο αβιαστα κι ενω ειχα τόσα ατομα γυρω μου γεννησα τοσο μονη μου το μωρο μου που δεν το πιστευα οτι ειχα τετοια δυναμη μεσα μου. Δεν με αγγιξαν στιγμη, δεν μετρησαν τραχηλο ποτε, οτι επρεπε να κανουν και να ελεγξουν το εκαναν χωρις να το καταλαβω και χωρις να με ενοχλησουν, ηταν πλαι μου και με τα λογια τους μου εδιναν δυναμη και κουραγιο. Το σωμα ηξερε τι πρεπει να κανει. Κι εκει μεσα στην γαληνη και το οικειο ζεστο περιβαλλον του σπιτιου μας, αναμεσα σε αγαπημενα προσωπα γεννηθηκε η γλυκια μου Αμελια.
Κι ετσι ξαφνικα η πρωτη γεννα εχασε την μαγεια της γιατι αρχισα να συγκρινω και να μετρω τις παρεμβασεις που ειχα τοτε… μετρηση τραχηλου ουτε θυμαμαι ποσες φορες, κλισμα, σπασιμο οσων αμνιακων ειχαν απομεινει, κοσμος και φοιτητες που καναν την πρακτικη τους να μπαινοβγαινουν και ποσα ακομα που τοτε έμοιαζαν φυσιολογικα και ασήμαντα.
Δεν λεω οτι δεν χρειάζεται κ η ιατρικη σε μια γεννα. Αλλοίμονο, τοσες γυναίκες και μωρα εχουν σωθεί απ αυτην. Θα ευχομουν μονο να παρεμβαίνει εκει που πραγματικα ειναι αναγκη. Ειναι τοσο ομορφη μια γέννα και ποναει λιγοτερο οταν περιβάλλεται απο αγάπη και σεβασμό.
Θελω να ευχαριστησω λοιπον πρωτα απ ολα την ξαδερφη μου και μαια της καρδιας μας Κατερίνα Γεωργακούλα και το IROIS καθως και τις αλλες δυο μαιες που ηταν διπλα μου και μας φροντισαν Μαρία Στώκου και Ελένη Ασημάκη και φυσικα τον καταπληκτικο γιατρο μου Σταμάτη Στουρνάρα που μπορει να μην ηταν παρών στον τοκετο αλλα ηταν διπλα μας σε ολα.
Κι ευχομαι καθε μανουλα να ζει τον τοκετο της οπως αξιζει τοσο στην ιδια οσο και στο μωρο της, με αγαπη και σεβασμο.
Η ιστορία η δική μας ξεκίνησε ξημερώματα μιας όμορφης μέρας στις αρχές του Οκτώβρη. Ξεκίνησαν οι συστολές αργά αργά και ολοένα δυνάμωναν σε συχνότητα και σε ένταση, σηματοδοτώντας τον ερχομό του μικρού μας μπέμπη, ή αλλιώς του μικρού στρατιώτη όπως τον είχα ήδη ονομάσει. Η γλυκιά μας Κατερίνα ήρθε να μας επισκεφτεί πρωί πρωί , μας έδωσε τις πρώτες οδηγίες και επαλήθευσε ότι όντως ο τοκετός είχε ήδη ξεκινήσει. Το πρωί εξελίχθηκε ομαλά, ήρεμα και όμορφα με χαλαρωτική διάθεση και συγκέντρωση καθώς υποδεχόμουν τις ωδίνες . Ο μεγάλος μας πια γιος ήταν εκεί και πρόσθετε μια γλυκιά και χαρούμενη νότα σε όλο αυτό το σκηνικό. Μεσημεράκι πια χρειαζόμουν περισσότερη συγκέντρωση και ηρεμία , καθώς οι συστολές δυνάμωναν. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι γύρω μου και η σκέψη για το όμορφο αυτό γεγονός ότι σε λίγο θα αντικρύσω το μωράκι που τόσο καιρό φιλοξενώ στην κοιλιά μου, μου έδιναν δύναμη και πίστη να φέρω εις πέρας έναν όμορφο φυσιολογικό τοκετό που τόσο πολύ επιθυμούσα ( καθότι VBac). Μέσα στην ηρεμία της συγκέντρωσης μου, ένιωσα κάποια στιγμή τα νερά να σπάνε καθώς προσπαθούσα να ξεκινήσω για το μαιευτήριο.
Η διαδρομή ήταν για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας διότι ένιωθα ότι κανείς και τίποτα δεν ήθελα να με αποσπά από τη συγκέντρωση μου, καθώς προσπαθούσα να ακούσω το σώμα μου και το μωρό μου. Στο μαιευτήριο μέσα σε ένα κλίμα χαράς, έντασης, ανυπομονησίας και δυσκολίας να μιλήσω για να διεκπεραιώσω τα βασικά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο τελικό δωμάτιο και να εξωθώ. Εκεί, στις 5 ώρα το απογευματάκι, υποδεχτήκαμε μετά από λίγη κιόλας ώρα μαζί με τον άνδρα μου και την Κατερίνα μας το γλυκό μας μωράκι μέσα σε ένα όμορφο, γλυκό και συνάμα γεμάτο χιούμορ περιβάλλον.
Δε θα άλλαζα τίποτα σε αυτήν την ιστορία , πολύ απλά γιατί έτσι διάλεξε ο μικρός αυτός στρατιώτης να έρθει στον κόσμο! Ευχαριστώ από καρδιάς τον άνδρα μου που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν εκεί να με στηρίζει κυριολεκτικά ( σε στάση άλογο – Kung – Fu όπως έλεγε) και μεταφορικά, την μαία μας τη φανταστική και μοναδική την Κατερίνα τη γλυκιά μας, που με τόσο σεβασμό, πίστη και σταθερότητα μας καθοδηγούσε σε όλο αυτό το όμορφο ταξίδι μας και φυσικά τον Γιατρό μας ( Γ κεφαλαίο) που επίσης με σεβασμό πολύ, υπομονή , επιστημονικότητα , αγάπη και όρεξη να ακούσει τους προβληματισμούς μας Σταμάτη Στουρνάρα που μας βοήθησε σε όλο αυτό το ταξίδι (« Γιατό Σταμάτη βάλε καρντιά») . Σας ευχαριστούμε και να συνεχίστε να κάνετε αυτό που με τόση αγάπη κάνετε.
16/1/2017 Η γέννηση της κόρης μου. Μια καισαρική που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Εγώ ανέτοιμη για το ρόλο που μου είχε ανατεθεί, αυτόν της μαμάς, με έναν υπέρμετρο φόβο μέσα μου για τα πάντα, ήμουν τελείως αντίθετη στην ιδέα ενός φυσιολογικού τοκετού. Ήμουν διατεθειμένη να γεννήσω με ραντεβού, όποτε θα μου υποδείκνυε ο γιατρός μου, μπαίνοντας σε ένα χειρουργείο και αφαιρώντας μου το παιδί μου κι εγώ απλός παρατηρητής όλης της διαδικασίας. Τα γεγονότα με πρόλαβαν όμως.
38+3 αυτόματη έναρξη τοκετού με σχετικά γρήγορη εξέλιξη. Έφτασα στο δημοσιο μαιευτήριο με 5λεπτους πόνους και διαστολή 2 και τρομερά φοβισμένη. Όποιον από το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό έβλεπα του έλεγα ότι πάω για καισαρική. Δεν ήθελα να με αφήσουν να γεννήσω σε καμία περίπτωση. Ήταν 3.30 τα ξημερώματα, είδα το γιατρό μου στις 8.30 το πρωί όταν και με προγραμμάτισε για καισαρική σε 2 ώρες. Στο μεταξύ ήμουν στην αίθουσα οδινών, μόνη, ξαπλωμένη, με τον καρδιοτοκογραφο και ακινητοποιημενη στο κρεβάτι για να μη μετακινείται ο καρδιοτοκογραφος. Οι πόνοι να δυναμώνουν απελπιστικά κι εγώ να βρίσκομαι σε απελπισία από την ακινησία, την αϋπνία, την πείνα και τη δίψα, ολομόναχη για ώρες χωρίς να ξέρω καν τι κάνουν οι δικοί μου έξω κι ούτε εκείνοι τι κάνω εγώ.
Το χειρότερο της εμπειρίας όμως ήταν άλλο. Ο τακτικός και επίπονος έλεγχος της διαστολής από διαφορετικά άτομα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα. Ένιωθα άβουλη και ότι το κορμί μου δεν μου ανήκει.
Εν τέλει η κόρη μου ήρθε στον κόσμο 10.34 το πρωί με μια καισαρική που με λυτρωσε από τους αφόρητους πόνους τόσων ωρών που οδήγησαν σε διαστολή 7. (Πλέον μετανιώνω για την απόφασή μου, αλλά τότε ήμουν ανέτοιμη, φοβισμένη και καθόλου συνδεδεμένη με το σώμα μου.)
Η γέννηση της κόρης μου ακολουθήθηκε από μια επιλοχειο κατάθλιψη 2 χρόνων που τελικά οδήγησε σε λήψη αγχολυτικων. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου ήρθε η επόμενη εγκυμοσύνη. Στην καλύτερη στιγμή! Αυτή η γέννα θα ήταν διαφορετική!!!
Δεν ήξερα ότι και όλη η εγκυμοσύνη θα ηταν διαφορετική! Πανδημία, καραντίνα, φοβος και ένα 3χρονο στο σπίτι με τρομερή ενέργεια. Παρόλο που ήμουν αποφασισμένη σε αυτή την εγκυμοσύνη να ακούω το σώμα μου και να μην αγχώνομαι, η κατάσταση ήταν τοσο δύσκολη που παρόλο που η εγκυμοσύνη μου ήταν εύκολη, εγώ συνέχιζα να ζω μέσα στο άγχος για όλα. Κυρίως γιατί είχα πάρει μια απόφαση που ήθελα πάση θυσία να γίνει πραγματικότητα και έβλεπα παντού αναποδιές κι ανασταλτικους παράγοντες.
Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω vbac!!!!!
Επρεπε να βρω υποστηρικτική ομάδα γιατρου-μαιας.
Να φροντίσω να εξασφαλίσω το κόστος της ομάδας κι ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου (Στην Αθήνα δε γίνεται προσπάθεια για vbac στα δημόσια μαιευτήρια).
Να πείσω το σύζυγό μου και τη μητέρα μου που φοβόντουσαν.
Ήταν όλα ένα βουνό!
Άρχισα να μελετάω κάθε παράμετρο και κάθε παράγοντα που θα μπορούσε να σταθεί εμποδιο. Ήξερα κάθε πιθανή παρέμβαση και δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να κάνουν καισαρική. Ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να αναζητησω. Ποια είναι τα δικαιώματά μου. Άρχισα να ρωτάω μαμάδες που είχαν κάνει vbac για τις ομάδες τους. Μετά από πολύ κόπο και ψαξιμο κατέληξα λίγο πριν την καραντίνα στην Κατερίνα. Το πρώτο μας ραντεβού ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνα. Ένας ήρεμος άνθρωπος με σιγουριά, τρομερή γνώση του αντικειμένου της και αγάπη για τη γυναίκα και τα μωρά. Δε χρειαζόμουν κάτι άλλο. Μου συστησε το γιατρό με τον οποίο συνεργάζεται, το Σταμάτη Στουρναρα και σε λίγες μέρες επισκέφθηκα και εκείνον. Είχα βρει την ομάδα μου και ένιωσα έτοιμη και σίγουρη.
Και τότε έρχεται η καραντίνα. Ο,τι είχα ονειρευτεί για την περίοδο της εγκυμοσύνης μου έγινε διαφορετικά. Μαθήματα τοκετού και γονεικοτητας από την Κατερίνα και την ομάδα της μέσω ίντερνετ, μόνο οι απολύτως απαραίτητες μετακινήσεις και επισκέψεις στο γιατρό, πολλά κιλά παραπάνω λόγω ακινησίας, πολύ άγχος και κακη ψυχολογία.
Παρόλα αυτά έφτασα 39+6.
3 ημέρες πριν είχα συστολές, έντονες αλλά ακανόνιστες τη νύχτα. Πίστεψα ότι θα γεννούσα. Η Κατερίνα πάντα εκεί μέσω τηλεφώνου ψύχραιμη να με καθησυχάζει. Μου εξήγησε ότι έπρεπε να περιμένω αρκετά ακόμα κι ήρθε σπίτι μου για καρδιοτοκογραφημα 2 ημέρες μετά. Καθησυχαστική, ήρεμη και σίγουρη.
Επί 3 μέρες τις νύχτες είχα επώδυνες συστολές και μια μέρα πριν γεννήσω, λίγο αφότου έφυγε η Κατερίνα, άρχισα να χάνω το τραχηλικο πώμα. Ειχα μπει σε λανθάνουσα φάση τοκετού.
Το σώμα μου όμως είχε άλλη γνώμη. 39+6 22.30 κι ενώ χαλαρώνω στον καναπέ νιώθω κάπως. Πάω τουαλέτα και διαπιστωνω τρομερή αιμορραγία. Πανικός! Καλώ την Κατερίνα η οποια ψυχραιμη μου λέει να πάω στο μαιευτήριο. Στο μεταξύ ενημερώνει τον γιατρό και το μαιευτήριο. Σε 10 λεπτά ήμουν εκεί.
Στην είσοδο ενήμεροι όλοι. Μπαίνω και με παραλαμβάνουν 3 άτομα. Μου βάζουν αμέσως παλμογραφο και ακούω το μωρό. Εκεί ηρεμώ ότι το μωρο μου ζει και συνειδητοποιώ ότι το όνειρο του vbac μόλις έσβησε! Τότε έφτασε και ο γιατρός. Τρομερά γρήγορα! Με ενημερώνει ότι μπαίνουμε για καισαρική γιατί έχουμε αποκόλληση πλακούντα. Μέχρι να με ετοιμάσουν κατέφθασε και η Κατερίνα. Με κράτησε αγκαλιά και με καθησύχασε!
Λίγο πριν μπούμε ο γιατρός με ρώτησε αν συμφωνώ να με εξετάσουν για να δουν μήπως το μωρό είναι χαμηλά για να προσπαθήσουμε. Ο γλυκός μου πάντα ρωτούσε για οτιδήποτε θα έκανε στο σωμα μου. Με άγχος μη με πονέσει ή μη δυσανασχετησω. Το μωρό ψηλα κι έτσι μπήκαμε στο χειρουργείο.
Εγώ με κλάματα, τρόμο και τάσεις για κρίση πανικού. Τους τρέλανα. Παρόλα αυτά η Κατερίνα πάντα στο προσκεφάλι μου ήρεμη. Να μου εξηγεί όλη τη διαδικασία, να με ενημερώνει για κάθε κίνηση. Και βγήκε το μωρό μου 23.40 τη νύχτα. Η Κατερίνα μου τον έδωσε αμέσως. Μου απελευθέρωσε τα χέρια και μου τον έδωσε στο στήθος αμέσως μόλις τον έβγαλαν από μέσα μου. Έτσι μείναμε έως ότου τελειώσει η επέμβαση, εκτός από ένα μικρό διάλειμμα για ζύγισμα του μωρού και την πρώτη εξέταση.
Βγήκαμε ύστερα από 40 λεπτά και δε μεταφέρθηκα στο χωρο ανανηψης. Πήγαμε εγώ, ο σύζυγός μου (Γιώργος), το μωρό, ο γιατρός και η Κατερίνα σε ένα δωμάτιο ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό ώσπου να περάσει η επήρεια της επισκληριδιου. Αυτή ήταν η ωραιότερη στιγμή της γέννας μου. Είχαμε πια όλοι χαλαρώσει. Κάναμε αστεία, βγάζαμε φωτογραφίες, γελούσαμε, εγώ θηλαζα, ο Γιώργος έκανε bonding skin to skin με το μωρό. Ένιωθα υπέροχα!!!!! Ήμουν ήρεμη ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονταν εμένα και το μωρό μου!!!
Η ανάρρωση μου ήταν εκπληκτικά γρήγορη. Εντός 3 ωρών περπάτησα και μέσα στις επόμενες 40 ώρες έφυγα και από το μαιευτήριο. Ένιωθα αμέσως εντελως καλά! Σαν να μην είχα κάνει ποτέ χειρουργείο.
Η Κατερίνα ήρθε τα επόμενα 2 πρωινά να με δει στο μαιευτήριο, παρότι αυπνη και κουρασμένη, για να με βοηθήσει με το θηλασμό. Ήρθε και στο σπίτι για ζύγισμα του μωρού και όποια άλλη βοήθεια χρειαζόμουν. Και πάντα ήταν εκεί. Στο τηλέφωνο ή στο viber για ο,τι χαζό κι αν Ρωτούσα. Παρότι αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με το θηλασμό, οι συμβουλές της βοήθησαν το παιδί μου να θηλάσει αποτελεσματικά!
Συμπερασματικά, το tolac μου απέτυχε, αλλά κέρδισα μια εκπληκτική εμπειρία καισαρικης που ούτε φανταζόμουν! Και 2 ανθρώπους, τρομερούς επαγγελματίες και φοβερούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Τους ευχαριστώ βαθύτατα για την εμπειρία που προσέφεραν σε μένα και το μωρό μου και που μας έσωσαν κυριολεκτικά!!!!
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ!!!
Δεν υπάρχει γέννα χωρίς πόνο. Και αυτό είναι το τέλειο. Γιατί από τη βαθιά και εσωτερική προσπάθεια μας ερχόμαστε κοντά με ένα θαύμα, τη γεννηση μιας νέας ζωής. Δε υπάρχει κερδίζω χωρίς χάνω και αυτή είναι η ομορφιά γιατί δενεσαι , συνδέσαι , καταθέτεις κομμάτι του εαυτού σου, προσπαθείς και “αμείβεσαι”.Αυτό μας συνδέει με την ύπαρξη μας. Αρκεί να μην αντιστεκόμαστε στον πόνο “της γέννας” γιατί ειναι το εισητηριο της ζωής.
Ο τοκετός στο σπίτι είναι μια από τις πιο όμορφες ,έντονες και βαθιές εμπειρίες της ζωής μου. Είχα ελευθερία κινήσεων, εκτιμώ το γεγονός ότι μπορούσα να πάρω το χρόνο μου μόνη μου και να συνδεθώ με το έμβρυο. Να το βιώσω όπως ακριβώς είχα ανάγκη και ένιωθα. Έκανα μπάνιο στη μπανιέρα μου , υπήρχε χαμηλός φωτισμός, ησυχία, και ακούγονταν απαλα η μουσική που ειχαμε επιλέξει. Το μεγαλύτερο παιδί μου κοιμόταν στο δωμάτιο του. Ήταν με τον δικό του τρόπο μαζί μας. Κάτι που με καθησύχαζε βαθιά. Οι μαίες ήταν εκεί για εμάς , σαν “φυλακές άγγελοι” και καθοδηγητές όπου χρειαζόταν με τη ήρεμη φωνή τους , τα λόγια τους, το άγγιγμα τους όταν χρειαζόταν και τον έλεγχο της καρδιάς του εμβρύου πολύ διακριτικά. Λόγια τους όπως ” μην αντιστέκεσαι. Είναι η Αέλια που έρχεται κοντά σου” “τα πας πολύ καλά” και απαλά η ενεργητική παρουσία τους δίπλα μας χωρις λόγια. Παρουσία με εμπιστοσύνη σε εμάς ότι μπορούμε να τα καταφερουμε και ξέρουμε ακριβώς τι έχουμε ανάγκη . Με σεβασμό. Ο σύντροφός μου ήταν μαζί μας σε ολη τη διαδικασία του τοκετού με την παρουσία του να είναι απαραιτητα βοηθητική για εμάς και υποστηρικτική. Το άγγιγμα του , το βλέμμα του, η εμπιστοσύνη του, ο χώρος που μας έδινε, η ενέργεια τού. Και καθώς ήμουν ελεύθερη να κάνω ότι κίνηση είχα αναγκη.
Ενιωθα ότι θέλω να σηκωθώ και να κινηθώ οπως εμένα με ανακούφιζε και χρειαζοταν το σώμα μου . Δεν διήρκεσε πολύ και τότε εμφανίστηκε το κεφαλάκι της Αελιας. Ο σύντροφός μου με κρατούσε αγκαλιά και οι μαιες ηταν παρούσες , βοηθητικες και μη παρεμβατικές στη διαδικασία της εξώθηση. Έγινε απόλυτα με το δικό μας ρυθμό χωρίς βία. Κάποιας στιγμή με ρώτησε η μαία αν θέλω να πιάσω το κεφάλι της γιατί είχε εμφανίστει. Ακούμπησα τη Αέλια το χέρι μου και από εκείνη τη στιγμή “μπήκα σε άλλη διάσταση” δεν υπήρχε πια πόνος παρα μόνο ροή και ήμουν ένα με αυτή. Και πολύ σύντομα και μαγικά είχα την Αέλια στην αγκαλιά μου. Πρωτοσυναντησα την Αελια λέγοντας ” είμαι πολύ περήφανη” . Ειναι από τις πιο μαγικές εμπειρίες στη ζωή μου και σημαντικές για την όλη πορεία της ζωής μας και της εξέλιξης μου. Το πρωί ο γιος μας που ξυπνησε συνάντησε μια έκπληξη και γέμισε το προσωπάκι του φως!!!! Ήταν και είναι μαγικό!
Εύχομαι σε όλες τις γυναικες να εμπιστεύονται τις βαθύτερες κατευθυνσεις τους και τα σώμα τους και το εμβρυο που όλους αυτούς τους μήνες της εγκυμοσύνης τα κατάφεραν μέχρι τον τοκετό μαζι και να βιώνουν με εμπιστοσύνη τη γέννα τους γιατί εκτός από ένα βρέφος γεννιέται και μια μητέρα. Και όσο και αν αυτό έχει πόνο διαλύεται όταν μπαίνουμε στην άλλη διάσταση που περιέγραψα, οταν ακούσαμε τον βαθύτερο εαυτό μας και τελικά βιώνουμε το θαύμα . Να είστε καλά και να εμπιστεύεστε την ύπαρξη σας!
Ήταν Μάρτιος του 2019 όταν στα χέρια μου κρατούσα τη Β χοριακή με ανεβασμένη τιμή, μετά από χρόνια προσπαθειών. Έκλαιγα με αναφιλητά από χαρά. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αν η εγκυμοσύνη μου είναι φυσιολογική και χωρίς προβλήματα, ήθελα να γεννήσω φυσικά χωρίς αναίτιες παρεμβάσεις.
Έτσι ξεκίνησε και η συνεργασία μας με τον γυναικολόγο, κ. Σταμάτη Στουρνάρα, ο οποίος στην πορεία έγινε «ο Σταμάτης μας». Ένας γυναικολόγος με αγάπη για τη δουλειά του, εξαιρετικός επιστήμονας, ενσυναίσθηση και σεβασμό στη γυναικεία φύση.
Μέσα από το Σταμάτη βρήκαμε τη μαία μας, Κατερίνα Γεωργακούλα. Από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας μας, από το τηλέφωνο, κατάλαβα ότι υπήρχε χημεία και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε άψογα. Τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης, η Κατερίνα μας προετοίμασε για τον τοκετό, τον θηλασμό, την περιποίηση του μωρού και αισθανθήκαμε σίγουροι να γίνουμε γονείς.
Ένα βράδυ του Νοέμβρη, στις 39+2 εβδομάδες, το μωρό μας αποφάσισε να έρθει στον κόσμο. Τα νερά έσπασαν στις 03:15 και η πρώτη μου επαφή ήταν η Κατερίνα. Με καθησύχασε, μου υπενθύμισε τις ανάσες, τις στάσεις και ετοιμάστηκε να έρθει στο πλευρό μου. Δεν άργησε να έρθει σπίτι μας και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια. Με μουσική της επιλογής μας, χαμηλό φως και με τη βοήθεια του συζύγου μου σε εναλλαγές στάσεων, χωρίς να το καταλάβω, φτάσαμε σε διαστολή 8.
Αποφασίσαμε να φύγουμε για το μαιευτήριο. Καθ´ οδόν για το μαιευτήριο αγχώθηκα. Στο σπίτι ένιωθα ασφάλεια. Ένιωσα πως θα μπορούσα να γεννήσω και στο σπίτι.
Μπήκαμε στο δωμάτιο του τοκετού με τον σύζυγό μου, τον Σταμάτη και την Κατερίνα, γεμίσαμε την μπανιέρα, ο φωτισμός ήταν χαμηλός και άρχισα και πάλι να συγκεντρώνομαι στις ανάσες μου και στο μωρό μου. Η απαλή φωνή της Κατερίνας δίπλα μου να με ενθαρρύνει ήταν αυτό που με χαλάρωσε και με βοήθησε να συνεχίσω. Στις επόμενες δυο ώρες είχα το αγοράκι μας στην αγκαλιά μου, δέρμα με δέρμα. Έκλαιγα από απόλυτη ευτυχία!
Αμέσως με τη βοήθεια της Κατερίνας θήλασα το μωρό μου. Για τις επόμενες μέρες ο Σταμάτης και η Κατερίνα ήταν στο πλευρό μου για ότι χρειαζόμουν.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον γιατρό μου και την νεραϊδούλα μαία μας για το σεβασμό, την αγάπη και την εμψύχωση που μου προσέφεραν. Χωρίς εσάς δεν θα είχα αυτό τον υπέροχο τοκετό. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερη ομάδα. Με τον σύζυγό μου είχαμε την πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μας.
28.08.2019
Μαζί με τον Παύλο έχουμε ήδη αποκτήσει τον Νίκο όπου είναι σήμερα 2,5 ετών.
Η δημιουργία οικογένειας είναι από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου γιατί όσα
έχω κάνει μέχρι σήμερα έχουν αρχή μέση και τέλος, η απόκτηση παιδιών δεν έχει τέλος
είναι κάτι συνεχώς εξελισσόμενο.
Κατά τη διάρκεια της ανατροφής και της φροντίδας του γιου μου, ήμουν πολύ χαρούμενη
και πεπεισμένη πως μετά από μια κατ΄άλλα καλή εμπειρία καισαρικής θα ήθελα να του
κάνω ένα δώρο, όχι μόνο ένα αδερφάκι αλλά τη δυνατότητα να μην στερηθεί τη μητέρα και
τη φροντίδα της ούτε για ένα λεπτό μετά από τη γέννα.
Η πρώτη μου γέννα εξελίχθηκε σε
καισαρική μετά από έναν πολύωρο τοκετό, χωρίς να αναφερθώ για τον τρόπο και τις
λεπτομέρειες είναι από αυτές τις εμπειρίες που ενώ είσαι ευχαριστημένος για το
αποτέλεσμα, που κρατάς στην αγκαλιά σου ένα γερό παιδί, ή το παιδί σου, δεν θέλεις να το
ξαναζήσεις.
Έτσι κι έγινε βίωσα έναν φυσιολογικό τοκετό μαζί με τη μαία μου, την Κατερίνα
σε συνεργασία με τον γιατρό κ Στουρνάρα και μοιραστήκαμε όλοι μαζί μια μεγάλη στιγμή
ευτυχίας χωρίς εγώ να είμαι αδύναμη και ταλαιπωρημένη! Κράτησα αγκαλιά την κόρη μου
και βγάλαμε όλοι μαζί τη πιο αγαπημένη μου φωτογραφία! Ένα μήνα μετά πανηγυρίζω
εκείνη τη στιγμή που συγκέντρωσα το μυαλό και τη ψυχή μου να φέρω αυτό το έργο εις
πέρας! Κάθε μέρα δυναμώνει η πίστη στον εαυτό και στη φύση μου όταν σκέφτομαι με
πόση αρμονία συνεργαστήκαμε όλοι μαζί γι΄αυτό το θαύμα του Θεού και του ανθρώπου.
Τώρα ξέρω πως δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς τη βοήθεια του μωρού μου και των
ανθρώπων που είχα δίπλα μου.
Καθώς η ιστορία αυτή θα ταξιδεύει στα ρυάκια του διαδικτύου εύχομαι θα ανάψει μια
μικρή φλογίτσα σε κάθε υποψήφιο γονιό και άνθρωπο που θέλει να είναι δίπλα σε
εκείνους ώστε να έχουν εμπιστοσύνη στους φροντιστές και στους επιστήμονες που ο
τελικός τους στόχος είναι να φέρουν στον κόσμο αυτή τη νέα ζωή!
Από μένα ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Τοκετός στο σπίτι; Στο πρώτο σου παιδί; Στην Ελλάδα; Πάντα ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία, αλλά ποτέ δεν μπορεσα να απαντήσω σε όλες αυτές τις ερωτήσεις που έπεσαν βροχή από συγγενείς και φίλους όταν εξέφρασα την επιθυμία μου.
Άρχισα να ενημερώνομαι από επιστημονικές σελίδες και βιβλία όπως του Michel Odent. Σιγά σιγά ανοιγόταν μπροστά μου μια νέα διάσταση, όπου ο τοκετός στο σπίτι δεν ήταν μόδα αλλά φυσικό γεγονός. Άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου και να μπορώ όλο και περισσότερο να υποστηρίξω την επιλογή μου. Τώρα έμενε να βρω επαγγελματίες υγείας που θα σέβονταν τις επιθυμίες μου.
Και να’μαι ένα πρωινό στο IROIS, έχοντας διαβάσει και ακούσει καλές κριτικές. Από κείνη τη μέρα και σε όλη την εγκυμοσύνη μου οι μαίες του IROIS ήταν δίπλα μου λύνοντάς μου απορίες, δίνοντάς μου δύναμη, θετική ενέργεια και συμβουλές. Δεν προσπάθησαν ποτέ να με καθοδηγήσουν κάπου, αλλά με ενθάρρυναν να ακούσω τι θέλει το μέσα μου, πού και πώς θα νιώσω ασφάλεια και γαλήνη για να γεννήσω.
Έτσι έφτασα να φέρνω στη ζωή την κόρη μου σπίτι μου. Αν γυρίσω πίσω να κοιτάξω βλέπω καθαρά πλέον μια εικόνα: εμένα στο σαλόνι μου να αναπνέω δυνατά και να κινούμαι ελεύθερα,μια πισίνα, τον σύντροφό μου να κοιτάζει με δέος και οι μαίες μου να προσφέρουν με σεβασμό αυτό ακριβώς που έχω ανάγκη πριν καν το ζητήσω. Χαμηλά φώτα, η φωνή μου να κυριαρχεί μες στην απόλυτη ησυχία. Εκεί ένιωθα ασφαλής, στο μικρό μου σαλόνι είχα όλες τις πολυτέλειες του κόσμου.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
Η κόρη μου, η Κασσάνδρα μου, γεννήθηκε στις 3/12/2014, 09:00 π.μ., με προγραμματισμένη καισαρική τομή στις 37+2 εβδομάδες, με βάρος 1.730 gr και νοσηλεύτηκε στη ΜΕΝΝ για 20 μέρες (τις πρώτες 10 σε θερμοκοιτίδα). Η καισαρική για εμένα ήταν μια τραυματική εμπειρία αφενός σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά. Έτσι λοιπόν ήμουν αποφασισμένη πως την επόμενη φορά θα γεννήσω φυσιολογικά.
Τρεισήμισι χρόνια αργότερα, αποφασίσαμε με τον Τέλη να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για δεύτερο παιδί. Ενάμιση μήνα μετά, η επίσκεψη σε γυναικολόγο της περιοχής (προάστιο Αθήνας) επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη. Ήμασταν και οι τρεις μας πολύ ευτυχισμένοι, για εμένα όμως δεν άργησε να έρθει η αγωνία για το αν όλα θα πάνε καλά και αν θα καταφέρω αυτή τη φορά να έχω έναν φυσιολογικό τοκετό.
Πέρασαν οι μήνες, φτάσαμε στις 30 εβδομάδες και όλα έβαιναν καλώς, τόσο με εμένα όσο και με το μωρό. Μετά το τέλος του υπέρηχου, ο γιατρός (συνεργάζεται με δημόσιο Νοσοκομείο) ανέφερε πως θα πρέπει να δρομολογήσει το χειρουργείο, παρόλο που όλον αυτόν τον καιρό δεν είχε γίνει λόγος για καισαρική τομή και εμείς αφελώς θεωρούσαμε πως δεν ήταν απαραίτητη. Αργότερα την ίδια ημέρα, διαπίστωσα ότι κάναμε λάθος, καθώς στην Ελλάδα κάποιοι γυναικολόγοι πραγματοποιούν Φυσιολογικό Τοκετό μετά από Καισαρική Τομή (VBAC) και ακόμα λιγότερες γέννες έχουν γίνει σε δημόσια μαιευήτρια.
Μετά απο δύο μήνες, αρχές του 9ου, με πολύ άγχος, αγωνία, αναζήτηση και διάβασμα, αποφασίσαμε να αλλάξουμε ιατρική ομάδα και κλείσαμε ραντεβού με την μαία Κατερίνα Γεωργακούλα και τον γυναικολόγο Σταμάτη Στουρνάρα. Απο την πρώτη στιγμή κατάφεραν να μας κάνουν να αισθανθούμε ηρεμία, ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Λόγω της ήδη προχωρημένης εγκυμοσύνης, έκανα αρκετές συναντήσεις προετοιμασίας-τοκετού στο σπίτι με την Κατερίνα. Μέσα σε μερικές εβδομάδες έμαθα τα πάντα για το σώμα μου, την εγκυμοσύνη και το μωρό μου, καθώς μας εξήγησε τα πάντα λεπτομερώς και με τρόπο κατανοητό.
Στον τελευταίο μου υπέρηχο από εμβρυομητρικό στις 40+1 εβδομάδες τα αμνιακά υγρά ήταν πάρα πολύ κάτω του φυσιολογικού ορίου (ανιδράμνιο) και το μωρό βρισκόταν σε οπίσθια θέση. Έτσι λοιπόν ο Σταμάτης και η Κατερίνα μου πρότειναν να μην περιμένουμε άλλο και την Παρασκευή στις 40+4 η Κατερίνα ήρθε στο σπιτι και εφαρμόσαμε φυσικές μεθόδους πρόκλησης τοκετού: ήπια πολλές κούπες με βότανα, έκανα πολλές ασκήσεις εμπέδωσης του εμβρύου, περπατήσαμε παρέα, έβγαλα γάλα και με είχε ήδη συμβουλέψει να αυξήσουμε τις ερωτικές επαφές την τελευταία αυτή εβδομάδα και να βρίσκομαι σε κίνηση. Τελικά, τα καταφέραμε και το μεσημέρι γύρω στις 15:30 συνειδητοποίησα πως ξεκίνησαν οι συστολές.
Φύγαμε για το μαιευτήριο και έγινε η εισαγωγή, γύρω στις 00:30 μπήκαμε στην αίθουσα τοκετού με μικρή διαστολή και μου έβαλαν έναν φορητό καρδιοτοκογράφο για να έχω ελευθερία κινήσεων, αφου διαπιστώθηκε πως μόνον όταν ήμουν ξαπλώμενη έπεφταν οι παλμοί του μωρού.
Το δωμάτιο ήταν σχεδόν σκοτεινό και μαζί μου βρίσκονταν μόνο ο Τέλης και η μαία. Χάρη στην υποστήριξή τους ήμουν καθ’ όλη την διάρκεια του τοκετού απόλυτα συγκεντρωμένη στις αναπνοές μου, δυνατή κατά την διάρκεια των συστολών και ήρεμη μόλις έφευγαν. Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δύσκολο, όμως χάρη σε εκείνους τα κατάφερα. Ο Σταμάτης παρακολουθούσε και επιτηρούσε διακριτικά τον τοκετό χωρίς να παρεμβαίνει. Δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν όταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ένιωσα το μωρό στον κόλπο, ζήτησα να σηκωθώ, καθώς εκείνη την στιγμή ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι και ξεκουραζόμουν. Έκατσα στα τέσσερα σε ένα στρώμα στο πάτωμα για να ξεκινήσω τις εξωθήσεις και μετά απο μερικές προσπάθειες ξεπρόβαλε πρώτα το κεφαλάκι του και ύστερα ολόκληρο το μώρο μου. Η Κατερίνα τον έπιασε και κατευθείαν μου τον έδωσε.
Το Σάββατο 26/01/2019 και ώρα 06:45 αγκάλιασα για πρώτη φορά τον γιο μου, Μιχάλη. Όλος ο πόνος και η κούραση εξαφανίστηκαν με μιας και την θέση τους έδωσαν σε μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας που τον κρατούσα στα χέρια μου, ικανοποίησης που κατάφερα να γεννήσω έτσι όπως είχα φανταστεί και ανακούφισης που όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Περάσαμε την επόμενη ώρα αγκαλιασμένοι στο κρεββάτι, όπου και θήλασα κατευθείαν. Πριν μας μεταφέρουν στο δωμάτιο και το μωρό στον παιδίατρο, τον κράτησε και ο Τέλης αγκαλιά skin to skin.
Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη εμπειρία, έως και ονειρική θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω, κάτι που δεν περίμενα. Πίστευα ότι θα ήταν επώδυνη και κουραστική, αλλά διαψεύστηκα. Και όλα αυτά τα χρωστάω στην Κατερίνα και τον Τέλη που ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή, μου κρατούσαν το χέρι και με καθοδηγούσαν με τις φωνές τους εκείνες τις δύσκολες ώρες. Έυχομαι όλες οι γυναίκες να είναι τόσο τυχερές όσο ήμουν εγώ και να βιώσουν έναν τοκετό με σεβασμό και αγάπη.
Ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος που αγκαλιάζει κάθε επισκέπτη του!!… Όσο για την Κατερίνα γλυκιά, αισιόδοξη και πάντα χαμογελαστή!!
Εξαιρετική επιστήμονας με πείσμα και άρτια κατάρτιση στον χώρο της ολιστικής μαιευτικής φροντίδας, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτο το κορίτσι..
Εξαιρετικό κέντρο με φοβερή προοπτική!
Πάντα γεμάτο να είναι Κατερίνα μου!
Ένας καταπληκτικός χώρος, ζεστός, φιλόξενος γεμάτος θετική ενέργεια, όμορφα χρώματα μυρωδιές κ μελωδίες, με όμορφους ανθρωπους, οι οποίοι σε καλοδεχονται, με αγάπη, διακριτικότητα και ζεστασιά Όλα τα σεμινάρια πολυ ενδιαφέροντα, επίκαιρα κι οι πληροφορίες εμπεριστατωμένες κι επιστημονικά αποδεδειγμένες!! ευχαριστούμε πολύ!!!
Η γέννηση της κόρης μας ήταν για εμάς μια μαγική στιγμή και αυτό οφείλεται ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ στα μαθήματα γονεϊκότητας που παρακολουθήσαμε. Σε ευχαριστούμε πολύ, Κατερίνα! Καλή αρχή στο κέντρο και θα το επισκεφτούμε σύντομα για τα μαθήματα βρεφικού μασάζ 🙂
Συγχαρητήρια για το κάλλος! Κατερίνα μου καλή αρχή με πολύ αγάπη! Η μαία αποτελεί μια τεράστια αγκαλιά αγάπης για την γυναίκα και την οικογένεια. Και η αλήθεια της αγάπης είναι αναντικατάστατη!
Πολύ όμορφος και άνετος χώρος.
Η Κατερίνα είναι πολύ καλή και δοτική σαν άνθρωπος με πολύ υπομονή και απέραντη αγάπη για τα παιδιά!
Περάσαμε υπέροχα στα μαθήματα βρεφικού μασάζ!
Την συστήνω ανεπιφύλακτα!
Κατερινάκι με το καλό στο νέο σου χώρο, να δινεις παντα τοσο απλοχερα τις πολυτιμες συμβουλές σου και την ανεκτίμητη βοηθεια συμπαρασταση και καθοδηγηση στους τοκετούς σου!
Φανταστική μας μαια ευχαριστουμε για όλα, με το καλο!!
Τυχερά όλα τα ζευγάρια που θα έρθουν στο κέντρο σου Κατερίνα μου και ακόμα πιο τυχερές εκείνες οι γυναίκες που θα σε έχουν συντροφιά στο ταξίδι του τοκετού !!
Αγαπάς και φροντίζεις την οικογένεια και αυτό σε χαρακτηρίζει…έχεις πολύ αγάπη και υποστήριξη από το Ηράκλειο!!
Υπέροχος χώρος. Η Κατερίνα είναι η πιο καταρτισμένη και στοργική μαία που έχω γνωρίσει ποτέ! Νιώθω τυχερή που την είχα δίπλα μου στον τοκετό μου.
Η Κατερίνα είναι ένα υπέροχο πλάσμα γεμάτο θετική ενέργεια, με ένα λαμπερό χαμόγελο που σου ζεσταίνει την ψυχή! Σπάνια βλέπουμε ανθρώπους που να αγαπούν και να γνωρίζουν τόσο καλά το αντικείμενο τους!
Σε ευχαριστούμε για τη δύναμη που μας έδωσες και για όλα τα όμορφα πράγματα που μας έμαθες τις πρώτες μέρες της ζωής της κορούλας μας!
Η Κατερίνα πλέον είναι ο άνθρωπός μου, ξεκινήσαμε από την προετοιμασία γονεϊκότητας και επιλέξαμε με τον σύζυγό μου ο τοκετός να γίνει στο σπίτι. Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου! Η Κατερίνα ήταν δίπλα μου σαν άγγελος, τα καταφέραμε άψογα μαζί! Ευχαριστώ για όλα!
Κατερίνα, αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις και είσαι άνθρωπος που εμπνέεις ημεμία στις μέλλουσες μανούλες! Ευχαριστώ που υποστήριξες τον φυσικό τοκετό μου, ήταν τόσο σημαντικό για εμένα!
Η βόηθεια της Κατερίνας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού, και της λοχείας ήταν καθοριστική γιά εμένα. Η υποστήριξή της, τόσο στο συναισθηματικό, όσο και στο πρακτικό επίπεδο, έκανε τον τοκετό για εμένα μία πολύ όμορφη εμπειρία. Καθ´ όλη τη διάρκεια των οδυνών παραμείναμε σπίτι κάνοντας χαλαρωτικές ασκήσεις και μασάζ κάθε φορά που ερχόντουσαν οι πόνοι. Παρέμεινα στο σπίτι για αρκετή ώρα και πήγα στο μαιευτήριο δύο ώρες πριν γεννήσω. Επιπλέον, η υποστήριξη και καθοδήγηση της Κατερίνας στα θέματα του θηλασμού ήταν πάρα πολύ σημαντική. Κατερίνα σε ευχαριστώ γιά τον επαγγελματισμό σου, την βοήθεια σου, το αμέριστο ενδιαφέρον σου, και την μεγάλη σου αγάπη για αυτό που κάνεις.
Δεν ξέρω πως θα βάλω όλα όσα έχω να πω σε μια σειρά, το σίγουρο είναι πως δε θα άλλαζα τίποτα και καμία από τις αποφάσεις που πήρα, μαζί με τον άντρα μου, στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Θέλαμε έναν φυσικό και ήρεμο τοκετό με ασφάλεια και σεβασμό και αυτό καταφέραμε. Ήμουν στισ 40+5 ημέρες όταν ξεκίνησαν ήπιες συσπάσεις το πρωί. Τηλεφώνησα στη μαία ήρθε με είδε, με καθυσήχασε πως όλα βαίνουν καλώς και είπαμε να δούμε πως θα συνεχιστεί η μέρα. Οι συσπάσεις συνέχιζαν μέσα στη μέρα αλλά ένιωθα αρκετά καλά. Γύρω στις 18:00 και επειδή δεν είχαν σταματήσει, ήρθε πάλι η μαία μας και με είδε. Είχα 4 εκατοστά! Κάναμε και ένα καρδιογράφημα στη μπέμπα και όλα ήταν καλά. Κατά τις 22:00 καταλάβαινα πως άρχιζα και βάραινα και οι συσπάσεις διαρκούσαν περισσότερο. Μπήκα να κάνω ένα ζεστό ντουζ όπως μου πρότεινε η Κατερίνα (η μαία που σας έλεγα) μέχρι να έρθει. Μετά με εξέτασε και ήμουν στα 7 εκατοστά. Τότε αποφασίσαμε να πάμε στο μαιευτήριο και να συνεχιστεί εκεί ο τοκετός όπως είχαμε προγραμματίσει. Όταν φτάσαμε ήμουν 9 εκατοστά και κάπου εκεί εφόσον ανέβηκα στην αίθουσα τοκετών, έσπασαν τα νερά μόνα τους. Ήμουν ελεύθερη να κινηθώ, να αλλάξω θέση θυμάμαι να με έχει ο άντρας μου αγκαλιά και όταν ερχόταν η συστολή να γυρνάω στα γόνατα. Ένιωθα πλήρως συγκεντρωμένη και δυνατή. Και μετά από λίγο ένιωσα ότι έπρεπε να σπρώξω. Με δύο φορές το παιδί μου γεννήθηκε τόσο ήρεμα ήμουν η πρώτη που το έπιασα αγκαλιά και ο άντρας μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο μετά από λίγη ώρα. Πόσο μαγική στιγμή να γεννιέται το παιδί μου και εγώ να είμαι εκεί και να το αγκαλιάζω. Ευχαριστώ ειλικρινά αρχικά τον άντρα μου που με στήριξε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και έπειτα την μαία μας την Κατερίνα που ήταν εκεί σαν βράχος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης να μας λύνει προβληματισμούς και να μας ενθαρρύνει στα μαθήματα προετοιμασίας και στην ώρα του τοκετού που μου έδωσε την ευκαιρία να γεννήσω το παιδί μου και όχι να μου το ξεγεννήσει.
Ευχαριστούμε από καρδιάς!